Βλέμμα στον χρόνο..

Και οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια πέρασαν.. Έτσι, σαν φύσημα του αέρα..

Και στην εκπνοή του Απρίλη, βρήκα τον χρόνο, την ησυχία και το θάρρος να ξανα-γράψω στο μπλογκ μου..
Όχι, δεν είχε γίνει 'κάτι' που με απέτρεπε να γράψω.. 
'Έγινε' η ζωή.. η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι δουλειές...

Πόσα να πω.. πόσα να θυμηθώ.. πόσα να σχολιάσω..


Τα παιδιά μεγάλωσαν.. Μεγάλωσαν πολύ.. 
Την μια στιγμή τους αγόραζα βιβλία, ντύματα και τετράδια.. και την άλλη, αντράκια πια, ετοιμάζονται για εξετάσεις, για Πανελλήνιες, για το μέλλον τους...
Ενα βλεφάρισμα του χρόνου..

Κάτι τέτοιες στιγμές, σαν αυτή, θυμάμαι μια ιστορία που είχα γράψει στο πρώτο μου μπλογκ --εκείνο που έχασα..
Η ιστορία μου τότε κοιτούσα το 'τώρα μου'.. 
Πόσο παράξενο...
Ο 'τότε εαυτός μου' κρατούσε ένα μωρό αγκαλιά και το κοίμιζε.. και του μιλούσε για χρωματιστά όνειρα, για ουράνια τόξα, για μαγικές μουσικές, για να μεγαλώσει ευτυχισμένο.. 
Και καθώς το μωρό κοιμόταν στην αγκαλιά, εκείνη φανταζόταν το μέλλον.. 
Εβλεπε τον εαυτό της στο ίδιο σαλόνι, να καμαρώνει το μωρό που έγινε αντράκι και ετοιμάζεται να βγει την έξοδό του..

Κοίτα να δεις...

Γυρίζω για λίγο πίσω στον χρόνο, να βρεθώ κοντά στον αλλοτινό εαυτό μου.. Τους χαϊδεύω απαλά στα μαλλιά, σκύβω και τους ψιθυρίζω ευχές... Γίνομαι ασημόσκονη και γυρίζω στο τώρα..
Κλείνω την στιγμή στο μικρό Σεντούκι Των Στιγμών και το ξανακρύβω στην ψυχή μου..

Ξημερώνει Πρωτομαγιά κι ας βρέχει.. 
Νέα διαμαντάκια οικογενειακών τραπεζωμάτων θα φτιαχτούν, με την φαμίλια που θα μαζευτεί..
Ανοίγουμε ξανά το Σεντούκι των Στιγμών, κλείνουμε το μάτι συνωμοτικά κι ετοιμαζόμαστε!...