θες να κουβεντιάσουμε;

Τελικά το αποφάσισα: δεν μου πολύ-αρέσει η ψιλοκουβέντα.

Μερικές φορές τα βαριέμαι αφόρητα αυτά τα.. 'τι_κάνεις_καλά_είμαι_τα_παιδιά_καλά_ναι_όλοι_καλά'..
Εκείνα τα..  'δουλειά_και_σήμερα_μετά_σπίτι_παιδιά_αχ_πάλι_κόβουν_τις_συντάξεις' 
ή εναλλακτικά σε Σ/Κ 'εε_να_σιδέρωνα_σήμερα_πολλή_ζέστη_σήμερα_αύριο_λέω_να_κάνω_ντουλάπες'
που ανταλλάσσεις συνήθως.
Εκείνους τους τυπικούς διαλόγους, που εξαντλούνται σε μερικά δευτερόλεπτα, ακολουθούμενοι από εκείνο το παγωμένο χαμόγελο που ξέμεινε από την χαιρετούρα και μετά εκείνο το άβολο ..κενό που μοιάζει με ..'α_καλά_άντε_γεια'.


Τελικά το αποφάσισα. (Όπως λέει κι εκείνο το ποστ που πολύ μου άρεσε)...

..Προτιμώ να μιλάω για φυσική,
για εξωγήινους,
για ταξίδια,
τον έρωτα,
τη ζωή μετά,
το νόημα της ζωής,
για μακρινούς γαλαξίες,
για βιβλία,
τα ψέματα που έχεις πει,
τα ελαττώματα μας,
για τις αγαπημένες μυρωδιές σου,
τα παιδικά μας χρόνια,
αυτό που κρατάει ξύπνιο τη νύχτα,
τα όνειρα και τους φόβους σου...

Μια μελωδία απ΄τα παλιά..

Ένα δυσάρεστο νέο ήταν η αφορμή. 
Ένας μεγάλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας έσβησε..
Αντίο, κύριε Τζεφιρέλι.. 

Το δυσάρεστο αυτό νέο ήταν η αφορμή να ξανα-ακούσω ένα τραγούδι που είχα, πραγματικά, χρόνια να πετύχω..

Μια μελωδία που με συντρόφευσε αρκετά 'ερωτοχτυπημένα' βράδια, μέχρι αργά,  μέσα από τον αγαπημένο μου τότε ραδιοσταθμό.. Κι ανάλογα την διάθεση, ονειροπολούσα και πάντα σιγοτραγουδούσα..
Πολύ αργότερα έμαθα για ποια ταινία γράφτηκε.. Τότε το αγάπησα ακόμα πιο πολύ..
Ο άνευ όρων έρωτας δύο νέων, που αγαπήθηκαν κόντρα σε όλα.. Η πιο διάσημη ιστορία αγάπης, εδώ και τέσσερις αιώνες..


Μα εγώ τώρα θα κρατήσω αυτή την μουσική.. λίγο και σαν φόρο τιμής στους δημιουργούς της..
Αλλά και γιατί ναι. Ακόμα και τώρα καταφέρνει να με συγκινήσει..

Και θα την σιγοτραγουδώ, ονειροπολώντας και κοιτώντας τ’ αστέρια..

https://www.youtube.com/watch?v=4FHpmn-KYec

A TIME FOR US
(Love Theme from Romeo and Juliet)

A time for us, some day there'll be
When chains are torn by courage born of a love that's free
A time when dreams so long denied can flourish
As we unveil the love we now must hide

A time for us, at last to see

A life worthwhile for you and me

And with our love, through tears and thorns
We will endure as we pass surely through every storm
A time for us, some day there'll be a new world
A world of shining hope for you and me

For you and me

And with our love, through tears and thorns
We will endure as we pass surely through every storm
A time for us, some day there'll be a new world
A world of shining hope for you and me

A world of shining hope for you and me

τυπικότητες, μνήμες και στιγμές

Ζεστή Κυριακή η σημερινή. 
Από εκείνες που θέλεις να ξυπνάς δίπλα στην θάλασσα..

Κι όμως.. Αυτό το Σαββατοκύριακο είχε σύννεφα πάνω του…
από εκείνα που σκιάζουν κρυφά την ψυχή, και δεν φαίνονται απ' τους άλλους..

Είναι σαν τέτοιες μέρες, πριν 3 χρόνια,  που είχε ‘φύγει’ ο πατέρας μου.
Και είναι κάτι τέτοιες μέρες, 3χρόνια μετά, που καλείσαι να κάνεις εκείνες τις διαδικασίες τις πεζές, τις ψυχρές και άκαρδες, σχεδόν ασεβείς, μα προφανώς απαραίτητες..
Ένας δικός σου άνθρωπος που έφυγε.. Τελικά, καλείσαι να αντιμετωπίσεις πολλά περισσότερα από την απώλεια του – ένα κενό που ποτέ δεν γεμίζει.
Γιατί κάπου μετά, εκεί που αρχίζεις να ξεγελιέσαι ότι ο χρόνος ‘γιάνει’  τόσο όσο λένε, έρχεται και μια τέτοια διαδικασία, για να τα ξαναπεράσεις όλα –και μερικά καινούρια επίσης.
Είχες ακουμπήσει εκεί με τον θρήνο σου και την αγάπη σου, μαζί μια μνήμη και μια ανάμνηση –και τώρα πρέπει να τα πάρεις όλα από εκεί.

you drew memories in my mind

I could never erase

you painted colours and scents in my heart

I could never replace

Ο κέρσορας αναβοσβήνει στο κενό, μα το μυαλό τρέχει..
Σαν σε λαβύρινθο, τρέχει χαμένο ανάμεσα στις γλυκές αναμνήσεις του πριν, τις απρόσμενες απώλειες του μετά, και τα απροετοίμαστα κουράγια του τώρα..
Κι εκείνος;
Εκείνος θα στεκόταν αγέρωχος, βράχος, για να πάρουν δύναμη οι υπόλοιποι.
Να. Έτσι θα γίνει λοιπόν.
Θα πάμε στο προκαθορισμένο ραντεβού, θα διευθετήσουμε τις τυπικότητες που πρέπουν, με όσο κουράγιο χρειαστεί.

Άλλωστε, όταν τον σκεφτόμουν, πάντα τον φανταζόμουν ‘εκεί ψηλά’, να γαληνεύει, να κάνει πλακίτσες και πειράγματα, να χαζολογάει σαν σε καφενέ, και να λέει καλαμπούρια με νέα φιλαράκια που βρήκε 'εκεί'… (και να ρίχνει και καμιά ματιά σε εμάς, να είμαστε καλά..)

(Αναρωτιέμαι όμως, λες να τους καταφέρνει και καμιά ζαβολιά στο ταβλάκι,..ε; )…...

πρωτομηνιά - πρωτοβουτιά!

Και ναι, ήρθε ο Ιούνης. 

Κι εμείς τον καλωσορίσαμε όπως του άρμοζε : ζέστη αυτός; παραλία εμείς!

Από μέρες τα μικρά κουτσορώταγαν 'άντε, πότε θα πάμε για μπάνιο' κτλ, είπαμε λοιπόν για την πρωτομηνιά, να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα διαβάσματα (εξετάσεις τέλους της χρονιάς, γαρ) και αδράξαμε την ευκαιρία για μια θαλασσινή απόδραση!

(Και καθώς δεν είμαι και από τους πιο πρωινούς 'παραλιακούς' τύπους, πολύ μου άρεσε που και το έτερον ήμισυ είπε να πάμε μετά τις 11.. και-καλά-να-είνα-πιο-ζεστά..:) )

Σηκωθήκαμε λοιπόν με την ησυχία μας, ετοιμάσαμε το πρωινό μας (τηγανίτες παρήγγειλε η φαμίλια..), ήπιαμε το καφεδάκι μας με το πάσο μας κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε.

Το μεσημεριανό στο σπίτι έμοιαζε πια ανούσιο -γιατί κατά τις 12-1 μας βλέπαμε να φεύγουμε. Ναι, αλλά από φαγητό;; (η παραλία για την οποία θα βάζαμε πλώρη δεν έχει 'τίποτα' αρκετά κοντά της)...

Α-χά! Ιδέα! Πικ-νικ-day! 

Ψήσαμε κάτι ωραιότατες κοτομπουκίτσες για μαζί, πήραμε τα ντολμαδάκια μας, τίγκαρα ένα μεγάαααλο τάπερ με ντοματο-αγγουρό-φέτο-ριγανο-ελιο-σαλάτα, με μπόλικο (ΜΠΟΛΙΚΟ) λαδάκι για έξτρα 'βουτιές', μια φρατζόλα ψωμί, αυγουλάκια βραστά, μπανανούλες, αχλαδάκια και voilà!!

Δεν παραλείψαμε και μια-δυο μπυρίτσες και κοκακολίτσες στο μικρό ισοθερμικό (το τιγκαρισμένο με τις ειδικές παγοκύστες) - γιατί πικ-νικ χωρίς τα δροσιστικά του δεν γίνεται, γίνεται;;

Λοιπόν: 

μαγιώ -τσεκ, πετσέτες -τσεκ, καπελάκια/αντηλιακά -τσεκ, καρεκλάκια-παραλίας -τσεκ, ραδιοφωνάκι -τσεκ και φύγαμε!

Μία ώρα αργότερα, είχαμε φτάσει στην παραλία. Ναι. Οπως το φανταζόμασταν. Μικρή, καθαρή και ...μόνη της! Μια παραλία ολόδικιά μας!

Διαλέξαμε την καλύτερη σκιά των δέντρων, απλώσαμε τις ψάθες μας, κρεμάσαμε το ραδιοφωνάκι να παίζει μουσική, μάσκες στο χέρι  και βοουυυρ για βουτιές!!!  
--Οι άλλοι. 
Τόσο αρχές Ιούνη, το νερό ήταν  ..χμμμ. ..μπούζι, να το πω; σπάνε-τα-δόντια-παγωμένο, να το πω; Τα μικρά, δεν κατάλαβαν τίποτα. Ορμήσανε μέσα λες και τους είχε χαριστεί ο κόσμος όλος.. !
Το έτερον ήμισυ, 'την άκουσε' λιγάκι, αλλά κούτσου-κούτσου, βούτηξε. Και να οι απλωτές, και να οι βουτιές, και να τα εκφενδονισμένα πλατσουρίσματα..
Εγώ απ' την άλλη, την απόπειρα την έκανα, αλλά το να βουτήξω κανονικά, δεν το αποτόλμησα (παραήταν παγωμένη η θάλασσα για τα γούστα μου..).  Προτίμησα να τους χαζεύω απ' έξω.. Και τελικά, την καλύτερη δουλειά έκανα.. Ξάπλα στην παραλιοκαρεκλίτσα, στην σκιά των δέντρων, βιβλίο στο χέρι, μουσικούλα να παίζει και ..'σινεμά' η φαμίλια να πλατσουρίζει...

Στιγμές που νιώθεις σαν να είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο.... 

Από εκείνες που θέλεις να χωρέσεις όλη την ευτυχία και να την αποτυπώσεις με μια φωτογραφία, αλλά φοβάσαι ότι η φωτογραφία είναι πολύ μικρή και πεζή για να χωρέσει τα γέλια και τα παιχνίδια τους.....

Το απομεσήμερο μας βρήκε ακόμα εκεί, χορτάτους από το πλούσιο πικ-νικοφαγητό μας, να χαζολογάμε ο καθένας με τα δικά του.. Ο μκρός 'μαγείρευε' φύκια, κοχύλια πευκόφυλλα και ό,τι άλλο έβρισκε εκεί τριγύρω.. ενώ ο  ..μεγάλος έπαιζε ρακέτες με κάποιον από εμάς. Και με κάθε αφορμή, νέα τσαλαβούτα και πλατσουρίσματα ('αχουυυ, πήγε η μπαλίτσα στο νερό.. ΣΠΛΑΑΑΤΣΣΣ!!!!)....

Κατά το απόγευμα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής (τα μικρά με πολύ βαριά καρδιά που έπρεπε να αφήσουν την θάλασσα, κι ας είχαν παγώσει). Και με εξαίρεση τον ήρωα έτερον-ήμισυ που οδηγούσε, όλοι οι υπόλοιποι, αποκαμωμένοι, πέσαμε σε ύπνο ..ελαφρύ..

Ναι. Κάπου μεταξύ διαβασμάτων και δουλειών και προτιμήσαμε να καλωσορίσουμε ετσι φέτος τον Ιούνη. 

Άντε, καλό καλοκαίρι να έχουμε!!