εκείνο το απρόσμενο..

 

Ήταν η προηγούμενη Δευτέρα, που ο μικρός μου γύρισε από το σχολείο, κρατώντας ένα υπέροχο μπουκέτο με λουλούδια. 

Τουλίπες.
Πολύχρωμες. 

Ακριβώς όπως μου αρέσουν!

Δούλευα από το σπίτι κι ευτυχώς είχα την ευκαιρία να τον υποδεχθώ την στιγμή που μπήκε.
Τι υπέροχη έκπληξη!!
"Για την γιορτή της μητέρας!" μου λέει κάπως ντροπαλά κι αμέσως εξαφανίστηκε μέσα!
- "Αχ αγάπη μου! Πόσο όμορφα είναι! Σ'ευχαριστώ!! 
Μα πού βρήκες τα λεφτάκια να τα πάρεις;" [του είχα δώσει χαρτζιλίκι το πρωί 5ευ για την καντίνα του σχολείου των επόμενων ημερών]
- "Δεν πήρα να φάω τίποτα."

Θεωρούσα τετριμμένο, βαρετό και ...ανέμπνευστο το να χαρίζεις λουλούδια σε κάποιον..
Τι ήταν αυτό όμως τώρα; Σε μια στιγμή χάθηκαν τα λόγια, χάθηκαν κι οι ταμπέλες και η απρόσμενη μικρή-μεγάλη ευτυχία αποζητούσε να τον κλείσει σε μια αχανή, μαμαδίστικη, σφιχτή αγκαλιά....

Αχ, μικρέ μου πρίγκηπα...

Πόση αγάπη χωράει τελικά σε ένα λουλούδι;......