στιγμές μιας Παρασκευής

Και να 'μαστε ήδη τέλος Σεπτέμβρη, με το φθινόπωρο να μας πλησιάζει στο δικό του ρυθμό.
Τρέχοντας με τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα διάφορα από τότε που γυρίσαμε από διακοπές -και τώρα μόλις ενάμιση μήνα μετά, να μοιάζουν σαν να ήταν πριν έναν αιώνα..

Ομως όλα καλά.

Τα πιτσικόκια ξεκίνησαν σχολείο -και προσπαθούν να εγκλιματιστούν στο νέο περιβάλλον ο καθένας τους.
Ο μικρός δηλαδή, γιατί ο μεγάλος προς το παρόν πάει-ψηφίζει-γυρίζει κι ανακοινώνει 'Κατάληψη'... 
..(Αλλά ας μην το πιάσω το θέμα αυτό.. Καλή κι απαραίτητη η Δύναμη της 'Κατάληψης', αλλά στον βαθμό που δεν αποτελεί την τεμπελιά και την εύκολη λύση για μη-μάθημα..)

Όμως εγώ γράφω για άλλο.

Για να πατήσω ένα 'pause' στην καθημερινή φρενίτιδα, της πολύωρης δουλειάς.
Για να κάνω μια μικρή παύση στο χρόνο και να κοιτάξω την Πραγματικότητα. Γεμάτη με προβλήματα γύρω μας, με ουσιαστικά, ανυπέρβλητα προβλήματα.
Να αναπολέσω την μικρή, στιγμιαία χαρά των καλών νέων ότι το έτερον ήμισυ (έχοντας έρθει σε επαφή με συνεργάτες που αρρώστησαν με τον διάσημο covidακο), έκανε το τεστ και βγήκε καλό. Και τις τρεις φορές.
Να απολαύσω την χαρά της μάνας όταν μαθαίνει ότι τα παιδιά της πέρασαν εκείνες τις δύσκολες εξετάσεις του Ιουνίου -και τα πήραν τα διπλώματα για τα οποία δούλεψαν τόσο. (Τα τελευταία νέα τα πήραμε μόλις πριν λίγες μέρες)..
Για να θυμηθώ ότι σήμερα έχουμε γενέθλια με τον μικρό πιτσικόκο (κι εγώ μαζί του, γιατί εμείς οι δυο το ζήσαμε αυτό!). Και ότι θα σβήσουμε κεράκια σε τούρτα! 

Και με αφορμή αυτές τις σκέψεις, να πω μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ!! ΠΕΡΑ ΩΣ ΠΕΡΑ!!

Ο ήλιος πάλι σηκώθηκε φωτεινός και λαμπερός. Νέα μέρα σήμερα! Κι είναι και Παρασκευή! Πάμε!