Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2024

Νέα Χρονιά. Ένα χρόνο μεγαλύτεροι, ένα χρόνο πιο όμορφοι..

 



Ήταν με δυνατές μουσικές, μυρωδάτες γεύσεις, κροταλίσματα των πιρουνιών και  με κουβέντες γύρω από το μακρύ-στρωμένο πλουσιοπάροχο, πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι που αποχαιρετούσαμε το 2023.
Αντίστροφη μέτρηση όταν ήρθε η ώρα και σφιχτές αγκαλιές κι ευχές για το ολοκαίνουριο νέο έτος που υποδεχτήκαμε με φωνές και τραγούδια.

Κι ήρθε και η ώρα της μεγαλόπρεπης βασιλόπιτας. 



Φτιαγμένη και στολισμένη με ό,τι τέχνη και χάρη μπόρεσα να επιστρατεύσω ήδη από την προηγούμενη μέρα.
- Φλουρί, βάλαμε;
- Ε, πώς; Δεν βάλαμε; Φυσικά!
Χαραγματιά-χαραγματιά, κομμάτι-κομμάτι, 20 ερευνητικά βλέμματα αποζητούσαν το τυχερό φλουρί. 
- Να, να, αυτό είν..... Μπααα, λάθος!
- Το βρήκαμε τελικά ρε παιδιά;
- Α, να το! Στα δύο τελευταία κομμάτια μαζί!! 
Το φλουρί 'κέρδιζε' ένα συμβολικό δωράκι, έτσι για το καλό, ως είθισται..

Γλυκά; Γλυκάαα;...
Ουουουυυ!... Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ροξάκια, κανταϊφάκια, εκμέκ, τούρτα, κορμός!..


Τα τσουγκρίσματα για τη νέα χρονιά συνόδευσαν εγκάρδιες ευχές, ανταλλαγή δώρων, δυνατή μουσική και χοροί.. 

Ενα από τα δώρα που φέτος χάρισα, το ξεχωρίζω ιδιαίτερα.. Ήταν ένας κύβος, όπου μπορούσες να βάλεις φωτογραφία σε κάθε πλευρά του. Και αυτός μπορούσε να 'σταθεί' σε μία μίνι-βασούλα σε μία απο τις κορυφές του και να περιστρέφεται.
Εβαλα φωτογραφίες λοιπόν των ..μικρών μου (είπαμε, μεγάλων πια!) και το πρόσφερα στην μητέρα μου (η οποία, να αναφέρω, καημό το έχει πια που με τις ψηφιακές φωτογραφίες δεν τις έχει σε ..χαρτί).
Μόλις το άνοιξε και το είδε, έλαμψε το πρόσωπό της! Τ' αγκάλιασε, σαν να χώραγε στην αγκαλιά της εκείνη την στιγμή όλα της τα παιδιά κι εγγόνια μαζί...
Ήξερα οτι θα της αρέσει, αλλά δεν φανταζόμουν να συγκινηθεί τόσο πολύ.. 
Όταν της έδειξα και οτι στέκεται και περιστρέφεται..!! Εκεί να δεις!
'Καλή Χρονιά, μαμά!'...
Ναι. Ήταν μια σπάνια και δυνατή στιγμή και για τις δυο μας... 


Κάπου εκεί, ανάμεσα στις μουσικές και τα τραγούδια, κάποιος από την παρέα πρότεινε ...'αλλαγή προγράμματος':
- Ε, τι, δεν θα παίξουμε;
- Ας παίξουμε! Επιτραπέζια, Τριανταμία ή Εικοσιμία;
- Τριανταμία, μέρα-που-ναι! 

Το τραπέζι μαζεύτηκε και από τα τελευταία γλυκά και ποτά, στρώθηκε η πράσινη τσόχα κι ετοιμάστηκαν τα χαρτιά και οι μάρκες. Για το θεαθήναι και τα εφέ, μην φαντάζεστε!... 
Ο πατέρας μου έλεγε 'με τσιγκάκια, έτσι; για το καλό'!
Οπότε κι εμείς θα παίζαμε με 'τσιγκάκια' τις πολύχρωμες μάρκες. Κάποιες είναι τόσο παλιές που έχουν ακόμα αξία σε δραχμές! Αλλά τις παίζουμε γιατί είναι εφετζίδικες!
Η νεότερη γενιά φυσικά μέτραγαν περισσότερα ..μηδενικά απ'όσα περίμεναν σε τέτοιες μάρκες..
- Μα καλά, τι είναι αυτά; Τι λέει εδώ '5.000';; 
- Αααχαχαχαααα!!! Γιατί αυτό το μικρούλι που λέει '200';; 
- Και τι αξία θα τα μετράμε;
- Τι αξία καλέ; όλα ένα, το ίδιο θα τα έχουμε, αφού ούτως ή άλλως δεν παίζουμε με λεφτά!
- Πάμε! 'Μάνα' εγώ. Μοιράζω. Άντε, για ποντάρετε να σας δω!
- Ωωω... Εγώ πήρα φιγούρα! πάμε για 31!
- Eγώ πήρα 4! μ' ένα 10άρι, πιάνω 14 κι είμαι βασιλιάς!
Τζιφος φυσικά! Μόνο τα μικρά κέρδιζαν -γιατί 'τράβαγαν' χαρτί απο τα 28 και τους τύχαινε 2 ή 3...! Οπότε κι εμείς μετά τραβάγαμε τα μαλλιά μας!
Το πραγματικό 'τζογάρισμα' γινόταν στο ποιος θα 'έκοβε' πριν τη νέα μοιρασιά.. 
Συγκεκριμένη συμπαίκτρια (αδερφή μου, σου λέει ο άλλος μετά!) όταν 'έκοβε', τύχαινε η μάνα να φέρνει 31 ή 30.. Αχαστα.
Οπότε μετά απο λίγο ήμασταν όλοι 'ΜΗΗηηηη!!!! Οχι εσύ! Αλλος θα 'κόψει'!'!! προσπαθώντας να μην πέσουμε κάτω από τα γέλια...
Και να σου το έτερον-ήμισυ που έκανε την 'μάνα' να λέει 'μην τους ακούς εσύ καλέ, έλα να κόψεις εδώ μαζί μου, κι εγώ μετα ό,τι θες! Θες κι άλλο κανταϊφι να σου φέρω;' και δωσ'του να μην κρατιόμαστε απ' τα γέλια!..


Κάπως έτσι, με δυνατά γέλια και καλή παρέα περάσαμε τις πρώτες ώρες του 2024..
Και λίγο πριν το πρώτο φως του, χαιρετηθήκαμε..






Και κάπως έτσι τελειώνουν οι ταινίες και τα μυθιστορήματα..Στην πραγματική ζωή, κάπως έτσι αρχίζει μετά το μάζεμα..... 
(μαντεύετε γιατί, έτσι; Σαλονοτραπεζαρία χαμός, κουζίνα ακόμα πιο χαμός, πιάτα-ποτήρια-φαγητά χάος... Τι να σου κάνει κι αυτό το πλυντήριο μόνο του;)


Ας είναι. Αύριο (λέμε-τώρα, όταν σηκωθώ εννοούμε), θα είναι όλα μαζεμένα, καθαρά και στολισμένα. 
Πάμε για το πρώτο cleanup της χρονιάς.




Χαλάλι η απίστευτη-ατέλειωτη-πολυήμερη κούραση για τις προετοιμασίες του ρεβεγιόν... Χαλάλι τα άπειρα μαζέματα και ξανα-τακτοποιήσεις μετά..

Ποιος θυμάται την κούραση μετά;
Εγώ κρατάω τις όμορφες στιγμές. 


Τις σφιχτές αγκαλιές. Τα γαϊδουροτραγουδίσματα του 'Πάει ο παλιός ο χρόοοονοοοος...'. Την τέλεια-κρατσανιστή πετσούλα από τέλειο χοιρινό του τραπεζώματος..
Τα γέλια στο παιχνίδι. Την συγκίνηση της μητέρας μου για το δώρο της. Τον χορό του κουμπάρου μου στο 'Ζεμπέκικο της Ευδοκίας'..

Άλλωστε, είπαμε: Δεν έχει σημασία τι έχει κάτω από το δέντρο, αλλά ποιοι είναι γύρω του..

Νέα Χρονιά λοιπόν, νέο κεφάλαιο.
Πρώτ' απ' όλα, ΥΓΕΙΑ. Αγάπη. Χαμόγελα.
Νέα Συναισθήματα.
Νέες Ευκαιρίες.
Νέα Όνειρα.
Νέες Περιπέτειες.
Καινούργια Ξεκινήματα.






Οι μέρες των γιορτών πέρασαν όλες σχεδόν. 
Από αύριο πίσω στην καινούρια ρουτίνα και καθημερινότητα.
Με πείσμα, έμπνευση, ισορροπία και λιγότερο άγχος. 
Με καφέ στο ένα χέρι και αυτοπεποίθηση στο άλλο.

Καλό ξεκίνημα.



Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023

Γάμος: Επικίνδυνες Αποστολές -τόμος XXI

 



Σήμερα είναι η μέρα μας.. Η επέτειός μας..
(Αν εσείς εκεί έξω αναρωτιέστε για τον τίτλο, μπορείτε να ρίξετε μια κλεφτή ματιά εδώ...)

Δύσκολη μέρα σήμερα στο γραφείο.
Εσύ όμως με υποδέχτηκες από την δουλειά με λουλούδια... Τόσα χρόνια μετά...
20+1 χρόνια.. 

Όπως λέμε... 20+1 λόγους που σε αγαπώ...

1. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να γελάω.
2. Σ 'αγαπώ που ανέχεσαι τα ξεσπάσματα και το άγχος μου.
3. Σε αγαπώ που με αγαπάς με όλα μου τα ελαττώματα. 
4. Αγαπώ το πώς αγαπάς βαθιά και είσαι τόσο στοργικός με τα παιδιά μας.
5. Μου αρέσει το πώς δοκιμάζουμε νέα πράγματα μαζί.
6. Σ 'αγαπώ για το υπέροχο χιούμορ σου.
7. Σ 'αγαπώ για την εξυπνάδα σου και το πνεύμα σου.
8. Μου αρέσει που είσαι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλω να μιλήσω όταν ακούω καλά ή κακά νέα (ή οποιαδήποτε νέα).
9. Μου αρέσει που δεν παίζεις παιχνίδια.
10. Μου αρέσει το πώς με συγχωρείς γρήγορα με τη γιγαντιαία καρδιά σου.
11. Αγαπώ την ακεραιότητά σου, την ειλικρίνειά σου και τις αξίες που έχεις ως άτομο.
12. Μου αρέσει το πώς είσαι ανιδιοτελής και γενναιόδωρος.
13. Μου αρέσει το πώς πάντα με φροντίζεις.
14. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να νιώθω ασφαλής.
15. Μου αρέσει το πώς με αγκαλιάζεις σφιχτά όποτε σε χρειάζομαι. 
16. Αγαπώ την ευγενική καρδιά σου.
17. Σ 'αγαπώ που είσαι ο φωτογράφος μου.
18. Σ 'αγαπώ που είσαι πάντα πρόθυμος με θελήματα και δουλειές που χρειάζονται στο σπίτι. 
19. Μου αρέσει το πώς με κάνεις περήφανη. 
20. Μου αρέσει το πώς η φωνή σου αντηχεί βαθιά στην ψυχή μου. 
21. Μου αρέσει το πόσο εύκολο το κάνεις να κάνω μια τέτοια λίστα……

Ενα γλυκό φιλί, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, να μας θυμίσει ότι 'είμαστε μαζί' σε όλο αυτό.
MAZI.

Αγαπημένε Έτερον-ήμισυ,
είσαι Υπέροχος. (Όχι για τα λουλούδια, όχι).
Γιατί είσαι αυτός που είσαι. Τελεία. 








Σάββατο 1 Ιουλίου 2023

Αγκαλιάζοντας τον ρυθμό της ζωής





Λίγες μέρες μόλις πέρασαν από τα κλεισίματα των σχολείων και των εξετάσεων και ήδη μοιάζουν τόσο μακρινά.. 

Ξέρεις γιατί; Γιατί μεγάλωσαν κι άλλο! Γι' αυτό. 
Μεγάλωσαν πολύ και γρήγορα. 
Χμ. Η Λογική κοιτάει στραβά και με μισό μάτι αυτά τα λόγια.. Μα ναι.. Πώς γίνεται δύο παιδιά να μεγαλώσουν τόσο απότομα σε τόσο λίγες μέρες; 
Και μετά τα μάτια, απαντούν: "Μα, κοίτα τα.".. Νεαροί πια και οι δύο!


Ο ..μικρός τελείωσε (κιόλας;) το γυμνάσιο!
Η αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου είχε όλες τις τιμές! 
Στην παράδοση του Απολυτηρίου μία από τις καθηγήτριες που είχαν, είχε μια όμορφη κουβέντα να πει για κάθε έναν τους, που σηκωνόταν να παραλάβει το χαρτί.
Τα λόγια της έδειχναν έναν σεβασμό αληθινό, για το κάθε ένα παιδί -(όχι πλαστό, θεατρικό, για τις εντυπώσεις της βραδιάς)..
Αναφερόμενη σε ενδεικτικά παραδείγματα κάθε φορά, μάθαμε ότι έχουν ωριμότητα, σεβασμό, είναι ευαισθητοποιημένα, με σωστή κρίση και σοφές αντιδράσεις στα δύσκολα.
Και κάθε γονιός συγκινούταν και κορδωνόταν από περηφάνια -ο καθένας για το δικό του παιδί.
Ενα νεαρούδι, που... που από του χρόνου θα είναι Λύκειο!...


Κι ο μεγάλος;
Ολοκλήρωσε τις Εξετάσεις Πανελληνίων και αποχαιρέτησε το σχολείο του με μια γιορτή και θεατρικό που έστησαν εξ'ολοκλήρου συμμαθητές του! Σενάριο, διάλογοι, θεατρική παρουσία, μουσική υπόκρουση, όλα εκείνοι!
Ναι, ήταν καλοδουλεμένο όλο και μια όμορφη ιστορία.
Τ' άτιμα!! Πώς κατάφεραν 'σκουπιδάκια στα μάτια' ολωνών μας...

Ο νεαρός μας μεγάλωσε.. Σωστό αντράκι. 
Ανυπομονεί για το επόμενο βήμα των σπουδών (καλά τα πήγε και στους βαθμούς)...


Κι εμείς, οι γονείς του, εδώ. Να γινόμαστε όλο και περισσότερο θεατές της ζωής του.. 

Τελικά, καλά τα λέει το τραγούδι..
"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω..
Φταίει η ζωή που είναι μικρή..."

Προς το παρόν, ας απολαύσω με μια μπυρίτσα την απαλή, ροκ μουσικούλα που ακούγεται από διπλανό μπαλκόνι κι ας αγναντεύσω το καλοκαιράκι που (επιτέλους) ξεδιπλώνεται..
Κι οσονούπω, με το έτερον-ήμισυ, θα ..ξαναγυρίσουμε και θα ξαναθυμηθούμε των νιάτων μας, το 'λίγος ήλιος, λίγη θάλασσα και τ' αγόρι μου'!... 
Ε;
...Αχ, αυτός ο κύκλος της ζωής......






Παρασκευή 2 Ιουνίου 2023

αυτό το αλλιώτικο ξεπροβόδισμα...


Και ναι. Ήρθε. Εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς (ακόμα μια φορά) ότι το μικρό σου πριγκηπάκι μεγάλωσε. Και κάνει ακόμα ένα βήμα να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει..

Και σήμερα είναι μια τέτοια στιγμή. Που του ανοίγεις την πόρτα, τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς γλυκά στο μέτωπο (άμα σκύψει αρκετά, γιατί έχει ψηλώσει και δυο μέτρα) και τον ξεπροβοδίζεις μ' ένα 'Καλή Επιτυχία!' καθώς φεύγει για να ξεκινήσει τις Πανελλήνιες..

Και σε αυτό το ξεπροβόδισμα κλείνεται όλη εκείνη η αγάπη που χωράει μέσα της όλες τις αγωνίες του, τις ευχές μας, τα όνειρα να βρει τον δρόμο του ό,τι-και-να-γίνει..

Τι βάρος στους ώμους τους.. Να πρέπει σε μια κόλλα χαρτί να κλείσουν όλο εκείνο το αδιάκοπο διάβασμα, όλα εκείνα τα 'σσςς-μη-μιλάς-δυνατά-διαβάζει-ακόμα', όλα εκείνα τα άγουρα-ακόμα σχέδια και όνειρα για το μέλλον που χάραξαν μετρώντας σελίδες, ώρες και προκαταρκτικούς βαθμούς..

Φυσικά και αυτές οι εξετάσεις δεν είναι ο μόνος δρόμος... Στην τελική όμως, δυο χρόνια προετοιμασίας οδηγούν εδώ..

Και το μόνο που μπορείς να κάνεις τώρα είναι να του δώσεις την ευχή σου. Να είναι ΚΑΛΑ και να έχει μία Καλή Επιτυχία...


Δευτέρα 15 Μαΐου 2023

εκείνο το απρόσμενο..

 


Ήταν η προηγούμενη Δευτέρα, που ο μικρός μου γύρισε από το σχολείο, κρατώντας ένα υπέροχο μπουκέτο με λουλούδια. 
Τουλίπες.
Πολύχρωμες. 
Ακριβώς όπως μου αρέσουν!

Δούλευα από το σπίτι κι ευτυχώς είχα την ευκαιρία να τον υποδεχθώ την στιγμή που μπήκε.
Τι υπέροχη έκπληξη!!
"Για την γιορτή της μητέρας!" μου λέει κάπως ντροπαλά κι αμέσως εξαφανίστηκε μέσα!
- "Αχ αγάπη μου! Πόσο όμορφα είναι! Σ'ευχαριστώ!! 
Μα πού βρήκες τα λεφτάκια να τα πάρεις;" [του είχα δώσει χαρτζιλίκι το πρωί 5ευ για την καντίνα του σχολείου των επόμενων ημερών]
- "Δεν πήρα να φάω τίποτα."


Θεωρούσα τετριμμένο, βαρετό και ...ανέμπνευστο το να χαρίζεις λουλούδια σε κάποιον..
Τι ήταν αυτό όμως τώρα; Σε μια στιγμή χάθηκαν τα λόγια, χάθηκαν κι οι ταμπέλες και η απρόσμενη μικρή-μεγάλη ευτυχία αποζητούσε να τον κλείσει σε μια αχανή, μαμαδίστικη, σφιχτή αγκαλιά....

Αχ, μικρέ μου πρίγκηπα...

Πόση αγάπη χωράει τελικά σε ένα λουλούδι;......


Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Βλέμμα στον χρόνο..




Και οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια πέρασαν.. Έτσι, σαν φύσημα του αέρα..

Και στην εκπνοή του Απρίλη, βρήκα τον χρόνο, την ησυχία και το θάρρος να ξανα-γράψω στο μπλογκ μου..
Όχι, δεν είχε γίνει 'κάτι' που με απέτρεπε να γράψω.. 
'Έγινε' η ζωή.. η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι δουλειές...

Πόσα να πω.. πόσα να θυμηθώ.. πόσα να σχολιάσω..


Τα παιδιά μεγάλωσαν.. Μεγάλωσαν πολύ.. 
Την μια στιγμή τους αγόραζα βιβλία, ντύματα και τετράδια.. και την άλλη, αντράκια πια, ετοιμάζονται για εξετάσεις, για Πανελλήνιες, για το μέλλον τους...
Ενα βλεφάρισμα του χρόνου..

Κάτι τέτοιες στιγμές, σαν αυτή, θυμάμαι μια ιστορία που είχα γράψει στο πρώτο μου μπλογκ --εκείνο που έχασα..
Η ιστορία μου τότε κοιτούσα το 'τώρα μου'.. 
Πόσο παράξενο...
Ο 'τότε εαυτός μου' κρατούσε ένα μωρό αγκαλιά και το κοίμιζε.. και του μιλούσε για χρωματιστά όνειρα, για ουράνια τόξα, για μαγικές μουσικές, για να μεγαλώσει ευτυχισμένο.. 
Και καθώς το μωρό κοιμόταν στην αγκαλιά, εκείνη φανταζόταν το μέλλον.. 
Εβλεπε τον εαυτό της στο ίδιο σαλόνι, να καμαρώνει το μωρό που έγινε αντράκι και ετοιμάζεται να βγει την έξοδό του..
Κοίτα να δεις...
Γυρίζω για λίγο πίσω στον χρόνο, να βρεθώ κοντά στον αλλοτινό εαυτό μου.. Τους χαϊδεύω απαλά στα μαλλιά, σκύβω και τους ψιθυρίζω ευχές... Γίνομαι ασημόσκονη και γυρίζω στο τώρα..
Κλείνω την στιγμή στο μικρό Σεντούκι Των Στιγμών και το ξανακρύβω στην ψυχή μου..

Ξημερώνει Πρωτομαγιά κι ας βρέχει.. 
Νέα διαμαντάκια οικογενειακών τραπεζωμάτων θα φτιαχτούν, με την φαμίλια που θα μαζευτεί..
Ανοίγουμε ξανά το Σεντούκι των Στιγμών, κλείνουμε το μάτι συνωμοτικά κι ετοιμαζόμαστε!...


Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2021

εθιμοτυπικά..

 



Κι έτσι μια Καλημέρα.
Στα μισά του Σεπτέμβρη ακριβώς..

Οι γονείς που έχουν παιδιά σε ..σχολικές ηλικίες καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό..
Καινούρια βιβλία παντού νεοφερμένα στο σπίτι, καινούρια τετράδια που πρέπει ακόμα να αγοραστούν, προγράμματα που πρέπει να οργανωθούν και το τρέξιμό (τους) ξεκινά.
Κι εμείς, απλοί συνδρομητές στις ανάγκες τους και υποστηρικτές στο νέο τους σχολικό ..αγώνα.
Τρυφερότητα, άγχος, περηφάνια, είναι μόνο μερικά από όλα εκείνα τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάθε γονιό, σε κάθε νέα αρχή του παιδιού του.

Οι υπόλοιποι, είτε απλά τα θυμάστε με αγάπη από όταν όλα αυτά ήταν μέρος της ζωής σας, είτε (σαν νεότεροι ακόμα χωρίς παιδιά), τα ακούτε αδιάφορα, πιθανόν με τη σκέψη 'τι κλισέ!..'  (Don't worry, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής my dears.. "εκεί-που-είσαι-ήμουν-κι-εδώ-που-είμαι-θα-'ρθεις"..) ;)


Θα ήθελα να αμπελοφιλοσοφήσω κι άλλο.. Ή να μοιραστώ μαζί σας εκείνο το κάτι που συνέβη χθες-προχθές-αντίπροχθες..
Ή να κουβεντιάσουμε λίγο για τα ..σημεία των καιρών.. Πόσα πρωτόγνωρα μονοπάτια χαράζονται στις μέρες μας, αλήθεια...

Μάλλον όχι τώρα.. Τώρα σειρά έχει ένας καφές και βουρ για δουλειά.. 

Αλλά, έστω κι έτσι, μια Καλημέρα..