Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

απογευματινά θησαυράκια





Μπροστά σ' ένα απογευματινό φλυτζάνι καφέ, μια αναδρομή της μέρας στα θέματα του γραφείου. Τι πρόλαβα να τελειώσω, τι μένει για αύριο, τι νέες εκκρεμότητες θα βγουν αύριο, τι δουλειές έχουν να γίνουν τώρα στο σπίτι..
Τα πιτσικόκια έχουν ακόμα διάβασμα, ποιος θα πάει τον μεγάλο στο φροντιστήριο, χρειαζόμαστε και λίγο σούπερμάρκετ, βαρύς βγήκε ο καφές...



Τις σκέψεις διακόπτει ένα γάργαρο παιδικό γέλιο από το μέσα δωμάτιο..
Χάθηκαν όλες οι έννοιες από το νου κι έμεινα να αφουγκράζομαι τα γέλια..

Με κάποια χαζή αφορμή διέκοψαν το διάβασμά τους, κάτι θα είπαν μεταξύ τους, γέλια..
Έχω τόσο ανάγκη κι εγώ από ένα αστείο τώρα.. μα όχι, δεν πάω μέσα, άστους τους.. 
Γελούν ακόμα.. 

Προσπαθώ να αποτυπώσω τη στιγμή.. πριν χαθεί σύντομα στη λήθη της καθημερινότητας..


..Άκου. 
Ντουλάπι βιβλιοθήκης ανοίγει-κλείνει..
Και να 'σου ο μικρός με ένα φυλλάδιο του σχολείου στο χέρι.
'Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;"
Μια μικρή βοήθεια σε μια άσκηση της Γλώσσας. Του εξήγησα..

Κι έφυγε πίσω, προς το γραφείο τους χοροπηδώντας και σιγο-τραγουδώντας...


Μα για ποιες έννοιες τελικά μου μιλάς;....




Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

καινούρια βόλτα ξεκίνησε -γύρω απο τ'αστέρι μας..




Ξεκίνησε η καινούρια βόλτα της Γης γύρω από το αστέρι της.

Τα στολισμένα λαμπιόνια σώπασαν και οι πράσινες γιρλάντες ξανατυλίγονται στις κούτες τους.
Πίσω πια στον καθημερινό ρυθμό οι χτύποι μας.
Με μια μικρή ελπίδα ο καθένας για τη νέα χρονιά, μια μικρή ευχή, ή φοβία κι ανησυχία για το 'τι ζαριές' φέρνει ο καινούριος χρόνος..
Του κλείσαμε το μάτι πονηρά όταν τον καλοδεχτήκαμε, προσφέροντας απλόχερα χαμόγελα -σαν για να ξορκίσουμε τ'άσχημα που φοβόμαστε κρυφά...



Πίσω στον καθημερινό ρυθμό οι χτύποι μας..


Μικρό, νοερό ταξίδι στο χρόνο, απ'όταν ήμασταν νεότεροι (τότε που οι χρονολογίες είχαν το 19..μπροστά τους), για το πώς φανταζόμασταν τον κόσμο εν έτει 2020.
Για κοίτα λοιπόν...
Τα αυτοκίνητα δεν πετάνε, τα καύσιμα δεν γίνονται από σκουπίδια. Δεν διαβάζουμε την σκέψη του άλλου, ούτε διακτινιζόμαστε σε διαστημικό αστρόπλοιο, ούτε πλενόμαστε με ..ιόντα..
Ομως οι πόρτες ανοίγουν αυτόματα, τα μηνύματά μας ταξιδεύουν το γύρο του κόσμου στιγμιαία, και μ'ένα κλικ έχουμε πρόσβαση σε ό,τι είδους πληροφορία φανταζόμαστε, όπου κι αν στεκόμαστε.
Άλλαξε τελικά ο κόσμος...



Μα τα όνειρα τα ίδια μένουν..
Το ίδιο κι οι μικρές και μεγάλες χαρές μας.. Ένα τρυφερό άγγιγμα, ένας παρήγορος λόγος, ένα χαρμόσυνο νέο, μια γλυκιά μυρωδιά, ένα αστείο, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά... 
Κρύβονται εκεί, στους καθημερινούς ρυθμούς μας και περιμένουν...
Να χαμογελάσουμε. Και να ονειρευτούμε..