κοβιντοΧριστούγεννα πέρα-για-πέρα!

 

(Τρίγωνααααα, Κάλαντααααα, μες την γειτονιάααααα).....Σουτ!!

Αα, ναι, ξεχάστηκα. Ακυρώθηκαν τα κάλαντα φέτος.. 

Με αυτή την σκέψη ξύπνησα σήμερα....

Το λέω και νομίζω ότι είμαι μέρος κάποιων φουτουριστικών, ταλαίπωρων ηρώων σε κάποια μίζερη κι απαισιόδοξη ιστορία ενός δυστοπικού βιβλίου ..
Ακυρώθηκαν τα κάλαντα φέτος. Οπως ακυρώθηκαν και οι αγκαλιές. 
Και οι συναθροίσεις. Και οι εκκλησιασμοί. Και τα πήγαινέλα. 
Δεν ακυρώθηκαν, λέει, όμως τα Χριστούγεννα εντελώς. Οχι. Αφήνουμε τα ψώνια για να ..κρατήσουμε την Αγορά. Αλλά, είπαμε, χωρίς πήγαινέλα. 
Δεν έχω αντίρρηση με το άνοιγμα των καταστημάτων. Αντιθέτως, πάλι καλά, να κινηθεί λίγο η αγορά, να 'κρατηθούν' όσα περισσότερα σπίτια.
Μα όλα τ'άλλα;..

"Δεν θα πουν τα παιδιά αύριο τα κάλαντα;;" ρώτησε το έτερον-ήμισυ. "Κι αν μας χτυπήσουν το κουδούνι;" 
-"Δεν θα μας χτυπήσουν το κουδούνι. Δεν θα πουν κάλαντα φέτος τα παιδιά"..

Οχι ότι δεν ήξερε την απάντηση, ή ότι δεν την φανταζόταν από βδομάδες τώρα. 
Αλλά είναι η συνειδητοποίηση της θλιβερής κατάστασης...

Είναι κι εκείνη η λέξη που τριβελλίζει στα αυτιά μου και το μυαλό μου και με θλίβει ακόμα περισσότερο.... "Ιδρυματοποίηση".....
...για τα παιδιά... 

Τα κινητά και τα σημερινά μέσα δικτύωσης και εφαρμογών είχαν φέρει ούτως ή άλλως τα πάντα τούμπα.. 
Τώρα, με το μάντρωμα στους τέσσερις τοίχους, μόνο χειροτερεύει....
"Πάμε μια βόλτα να περπατήσουμε μέχρι την τάδε πλατεία και γυρίζουμε;" / "Ελα μαζί μου ως το σούπερμάρκετ, έτσι να σε φυσήξει λίγος αέρας" / "Βγες λίγο έξω, όπως είσαι με τη φόρμα, να κάνεις ένα γύρο το τετράγωνο μόνο να σε δει ο ήλιος" ...κτλ..
Ολα έχουν την ίδια απάντηση: "μπααα, βαριέμαι τώρα".. 
Μετά από ένα μισάωρο εξαντλητικής επιχειρηματολογίας στο 'γιατί να έρθουν μαζί' (είναι και 'μεγάλα' παιδιά πια..), καταφέρνουμε να πείσουμε τον ένα από τους δυο την φορά..
Κάτι είναι κι αυτό λέμε....

Το μυαλό παλεύει να διορθώσει την πεσμένη διάθεση..

Οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη πολύ πιο γρήγορα από την δακτυλογράφηση....

κορόνος-παντού;.., προστασία.., μέτρα,..προφύλαξη,.... υπερβολή;... απώτερος σκοπός, ... κοινωνική αποστασιοποίηση,... διδαχή της μη-επαφής,.. διδαχή του 'αγαπάω=μένω μακριά',... κίνδυνος,... όφελος;...υγεία...
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.... Υπερβολή; ή Απαραίτητα; Προσωρινά;....
..Ισως σε όλα..... 


Ισως είναι και μια ευκαιρία για εναλλακτικές λύσεις...
Να, σήμερα για παράδειγμα εμείς πάντως πήραμε τηλέφωνο τις γιαγιάδες και είπαμε τα κάλαντα, με βιντεοκλήση (χάριν σ'εκείνες τις μονδέρνες εφαρμογές που λέγαμε πιο πάνω...).
Εδώ επίσης να αναφέρω, ότι οι γιαγιάδες έχουν πάρει μάστερ σε ό,τι κλησο-βιντεο-βάιμπερ-μέσσεντζερ-σκάιπ-κτλ υπάρχει εκεί έξω!!

Και ναι. Θα φάμε μαζί γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι. Απλές συναθροίσεις αγαπημένων προσεκτικά και με δόσεις. Πρώτα οι μεν, μετά οι δε, ύστερα οι άλλοι....

κοβιντο-κατάσταση (εντελώς τυχαίο; παράδειγμα)
Στα θετικά: μου έφεραν το καινούριο πλυντήριο πριν απο λίγο (μέρες που βρήκε το άλλο να χαλάσει!! Πάντα εν μέσω γιορτών χαλάνε όλα!), και οι μαγαζοντιλιβεράδες δεν μπήκαν μέχρι μέεεεεσα στο σπίτι να τα κάνουν χάλια. Γιου-χουυ, την γλύτωσαν τα χαλιά.
Στα αρνητικά: φάση 'κάντο-μόνος-σου'. Θα τα κάνει χάλια το έτερον-ήμισυ κάνοντας την εγκατάσταση.
(μύχιες σκέψεις) : ώρα να του δίνω. "Κάτι ψώνια ξέχασα κι όταν τελειώσεις αγάπη μου, γυρίζω". ...(χιχιιιιχιι)...

Τελικά άμα δεν κάνουμε και λίγη πλακίτσα και δεν γελάσουμε με τα χάλια μας, δεν περνάει η ζωή.
Και μάλλον αυτό είναι τελικά που με πειράζει το περισσότερο: δεν χαμογελάμε. Κι αν χαμογελάμε, δεν φαίνεται!

Για αυτό, χαρίζω ένα πλατύ κι ανοιχτόκαρδο, χαμόγελο! Ξέρετε, από εκείνα που χαμογελούν και τα μάτια!

Και ακουμπάω αυτό εδώ για όλους μας. Χαρείτε το!

Συμβουλή: παίξτε το βίντεο, γελάστε χωρίς λόγο και πάρτε τηλέφωνο όλον τον κόσμο να τους ευχηθείτε!!
Ετσι!


Ναι. 

Με ΤΕΤΟΙΑ διάθεση, εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! 

Υγεία, 

Αγάπη, 

Κουράγια και 

Καλή Διάθεση!

Και Χαμόγελα!!

στιγμές μιας Παρασκευής

Και να 'μαστε ήδη τέλος Σεπτέμβρη, με το φθινόπωρο να μας πλησιάζει στο δικό του ρυθμό.
Τρέχοντας με τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα διάφορα από τότε που γυρίσαμε από διακοπές -και τώρα μόλις ενάμιση μήνα μετά, να μοιάζουν σαν να ήταν πριν έναν αιώνα..

Ομως όλα καλά.

Τα πιτσικόκια ξεκίνησαν σχολείο -και προσπαθούν να εγκλιματιστούν στο νέο περιβάλλον ο καθένας τους.
Ο μικρός δηλαδή, γιατί ο μεγάλος προς το παρόν πάει-ψηφίζει-γυρίζει κι ανακοινώνει 'Κατάληψη'... 
..(Αλλά ας μην το πιάσω το θέμα αυτό.. Καλή κι απαραίτητη η Δύναμη της 'Κατάληψης', αλλά στον βαθμό που δεν αποτελεί την τεμπελιά και την εύκολη λύση για μη-μάθημα..)

Όμως εγώ γράφω για άλλο.

Για να πατήσω ένα 'pause' στην καθημερινή φρενίτιδα, της πολύωρης δουλειάς.
Για να κάνω μια μικρή παύση στο χρόνο και να κοιτάξω την Πραγματικότητα. Γεμάτη με προβλήματα γύρω μας, με ουσιαστικά, ανυπέρβλητα προβλήματα.
Να αναπολέσω την μικρή, στιγμιαία χαρά των καλών νέων ότι το έτερον ήμισυ (έχοντας έρθει σε επαφή με συνεργάτες που αρρώστησαν με τον διάσημο covidακο), έκανε το τεστ και βγήκε καλό. Και τις τρεις φορές.
Να απολαύσω την χαρά της μάνας όταν μαθαίνει ότι τα παιδιά της πέρασαν εκείνες τις δύσκολες εξετάσεις του Ιουνίου -και τα πήραν τα διπλώματα για τα οποία δούλεψαν τόσο. (Τα τελευταία νέα τα πήραμε μόλις πριν λίγες μέρες)..
Για να θυμηθώ ότι σήμερα έχουμε γενέθλια με τον μικρό πιτσικόκο (κι εγώ μαζί του, γιατί εμείς οι δυο το ζήσαμε αυτό!). Και ότι θα σβήσουμε κεράκια σε τούρτα! 

Και με αφορμή αυτές τις σκέψεις, να πω μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ!! ΠΕΡΑ ΩΣ ΠΕΡΑ!!

Ο ήλιος πάλι σηκώθηκε φωτεινός και λαμπερός. Νέα μέρα σήμερα! Κι είναι και Παρασκευή! Πάμε!

καλοκαίρι λίγο από χωριό

Και να που οι διακοπές φτάνουν στο τέλος τους..

Λίγες ήταν, μα προσπαθήσαμε να τις κάνουμε σημαντικές.

Ήταν πριν από καμιά 10αριά μέρες, που φορτώσαμε τίγκα το αυτοκίνητο, αποχαιρετήσαμε προσωρινά την πόλη, οδηγήσαμε 840χλμ, διασχίζοντας την περισσότερη Ελλάδα, και ήρθαμε στο χωριό του μπαμπά μου, εκεί όπου τα σύνορα με την γείτονα-φασαριόζα χώρα απέχουν μόλις 5 λεπτά με αυτοκίνητο.

Το σπίτι, ερημοκλεισμένο τον υπόλοιπο χρόνο, μας περίμενε εκεί, ολόρθο και μοναχό του.

Γέμισε ο τόπος με το φτάσαμε εμείς.

Και οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, νωχελικά, είτε με μερεμετοδουλειές που χρειάζονταν στο σπίτι, είτε με εξορμήσεις για μπάνιο και βόλτες.

Και τώρα μου μοιάζει πως πέρασαν γρήγορα, μια και πλησιάζει να φύγουμε πίσω ξανά.

Βραδάκι, περασμένη η ώρα, έξω στην άπλετη αυλή του οικοπέδου, με μια δροσούλα που σε κάνει να ξεχνάς τον μεσημεριανό καύσωνα..

Ησυχία; όχι, δεν είναι.. 

Τα διάφορα τριζόνια και κουκουβάγιες, νυχτόβια πλάσματα, σου κάνουν παρέα καθώς απολαμβάνεις την γλυκιά βραδιά.

Εδώ, όλα μοιάζουν μακρινά. Covid, κρούσματα, ωράρια, πολιτικές εντάσεις, δουλειά, άγχος, δεν έχουν καμία θέση εδώ.

Απολογισμός..

Βάψαμε το καινούριο παντζούρι που αλλάξαμε στον βορινό τοίχο (το προηγούμενο είχε πια διαλύσει από το σαράκι), ασβεστώσαμε, στοκάραμε και βάψαμε την κεντρική πόρτα.

Τα αγόρια κυρίως (το δικό μου έτερον ήμισυ, και της αδερφής μου) επιστράτευσαν όλα τους τα εργαλεία και την τέχνη για να κάνουν αριστοτεχνική δουλειά!

Και στα διαλείμματα, καφέ στο βεραντάκι. 

Με διάφορους περαστικούς να χαιρετούν στο πέρασμά τους, κι άλλους να κάνουν μια γρήγορη στάση για ένα κέρασμα.

Τα πιτσιρίκια πήγαν και στο μαντρί της ξαδέρφης να βοηθήσουν με τα πρόβατα. Πρωινό (μα πολύ πρωινό!) εγερτήριο και βουρ! Να ξεφύγουν από την ευκολία της πόλης και να μάθουν την προέλευση αγαθών, ιδίας πείρας. 

σ.σ. Λάτρεψαν την επιστροφή στο σπίτι, στην ανοιχτή καρότσα του ημιφορτηγού της ξαδέρφης! Από όπου περνούσαν, χαιρετούσαν όλο το κόσμο με περίσσια περηφάνια, ωσάν την βασίλισσα της Αγγλίας!!..)

Μα το αγαπημένο μου ήταν πάντα τα πρωινά, ή το απομεσήμερο.

Σε εκείνη την ησυχία, που δεν ακούγεται παρά το θρόισμα των δέντρων από τον Αυγουστιάτικο, ζεστό αέρα που φυσάει κάθε τόσο.

Πού και πού, κάποιο κακάρισμα από τις γειτονικές κοτούλες, ή το πελεκητό ράμφισμα των λελεκιών από τον στύλο της ΔΕΗ στην γωνία του οικοπέδου..

Ολόγυρα, ασβεστωμένα σπίτια με κεραμιδένιες, πυραμιδάτες οροφές και χαμηλούς αυλόγυρους με μπαχτσέδες.

Ο ήλιος, Αυγουστιάτικος, αντανακλά ακόμα πιο άσπρο το ασβέστωμα των σπιτιών.

Μου μοιάζουν ταπεινά, σαν να αποκοιμιούνται στην γαλήνη της επαρχίας, μα άμεμπτοι φρουροί, ανεπηρέαστα στο πέρασμα των χρόνων..

Κάποια, λίγο πιο γερασμένα από άλλα.

Και το κάθε ένα, με τις ιστορίες του, εκείνες που χάνονται πίσω στον χρόνο και θυμούνται οι πιο γέροντες..

Τις ψιθυρίζουν στα θροΐσματα των φύλλων, στους καρπερούς μπαχτσέδες, στις χορταριασμένες πέτρες των παλιών, παράπλευρων αποθηκών..

Ας είναι.. 

Χρωστάω. Χρωστάω για την επόμενη φορά που θα έρθουμε στο χωριό.

Αποφασίσαμε στον ένα τοίχο του σπιτιού, να γράψουμε την δική μας ιστορία. 

Σχεδιάζοντας το γενεαλογικό μας δέντρο, θα αποτυπώσουμε τα ονόματα όσων περισσότερων γενιών μπορούμε.

Και θα πλέξουμε τις ιστορίες τους -εκεί κι αυτές, ακουμπισμένες στα κλαδιά του Δέντρου μας --ταξιδεύοντας σαν τις κλωστές στον χρόνο..

Η ώρα πέρασε και το αεράκι παραδρόσισε.

Χαζεύω τα αστέρια που μου μοιάζουν τρίγωνο. Τα ψάχνω εκεί που κοιτούσα νωρίτερα, μα μετακινήθηκαν στον ουράνιο θόλο.

Πέρασε η ώρα..

Αύριο μια καινούρια μέρα ξεκινά -ακόμα λίγες διακοπές...

σχολική εκκαθάριση ψυγείου

Κυριακή της 'σχολικής' εκκαθάρισης του ψυγείου σήμερα.

Εκεί, στην πόρτα του ψυγείου εγώ, τα γραφεία και ντουλάπια τους τα πιτσικόκια..

Δώσαμε πια και τις τελευταίες εξετάσεις Προφορικών και στην άλλη γλώσσα και τελειώσαμε.

Είναι καιρός που εμείς στην πόρτα του ψυγείου μας δεν έχουμε λογαριασμούς ή λίστες με ψώνια, αλλά τα προγράμματα των εξετάσεων των ξένων γλωσσών.

Τάδε μέρα ο ένας, γραπτά στο τάδε δίπλωμα, στο τάδε σχολείο, τάδε μέρα ο άλλος προφορικά στο τάδε δίπλωμα στην άλλη γλώσσα κτλ..

Επί 10μέρες έδινε μια ο ένας, μια ο άλλος, και από κάτι, οπότε για μην χάσουμε τίποτα, τα τοιχοκολλήσαμε στο ψυγείο (απλωθήκαμε και λίγο στην τροφοθήκη δίπλα, γιατί ήταν πολλά) και μαρκάραμε με διαφορετικό χρώμα στάμπιλο τις εξετάσεις του καθενός. Και όλα ξεκάθαρα με μια ματιά.

Τέλος όλα τώρα, δεν χρειάζονται πια.

-'Να τα πετάξω;' με ρώτησε το έτερον ήμισυ.

-'Οχι!' πρόλαβα να απαντήσω. 'Θα τα μαζέψω εγώ'.

Ενα μάτσο χαρτιά, που όμως κρύβουν πίσω τους όλον εκείνο το χρόνο διαβασμάτων, γνώσεων, άγχους, αγωνίας, τρεξιμάτων, διαδρομών..

Ολες εκείνες οι στιγμές προετοιμασίας προς το εξεταστικό κέντρο -το άγχος τους πριν μπουν, και τα δικά μας λόγια και προσπάθειες να χειριστούμε και να απαλύνουμε τις έννοιες τους..

Γονείς -όλοι με το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, και παιδιά σε 'πηγαδάκια' με χαρτιά στα χέρια να μιλάνε χαμογελαστά κι έντονα.

Ωρες αναμονής έξω μετά, περιμένοντας να δει ο καθένας το δικό του πιτσικόκι, ελπίζοντας να το δει να τρέχει προς τα έξω χαμογελαστό, χαρούμενο που τα πήγε καλά και που 'πάει-κι-αυτό-τώρα-ξεμπέρδεψα'..

Κι εκείνη η στιγμή, που το βλέπεις από μακριά να βγαίνει -και να μην μπορείς να καταλάβεις ακριβώς, αλλά τελικά όλα καλά πήγαν.

Και μετά η βόλτα για παγωτό με βάφλα, η έξοδος με φίλους..

Τα ξεκολλούσα ένα-ένα προσεκτικά..

Να, κι οι προηγούμενοι βαθμοί του τετραμήνου από πίσω.. 

Να και το εβδομαδιαίο, σχολικό πρόγραμμα του Ζουμ.. 

Όλα εκεί ακόμα. Δυνατοί τελάληδες του πιο παράξενου, απρόσμενου κι ανατρεπτικού σχολικού τριμήνου ever..

Μα πώς είναι δυνατόν να τα πετάξω..; 

Τα χώρισα σε δύο 'ντάνες', καθεμιά για το καθένα πιτσικόκι, και τα έβαλα όλα μαζί με το φετινό Απολυτήριό τους. 

Ακόμα κι αν ποτέ κανείς δεν ξανανοίξει αυτά τα ντοσιεδάκια, αυτά τα φύλλα, θα είναι πάντα εκεί, πιθανοί ενθυμητές αυτής της πρωτόγνωρης χρονιάς..

Κοίτα!

Να κι η πρόσκληση στο πάρτυ αποφοίτησης του μικρού πιτσικόκου! -για την Τετάρτη που μας πέρασε.

Ήμασταν όλοι εκεί. Στις μεγάλες σχολικές αυλές, σε μια υπέροχη γιορτή αποχαιρετισμού του Δημοτικού!

Από του χρόνου, κι ο μικρός πιτσικόκος πια Γυμνάσιο!

Και όλοι οι δάσκαλοί τους φέτος φρόντισαν να μας συγκινήσουν και να μας χαρίσουν μια από τις πιο δυνατές βραδιές της σχολικής φετινής χρονιάς..

Με ένα καταπληκτικό βίντεο-συρραφή όλης της διαδρομής τους στο δημοτικό, με φωτογραφίες, στιγμές, γιορτές, εκδρομές..

Με τον προσωπικό τους λόγο ο κάθε δάσκαλος για το κάθε τμήμα του, τα 'δικά του' παιδάκια, --που δεν άφησαν κανένα γονιό τελικά ασυγκίνητο..

Με τα μοναδικά αναμνηστικά και την υπόσχεση για μια μελλοντική συνάντηση..

Και με την φοβερή μουσική και φαγητό, γιατί -σοβαρά τώρα- πάρτυ δίχως μουσική δεν γίνεται! :)

Βγήκαν τις τελευταίες τους αναμνηστικές δημοτικό-φωτογραφίες και χόρεψαν μέχρι τελικής πτώσης!

Και κάπως έτσι, την Τετάρτη που πέρασε, αργά το βράδυ στο κλείσιμο του πάρτυ, περάσαμε όλοι το κατώφλι της ζωής του Δημοτικού, αφήνοντας πίσω μας τα πιο ξένοιαστα κι ανέμελα παιδικά χρόνια..

Κυριακή πρωί..

Και το 'ξεκαθάρισμα' της πόρτας του ψυγείου, με σφιγμένη καρδιά μετατράπηκε σε ένα δεύτερο αποχαιρετιστήριο.. Και μια προοπτική, για μια νέα αρχή.

Δύο νέα κεφάλαια ξεκινάνε και νέα μονοπάτια θα χαραχτούν από δω και πέρα. Ένα του Λυκείου και ένα ακόμα του Γυμνασίου θα ανοίξουν μπροστά τους, με νέους στόχους και διαδρομές.

Προς το παρόν, ας απολαύσουμε όλοι την ξεγνοιασιά -και την ηλιόλουστη ανία- του καλοκαιριού, ξαναγεμίζοντας δυνατά τις μπαταρίες μας με ήλιο, ενέργεια και καλή διάθεση.

Λοιπόν, τι λέτε; 

Ξεκινάμε με παγωτάκι, θάλασσα και μετά μια καλή ταινία;

απογευματινές, κιθαρίσιες νότες

Σαββατοαπογευματάκι, χαλαρωμένοι στο μπαλκόνι απολαμβάνουμε το σούρουπο..

Πάει κι η σημερινή μέρα. Κλείνουμε ένα κεφάλαιο σήμερα αφήνοντας πίσω μας τις εξετάσεις αγγλικών.

Παλιά γειτονιά, γλυκιά ηρεμία και μερικές, κιθαρίσιες νότες από παραδιπλανό παράθυρο..

Όμορφη βραδιά, καλή παρέα..

 

Τα πιτσικόκια μέσα παίζουν ντέρμπυ μεταξύ τους και με φίλους στο πλέιστέισιον.. 

Τόσες μέρες το περίμεναν και ανυπομονούσαν, χαλάλι τώρα, ας το χαρούν.

Εφερα το ταβλάκι να παίξω με το έτερον-ήμισυ και πάλι τα μέτραγα ένα-ένα τα κενά και γέλαγε..

Ψιλή κουβεντούλα και πρόχειρο μεζεδάκι..

Έτσι απλά, καθημερινά..

Μικρές στιγμές -από εκείνες που ξεχνιούνται σαν ασήμαντες, αλλά σε κρατάνε γερά στα δύσκολα...

Καλό βράδυ..

Έτσι, για μια καλησπέρα

          

Καλησπέρα λοιπόν! Ετσι πέρασα.

Να πω ότι είμαι εδώ. Ότι είμαι καλά. 

Κι ας είμασταν χαμένοι όλοι μας μεταξύ δουλειάς (πολλής δουλειάς!), διαβασμάτων των μικρών (κι ας μην είχαν σχολείο) και σπιτοδουλειών..

Λίγο χρόνο ξέκλεψα από το κομπιούτερ που γενικά έχουν υιοθετήσει τα μικρά για τα ιντερνετικά τους μαθήματα, Να πω είνα 'γεια!! Τι κάνετε εσείς;' 

Πόσο περίεργα τα περάσαμε όλοι, αλήθεια..

Και τώρα, επιστροφή σε μια ..μουδιασμένη πραγματικότητα..

Ασταμάτητη δουλειά γραφείου από το τραπέζι της τραπεζαρίας, κουβεντούλες για καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό, μπερδεμένες με τις τελευταίες επαναλήψεις πριν τις εξετάσεις των ξενόγλωσσων διπλωμάτων..

Τελειώματα σχολείων, απόηχος αποχαιρετιστήριων εκδηλώσεων..  

Κι επιτέλους, τα διαβάσματα κι οι εξετάσεις για λίγες μέρες ακόμα, μέχρι τέλος του μήνα είναι και μετά τέλος. Μετά, ξένοιαστα παιχνίδια. Για τα πιτσικόκια, έστω.. 

Εμείς, θα περιμένουμε τις διακοπές μας..

Μέχρι τότε, θα απολαύσουμε λίγο παγωτό, λίγο ήλιο και μπόλικη οικογενειακή πιτσικοπαρέα να ζουζουνίζει εν μέσω τηλε-εργασίας......

Σε πείσμα των καιρών

Αλλιώς τον περιμέναμε τον Απρίλη..
Λουλουδάτο, ανοιξιάτικο, μυροφόρο, κατανυκτικό..
Με προσμονή μικρών, εξοχικών εκδρομών κάτω από τον απριλιάτικο ήλιο, με προετοιμασίες και σχέδια για τις μέρες του Πάσχα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας θα ήταν αν θα αρέσει η λαμπάδα στο βαφτιστήρι, ή αν θα μας σπάσουν πολλά αυγά στην βαφή...
Και κυρίως, θα ήταν με συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά κι ανταλλάγματα που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπολογίζαμε.. γιατί ήταν δεδομένα...

Σε πείσμα των καιρών θα στείλω ένα χαμόγελο εκεί έξω.
Μπορεί εμείς όλοι να μην βγαίνουμε, αυτό όμως ας ταξιδέψει μακριά, άυλο, γλυκό, ελπιδοφόρο.

Έτσι, ένα χαμόγελο.
..Συντροφιά στους μόνους, τους ηλικιωμένους, που δεν 'κατέχουν' τα ιντερνέτια για να περνάνε την ώρα τους.
..Για κουράγιο σε αυτούς που (απο)κλείστηκαν στα σπίτια τους για προστασία.
..Για δύναμη σε αυτούς που τρέχουν κι αγωνίζονται σ'ένα νοσοκομείο, οίκο ευγηρίας, ίδρυμα, ό,τι..
..Για φάρο ελπίδας σε όσους παλεύουν να ξεπεράσουν ό,τι βασανίζει την υγεία τους..
..Ένα χαμόγελο συμπόνιας και συμπαράστασης σε όσους δεν τους επιτρέπεται προσωρινά να εργάζονται ..κι ας συνεχίζουν να τρέχουν τα έξοδα ενός σπιτικού..
..Και σε πόσους άλλους τα περνάνε δύσκολα ..μόνοι τους, ..ή και όχι μόνοι τους..




Το τραγούδι αυτό, με έβαλε ο μικρός μου να το ακούσω..
Ήταν κάτι που είχαν δουλέψει στο σχολείο λίγο πριν κλείσουν..
Παρά το ότι δεν είχα και πολλή διάθεση εκείνη τη στιγμή, του έκανα το χατίρι..
Και κοίτα να δεις τελικά, πόσες φορές το ξανάκουσα μετά...

Το ακουμπάω εδώ και για εσάς.
Έτσι.
Με διάθεση 'δεν-με-νοιάζει-τι-γίνεται-εκεί-έξω-αλλά-σίγουρα-όλα-καλά-θα-πάνε-..κάπως'.
Σε πείσμα των καιρών.
Καλημέρα σας.

σε πρωτόγνωρα μονοπάτια...

Μα, μα τι ζαριά είναι αυτή...;!

Ενα μεγάλο χάος στο μυαλό των περισσότερων, που προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξη, κάπως.
Με ένα μεγάλο ερωτηματικό -κι ένα θαυμαστικό μαζί να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, αναρωτιόμαστε όλοι πώς φτάσαμε ως εδώ, τι κάνουμε, τι συμβαίνει, πώς το ξεπερνάμε και χίλια μύρια άλλα τέτοια..

Είναι κι εκείνη η φωνή μέσα μου, που ουρλιάζει κλαίγοντας. Ουρλιάζει θρηνώντας τα μέχρι τώρα θύματα..
Δεν είναι νούμερα αυτό. Είναι άνθρωποι. Σπίτια, που το καθένα έχει τώρα κι από ένα πένθος.
Δεν είναι νούμερα αυτό. Είναι ξεκλήρισμα..


Μα..
Μα, στην εποχή τέτοιας τεχνολογίας, που τα μηνύματα και η πληροφόρηση φθάνει στιγμιαία από την μία ακρη του κόσμου στην άλλη.. Πώς πρόλαβε ένα πραματάκι του νανομικροεκατοστού να μας σαρώσει όλους;! Ολους!;...


Η Λογική παίρνει θέση: "μα, χάρην αυτής της τεχνολογίας, η χώρα σου το έμαθε έγκαιρα και παίρνει μέτρα".
Ναι, σωστά. Τα μέτρα που πάρθηκαν στην χώρα μας πρόσφατα ήταν -μέχρι τώρα- καίρια και εκτελέστηκαν αμέσως.

..Ερχεται η Άρνηση και σπρώχνει την Λογική : 'Μωρέ τι κάθεσαι και ακούς τώρα; Υπερβολές πια! Αμάν! Αλλωστε αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους, ποτέ σε σένα!'
Τσουπ, από δίπλα και το Πνεύμα Αντιρησίας : 'Καλέ ναι! Ακου εκεί να κλειστούμε μέσα! Θεωρίες συνομωσίας καλέ, μην τα πιστεύεις!'
Κάπου εκεί, το Άγχος τρέχει γύρω-γύρω, πάνω-κάτω, ανάμεσα σε όλους, κάνοντας φασαρία, προκαλώντας περισσότερες εντάσεις, μεγαλύτερη σύγχυση.
Προσπαθεί να βάλει και τον μικρούλη Πανικό στον χορό του, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακόμα τελείως -μερικές φορές του ξεφεύγει και τον χάνει, και μένει μόνος του.

Κι από πάνω τους, πλανάται σκοτεινός κι απειλητικός ο Φόβος.
Όχι για κάτι συγκεκριμένο, φόβος για το οτιδήποτε! Φόβος για τον ιό, φόβος για τα όποια περιοριστικά μέτρα, φόβος για το μέλλον, φόβος για την γκρίνια, φόβος για τον δίπλα, φόβος, φόβος, φόβος!

Το δίδυμο Αισιοδοξίας-Απαισιοδοξίας κάθεται και κοιτάει την μάχη. Ποιον να πιστέψουν; Τι να κάνουν; Ποιος θα πάρει θέση; ..
Παραπίσω από την Απαισιοδοξία, κρύβεται ο Μεγάλος Πανικός και η Κατάθλιψη.. Λες και περιμένουν το σύνθημα να πεταχτούν και να κυριαρχήσουν σε όλα.
Η Κατάθλιψη όμως κυρίως, φοβάται την λαμπερή Αισιοδοξία και την δυνατή Λογική..

Στρέφει το βλέμμα της η Λογική και τους αγριοκοιτάει όλους. Τους εξηγεί πώς έχουν τα πράγματα.
Οργανωμένα και ήρεμα. Τους βάζει στην θέση τους έναν-έναν, με επιχειρήματα, με ειδήσεις, με πληροφόρηση, με σχεδιαγράμματα, να σταματήσουν να λένε ανοησίες και να βοηθήσουν κι εκείνοι να γίνει αυτό που πρέπει.
Δεν τους έδιωξε. Μόνο τους μάλωσε πως εστίαζαν στα λάθος πράγματα.
Άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά πως μόνη της η Λογική δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Οχι, τους χρειάζεται όλους! Και αυτό τους εξήγησε.
Να, για παράδειγμα είπε στην Άρνηση πως όντως, 'Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι αυτό θα μας νικήσει. Θα το πολεμήσουμε όλοι μαζί, και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε.'
Το Πνεύμα Αντιρρησίας είπε 'Μία;;; ΔΥΟ φορές εγώ θα πλένω τα χέρια μου! Ακου εκεί! Μου ζητάνε μόνο μία!'
Στο Αγχος ζήτησε να γυρνοβολάει εκεί γύρω, αλλά χωρίς μεγάλες φασαρίες και χωρίς τον Πανικό. Ίσα-ίσα για να μην ξεχνιόνται οι άλλοι.

Η Λογική μίλησε και στην Ευαισθησία, που έκλαιγε όλη την ώρα βλέποντας στις ειδήσεις τι συμβαίνει στον κόσμο και κυρίως στην γειτονική μας χώρα.

Προσπάθησε να την ηρεμήσει -δύσκολο, αλλά τελικά την ησύχασε. Της θύμισε ότι εκείνη μπορεί να είναι υπεύθυνη ώστε να παίρνουμε τηλέφωνο την Μητέρα -που λόγω ιατρικού ιστορικού (αν και δεν την λες και ηλικιωμένη), απομονώθηκε στο σπίτι για ασφάλεια από την μέρα που έκλεισαν τα σχολεία.
Μόνη της τόσες μέρες -χωρίς άλλη συντροφιά, το τηλέφωνο και η τηλεόραση είναι η μόνη της επικοινωνία με τον έξω κόσμο..
Της είπε λοιπόν της Ευαισθησίας, να παίρνει τηλέφωνο όσο πιο συχνά γίνεται. Γενικά στους παπουδογιαγιάδες μας. (Γιατί η Μοναξιά είναι περίεργο πράμα -δεν είναι να το εμπιστεύεσαι πολύ..)

Και η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερε όλα αυτά μόνη της.
Είχε και την Ελπίδα εκεί δίπλα της. Μικρή μεν, αλλά φεγγοβολούσα. Την έβλεπαν κι οι άλλοι κι αναθάρρευαν..

Το βλέμμα έμεινε απλανές πάνω από το πληκτρολόγιο..
Μια παιδική φωνή από το μέσα δωμάτιο με επαναφέρει.. Παίζει ο μικρός με τα παιχνίδια του -κι ο μεγάλος παραδίπλα στο ηλεκτρονικό..
Ευτυχώς που υπάρχουν (τελικά) οι τεχνολογίες αυτές, κι ο εγκλεισμός των παιδιών γίνεται πιο υποφερτός (για αυτά)..
Ο σύζυγος ψάχνει να δει στο ίντερνετ, πώς θα κάνουμε αυτό με την βεβαίωση για να μπορέσουμε αύριο να φτάσουμε έστω ως τις δουλειές μας, χωρίς τον κίνδυνο προστίμου..
Θα την βρούμε την άκρη....

Μέχρι τότε, η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι 'Κουράγιο'.......

Μια ανάσα θάλασσα κι ένα ανέμισμα χαρταετός

Πάει κι ο άλλος, ήρθε ο επόμενος.
Μεγάλος απολογισμός ο μήνας που πέρασε. Κι όσο μικρός ήταν, τόσο γεμάτος κιόλας..  

Κυρίως με δυσάρεστα νέα από διάφορους τριγύρω..  αρκετά να σκοτεινιάσουν τις όποιες χαρές πρόσφερε αυτός ο μήνας.. Λιγοστά τα γέλια και σφιγμένα τα χαμόγελα... 

Εφυγε βαρύς, τον αφήνουμε πίσω μας πια.. 

Και καλωσορίζουμε κάπως απρόθυμα τον νέο Μάρτη..

Ας είναι...  Γυρίζουμε σελίδα.. 

Καθαρά Δευτέρα σήμερα..

Προσπαθώντας να ξεφύγουμε λίγο απο τα διάφορα, έντονα γεγονότα των ειδήσεων, σηκώνουμε το βλέμμα ν' αγναντεύσουμε την θάλασσα. 

Στην άκρη μιας παραλίας λιαζόμαστε στον κρυμμένο ήλιο και τρέχουμε πάνω-κάτω σε μια απέλπιδη προσπάθεια να πετάξει ο χαρταετός μας..

Λευκά βότσαλα, διάφανα νερά, αρμύρα της θάλασσας, δροσιά του Μάρτη και μυρωδιές της νεοφερμένης Σαρακοστής.. 

Κι οι χαρταετοί, χρωματιστοί κι ανάλαφροι ακόμα στα παιδικά, τεντωμένα χεράκια, περιμένοντας αυτό το φύσημα που θα τους πετάξει ψηλά!

.. Κάτι σαν τα όνειρά μας... 

Καλή Σαρακοστή, αγαπημένοι! 

πάει ο ένας, ήρθε ο επόμενος.

Πάει ο ένας, ήρθε ο επόμενος.

Κι είναι τόσο αλλιώτικος ο Φλεβάρης.. 

Αφήνοντας πίσω μας έναν μακρύ, γιορτοστόλιστο -μα σκονισμένο πια- μήνα,

να τος ο Φλεβάρης που μας ερχότανε δειλά-δειλά..

Είναι μινιόν σε μέγεθος και θα 'λεγες κάπως αδιάφορος, στριμωγμένος ανάμεσα στους φανταχτερούς, διπλανούς τους μήνες, ο Φλεβαράκος μας έρχεται περπατώντας στις μύτες των ποδιών, σαν ένα πιτσιρίκι που ετοιμάζει σκανταλιά.
Ναι, έτσι είναι.

Ντυμένος απλά, κουβαλάει κρυφά, πίσω από την πλάτη του, μια φαρέτρα φτιαγμένη από σοκολάτες και καραμέλες.
Εκεί κρύβει τα μικρά αγαπησιάρικα, ζαχαρωτά, κόκκινα βέλη που του δίνει ο Έρωτας  -έρχεται κι αυτός μαζί, πετώντας λίγο παραπίσω του.
Δεν αρέσουν σε πολλούς αυτά, αλλά αυτόν δεν τον νοιάζει!
Εκείνος τα έχει και, κάπου εκεί στην μέση του μήνα, τα εκσφενδονίζει από 'δω κι από 'κει, όπου να 'ναι!
Άλλοι τα πιάνουν, αγαπιόνται πιο πολύ, άλλοι μαλώνουν, άλλοι θυμώνουν και απαξιούν..
Κι αυτός, σε μιαν άκρη, τους χαζεύει όλους και γελάει με τα καμώματά τους..!

Το τι λουλούδια προσφέρουν, καρδούλες χαρίζουν, το τι ποιήματα φτιάχνουν!

Ολα τα βλέπει ο Φλεβάρης, κι όλα τα καταλαβαίνει. Για αυτό που είναι στ'αλήθεια..

Άλλα ψεύτικα, κι άλλα αληθινά.. Κι είναι εκείνα, τ'αληθινά, που τον συγκινούν πολύ..

Μα όσο μικρούλης κι αν είναι ο Φλεβάρης, κουβαλάει κι άλλα σαν έρχεται! 
Φέρνει σερπαντίνες και χαρτοπόλεμους. Φέρνει μάσκες και περίεργα καπέλα.

Ξέρει αυτός... 

Κάπου εκεί στις τσέπες του, κρύβει φαντασιώσεις κι εικόνες σαν όνειρο..

Κι όταν έρθει η ώρα, τα ελευθερώνει όλα ψηλά! Γιατί θέλει να πέσουν σε όλους τους ανθρώπους, μικρούς-μεγάλους!
Κυρίως όμως μεγάλους!
Τους βλέπει, πάντα στην καθημερινότητά τους, σκυφτοί, προβληματισμένοι, σχεδόν ανέλπιδοι..

Και βρίσκει αυτή την ευκαιρία των Αποκρεών, να τους πετάξει λίγη φαντασία! 

Να κοιτάξουν ψηλά, και να γίνουν κάποιοι άλλοι για λίγο στα ψέματα, όπως τα παιδιά, να γελάσουν, να κάνουν πλάκα με τον εαυτό τους, να χορέψουν τρελά, να φωνάξουν δυνατά!
Και ντύνονται μασκαράδες με περίτεχνες ή αυτοσχέδιες στολές, βαριές μπογιές και αλλοπρόσαλλους συνδυασμούς..
Εκκεντρικοί Πειρατές, σκληροί Υπερήρωες, Μάγισσες, Αριστοκράτες μιας άλλης εποχής, τρομακτικά Ζόμπι, Κλέφτες κι Αστυνόμοι, αστεία, γιγάντια Ζωάκια και πόσα άλλα..
Για μια έστω βραδιά, μπορούν να γίνουν κάτι άλλο, έτσι για πλάκα..

Λοιπόν, σε τι κόσμους θα ταξιδέψουμε αυτή τη φορά;...

απογευματινά θησαυράκια

Μπροστά σ' ένα απογευματινό φλυτζάνι καφέ, μια αναδρομή της μέρας στα θέματα του γραφείου. Τι πρόλαβα να τελειώσω, τι μένει για αύριο, τι νέες εκκρεμότητες θα βγουν αύριο, τι δουλειές έχουν να γίνουν τώρα στο σπίτι..
Τα πιτσικόκια έχουν ακόμα διάβασμα, ποιος θα πάει τον μεγάλο στο φροντιστήριο, χρειαζόμαστε και λίγο σούπερμάρκετ, βαρύς βγήκε ο καφές...

Τις σκέψεις διακόπτει ένα γάργαρο παιδικό γέλιο από το μέσα δωμάτιο..

Χάθηκαν όλες οι έννοιες από το νου κι έμεινα να αφουγκράζομαι τα γέλια..

Με κάποια χαζή αφορμή διέκοψαν το διάβασμά τους, κάτι θα είπαν μεταξύ τους, γέλια..

Έχω τόσο ανάγκη κι εγώ από ένα αστείο τώρα.. μα όχι, δεν πάω μέσα, άστους τους.. 

Γελούν ακόμα.. 

Προσπαθώ να αποτυπώσω τη στιγμή.. πριν χαθεί σύντομα στη λήθη της καθημερινότητας..


..Άκου. 
Ντουλάπι βιβλιοθήκης ανοίγει-κλείνει..
Και να 'σου ο μικρός με ένα φυλλάδιο του σχολείου στο χέρι.
'Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;"
Μια μικρή βοήθεια σε μια άσκηση της Γλώσσας. Του εξήγησα..
Κι έφυγε πίσω, προς το γραφείο τους χοροπηδώντας και σιγο-τραγουδώντας...


Μα για ποιες έννοιες τελικά μου μιλάς;....

καινούρια βόλτα ξεκίνησε -γύρω απο τ'αστέρι μας..

Ξεκίνησε η καινούρια βόλτα της Γης γύρω από το αστέρι της.

Τα στολισμένα λαμπιόνια σώπασαν και οι πράσινες γιρλάντες ξανατυλίγονται στις κούτες τους.
Πίσω πια στον καθημερινό ρυθμό οι χτύποι μας.
Με μια μικρή ελπίδα ο καθένας για τη νέα χρονιά, μια μικρή ευχή, ή φοβία κι ανησυχία για το 'τι ζαριές' φέρνει ο καινούριος χρόνος..
Του κλείσαμε το μάτι πονηρά όταν τον καλοδεχτήκαμε, προσφέροντας απλόχερα χαμόγελα -σαν για να ξορκίσουμε τ'άσχημα που φοβόμαστε κρυφά...


Πίσω στον καθημερινό ρυθμό οι χτύποι μας..


Μικρό, νοερό ταξίδι στο χρόνο, απ'όταν ήμασταν νεότεροι (τότε που οι χρονολογίες είχαν το 19..μπροστά τους), για το πώς φανταζόμασταν τον κόσμο εν έτει 2020.
Για κοίτα λοιπόν...
Τα αυτοκίνητα δεν πετάνε, τα καύσιμα δεν γίνονται από σκουπίδια. Δεν διαβάζουμε την σκέψη του άλλου, ούτε διακτινιζόμαστε σε διαστημικό αστρόπλοιο, ούτε πλενόμαστε με ..ιόντα..
Ομως οι πόρτες ανοίγουν αυτόματα, τα μηνύματά μας ταξιδεύουν το γύρο του κόσμου στιγμιαία, και μ'ένα κλικ έχουμε πρόσβαση σε ό,τι είδους πληροφορία φανταζόμαστε, όπου κι αν στεκόμαστε.
Άλλαξε τελικά ο κόσμος...


Μα τα όνειρα τα ίδια μένουν..

Το ίδιο κι οι μικρές και μεγάλες χαρές μας.. Ένα τρυφερό άγγιγμα, ένας παρήγορος λόγος, ένα χαρμόσυνο νέο, μια γλυκιά μυρωδιά, ένα αστείο, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά... 

Κρύβονται εκεί, στους καθημερινούς ρυθμούς μας και περιμένουν...

Να χαμογελάσουμε. Και να ονειρευτούμε..