εθιμοτυπικά..

 

Κι έτσι μια Καλημέρα.
Στα μισά του Σεπτέμβρη ακριβώς..

Οι γονείς που έχουν παιδιά σε ..σχολικές ηλικίες καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό..
Καινούρια βιβλία παντού νεοφερμένα στο σπίτι, καινούρια τετράδια που πρέπει ακόμα να αγοραστούν, προγράμματα που πρέπει να οργανωθούν και το τρέξιμό (τους) ξεκινά.
Κι εμείς, απλοί συνδρομητές στις ανάγκες τους και υποστηρικτές στο νέο τους σχολικό ..αγώνα.
Τρυφερότητα, άγχος, περηφάνια, είναι μόνο μερικά από όλα εκείνα τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάθε γονιό, σε κάθε νέα αρχή του παιδιού του.

Οι υπόλοιποι, είτε απλά τα θυμάστε με αγάπη από όταν όλα αυτά ήταν μέρος της ζωής σας, είτε (σαν νεότεροι ακόμα χωρίς παιδιά), τα ακούτε αδιάφορα, πιθανόν με τη σκέψη 'τι κλισέ!..'  (Don't worry, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής my dears.. "εκεί-που-είσαι-ήμουν-κι-εδώ-που-είμαι-θα-'ρθεις"..) ;)

Θα ήθελα να αμπελοφιλοσοφήσω κι άλλο.. Ή να μοιραστώ μαζί σας εκείνο το κάτι που συνέβη χθες-προχθές-αντίπροχθες..
Ή να κουβεντιάσουμε λίγο για τα ..σημεία των καιρών.. Πόσα πρωτόγνωρα μονοπάτια χαράζονται στις μέρες μας, αλήθεια...

Μάλλον όχι τώρα.. Τώρα σειρά έχει ένας καφές και βουρ για δουλειά.. 

Αλλά, έστω κι έτσι, μια Καλημέρα..

βρυχηθμοί τ'ουρανού

 

Σήμερα μου έφτιαξα ελληνικό καφέ. Ζεστό καφέ..

Η απογευματινή δροσούλα του χωριού, μόνο κάτι τέτοιο απαιτούσε..

Το βρεγμένο χώμα της αυλής, ο γκρίζος ακόμα ουρανός και τα βραχνά μπουμπουνητά στο βάθος ακόμα θυμίζουν την πρότερη μπόρα.
Μαζί με χαλαζόπτωση, παρακαλώ!
Πρωτόγνωρο θέαμα στα πιτσικόκια μας (και τα δικά μας και της αδερφής μου), που αναφωνούσαν διάφορα σ'αυτήν την παράξενη εμπειρία τους..
- Καλέ! τέτοια παγάκια βάζουμε στην κοκα-κόλα!
- Πω-πωω! Χιονισμένη αυλή, Αύγουστο μήνα! Τι 'ναι τούτο;!
- Έλα! Ελα-έλα κι εσύ Δ. στο κιόσκι να βλέπεις!
Θα έχουν να θυμούνται για καιρό..


Την λάτρεψα αυτή την έντονη βροχή!
Βροχή στο χώμα του χωριού..
Και την ίδια στιγμή, αυτή η χαρά μπερδευόταν με άλλου είδους σύννεφα... λες κι ήταν τύψεις...  Συνοφρύωμα...
Για εκείνα όλα τα μέρη που ικέτευαν για μια τέτοια, σωτήρια βροχή, καθώς έβλεπαν στις φλόγες το βιος Γης κι Ανθρώπων..
Εδώ στο χωριό, τηλεόραση δεν έχουμε. Τα νέα μαθαίνονται αλλιώς..
Σαν σε μικρά τσουβαλάκια..
Φεισμπούκι, ίνσταγκραμ, διάφορα άλλα sites, ή από τις γνώμες, τα σχόλια και το κήρυγμα του καθενός (που ειδικά αν έχει φίλο-φίλου κάποιον Πυροσβέστη στο επάγγελμα, κάνει γνωμάτευση για όλα)..
Για αυτό σου λέω.. με τσουβαλάκια τα νέα..
Ανάλογα με το ποιος τα λέει, ή το τι σκρολάρεις, 'ανοίγεις' και το αντίστοιχο τσουβαλάκι νέων μεν, συνοδευομένων απο άπειρα σχόλια δε... 

(Γιατί γύρω από το τραπέζι, πίνοντας αμέριμνο καφέ, όλα τα λόγια είναι εύκολα)....
Κρίμα..
Κρίμα για τα όποια λάθη.. κρίμα για της Γης την ζωή, κρίμα για το βιος των ανθρώπων.. Κρίμα...
Ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να δούμε πώς θα μάθουμε από όλο αυτό.. (απλά 'μαθαίνουμε' με πολύ αργό ρυθμό βρε παιδάκι μου......)



Ο ουρανός βρυχάται ακόμα από μακριά...
Αργόσυρτοι, απόκοσμοι βόμβοι..

Ξαφνικές εκλάμψεις και σπασμωδικές τοξοβολίες τ' ουρανού..
Δροσερό, υγρό αεράκι φέρνει ανεπαίσθητες μυρωδιές από πέρα κάμπους, σπαρτά και μαντριά..
Λευκά, τετράγωνα σπιτάκια και κεραμιδένιες σκεπές...
Άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι, χαμογελαστοί κι εγκάρδιοι.. (κι ας κλείστηκαν τώρα να κοιτούν την βροχή...Αύριο, πάλι εδώ θα είναι να αλληλοκερνιόμαστε!)

Άλλο ένα αυγουστιάτικο καλοκαίρι στο χωριό....

ιστορίες της ταράτσας

 

Κυριακή πια στην γειτονιά.

Με την κούπα καφέ στο ένα χέρι και μια ξύλινη σπαστή καρέκλα στο άλλο, ανέβηκα στην ταράτσα. 

Ετσι.

Και αγνάντευσα. 

Χμμ... Ναι. 

Να εκεί, όλο το μπλε στο βάθος, θάλασσα. Το Ειρήνης-και-Φιλίας μπροστά της.

Ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός οπότε διακρίνεται εύκολα ο ιερός ναός της Ακρόπολης.
Τι περίεργο.. Ακόμα και από τόσο μακριά, δέος κι ομορφιά....

Γυρίζω από την άλλη πλευρά.. 

Ένας λόφος και τα σπίτια που σκαρφαλώνουν στην πλαγιά του. Ευτυχώς όχι όλη.. 

Έχει ακόμα κάμποσα δεντράκια του για συντροφιά..

Χαζεύω τις πολυκατοικίες.. 

Τι αστείο.. Κάθε ταράτσα 'ντυμένη' με ηλιακούς.. 

Στέκουν εκεί, σαν αμίλητοι φρουροί, καθένας να φροντίζει τους δικούς του ανθρώπους.

Κι όλοι κοιτούν προς μία κατεύθυνση.. Της Ανατολής. 

Γυρίζω κι εγώ το κεφάλι προς τα εκεί. Υπέρλαμπρος ο ήλιος όντως, πώς ν'αντισταθούν;

Παρατηρώ καλύτερα τα σπίτια.. 

Τέντες χρωματιστές, άλλες κατεβασμένες, άλλες όχι, μπαλκόνια πνιγμένα σε γλάστρες και λογής-λογής φυτά, απλωμένες, πολύχρωμες μπουγάδες..

Κάθε μπαλκόνι, κάθε ταράτσα κι ένας ξεχωριστός μικρόκοσμος.. 

Κάθε ένα, μια δική του ιστορία. Χαρές και λύπες, έγνοιες και προβλήματα, προσωπικά κατορθώματα και μικρά επιτεύγματα του καθενός..

Μα πόσα άπειρα μπορούν να χωρέσουν σ' αυτά τα μπαλκόνια;

Αφουγκράζομαι τα λιγοστά τα τιτιβίσματα της γειτονιάς και γεμίζω ήλιο..

Λίγη γαλήνη ακόμα..

Πέρασε η ώρα κι ο καφές τελείωσε. 

Ας κατέβω κι εγώ στον μικρόκοσμό μου.. Να κρυφτώ κι εγώ πίσω από τις μπεζ, κατεβασμένες τέντες.. Εκεί που με περιμένουν οι δικές μου έγνοιες, αλλά και οι δικές μου μικρές-μεγάλες ευτυχίες..

Όμορφη Κυριακή, φίλοι μου...

νότες της θάλασσας..

 

Ένα μήνα, ένα Πάσχα, και μια άρση lockdown αργότερα....

Η προηγούμενη εγγραφή, τα σχόλιά σας, και κυρίως οι ε,κάπως πιο ξένοιαστες μέρες του Πάσχα, κάπως βοήθησαν την κατάσταση..

Μικρές, κοντινές εξορμήσεις και ακρογιαλιές..

Και μικρές, απελπισμένες προσπάθειες να μαζέψω τα κομμάτια μου...

Μα τι βάλσαμο τελικά αυτή η θάλασσα....

Πάντα είχε μια μαγική επίδραση σε μένα.. Έναv μαγνητισμό εντελώς απόκοσμο...

Η επιφάνειά της, ένα μοναδικό, αόρατο πέπλο, με σκοπό να υπνωτίζει όσους το κοιτούν, με τις κρυσταλλένιες αντανακλάσεις που παιχνιδίζουν στο φως του δικού μας ήλιου......

Ο παφλασμός στην ακρογιαλιά, ένας τέλειος, γεωμετρικός, κινούμενος σχεδιασμός.. Εκείνο το κυματάκι, που υψώνει, καμπυλώνει, σε μια στιγμή μονάχα τυλίγεται και δημιουργεί την τέλεια σφαίρα, για να σκάσει πάνω στα βότσαλα, και χαϊδεύοντάς τα απαλά, ξανά να αποτραβηχτεί πίσω στην μαγεία της μαμάς-θάλασσας.. 

Και ξανά μετά. Και πάλι από την αρχή. Αέναα. 

Κι η μουσική του; Ωωω.. η μουσική του.. Την ακούτε;....

Κι όταν βαρεθείς τον παφλασμό, ακολουθείς με το βλέμμα την απεραντοσύνη της και βυθίζεσαι στα νερά της.. Εκεί που σε αγκαλιάζει και σε τυλίγει ολάκερο.. Κι ο δικός σου κόσμος, ό,τι σε βασάνιζε, τώρα είναι μακριά, έξω από σένα, γιατί εσύ αιωρείσαι σε μια υδάτινη αγκαλιά.. 

Κι όταν έχεις πετάξει από πάνω σου ό,τι σε βάραινε, αναδύεσαι ξανά στην κρυσταλλένια επιφάνεια, κι αναπνέεις. Μ' εκείνη την βαθιά, έντονη ανάσα που σε ελευθερώνει.. Κάθαρση...

Κι όπως το κυματάκι στην ακρογιαλιά, όταν γυρίζεις πίσω στην ζωή σου, ξαναρχίζεις κι εσύ, όλα πάλι από την αρχή...

Ελεύθερος.....

Σαν τις πεσμένες νότες

The Sound of Silence.
Αυτό ακριβώς. 
Ο Ήχος της Ησυχίας.

Νομίζω ότι είναι ίσως το μόνο που θα έλεγα ότι με περιγράφει εδώ και καιρό.

Η 'ησυχία' εγγραφών εδώ.. 
Εγώ η ίδια..  
Άδεια. 

Από νότες, από όμορφα, από ελπίδα..

Σαν τις πεσμένες νότες της εικόνας. Οι νότες είναι εκεί. Αλλά όχι εκεί που θα 'πρεπε...

Πεσμένες σ' ένα μάτσο. Κατάχαμα.
Έχοντας χάσει τον ιερό σκοπό τους.
Στραπατσαρισμένες. Μουγκές. Απογυμνωμένες από κάθε ομορφιά κι ελπίδα..

Έτσι αισθάνομαι. Αυτή είμαι τώρα εδώ και καιρό.

Είμαστε όλοι καλά -από υγεία. Αυτό είναι το θετικό. Και μέχρι εκεί.
Γιατί από όλα τα άλλα, όχι.
Σχεδόν όλοι μας, έχουμε πια ξεπεράσει τα όριά μας με όλη την κατάσταση.
Πολλή δουλειά και ο καθένας μας σε διαφορετικά δωμάτια, μπροστά σε μια οθόνη όλη μέρα, λόγω περιστάσεων. Μήνες τώρα. 

Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετές εκείνες οι φορές που ήταν αληθινά όμορφες και πολύτιμες.
Απ' την μία, είναι αυτές που μας 'κράτησαν' τόσο καιρό. Αλλά δεν φτάνουν, τελικά.
Το 'λίγη υπομονή ακόμα' (σαν φθηνή παρηγοριά), πια μου χτυπάει στ' αυτιά σαν κόκκινο πανί σε ταύρο.

Υπήρχε κι εκείνη η ελπίδα της απόδρασης για το Πάσχα που εξαϋλώθηκε.. 

Μας φανταζόμουν να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να φεύγουμε για τα βόρεια σαν τους κυνηγημένους. 

Να φτάσουμε στο σπίτι του χωριού, να πατήσουμε σε χώμα, σε χορτάρια, να κοιτάξουμε στην ευθεία και να βλέπουμε τον ουρανό και τον ορίζοντα. 

Όχι την απέναντι πολυκατοικία στα 2μέτρα.
Πάσχα στα τσιμέντα πάλι. 

Κι από μέσα μου πνίγομαι κι ουρλιάζω. Ουρλιάζω!

Γιατί τα όρια δεν κρατάνε άλλο. 
Και τώρα σιγά-σιγά ξεχύνονται κι απλώνουν και κατακλύζουν στο πέρασμά τους..

Προσπαθώ να πιαστώ από κάτι, οτιδήποτε, όσο μικρό.. Λίγο ακόμα...

Κοιτάω το άδειο πεντάγραμμο της εικόνας..

Και τις πεσμένες νότες...
Τουλάχιστον είναι ακόμα εκεί... 

Μήπως;.... Ίσως.. Ίσως να 'ναι αυτό...

..Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα....
...Οι νότες είναι ακόμα εκεί...

.....Χρειάζονται απλώς ένα 'κάτι' και θα αρχίσουν πάλι να σκαρφαλώνουν διστακτικά για να αγκαλιάσουν το πεντάγραμμό τους... 
Και (γιατί όχι; ) να ξαναλάμψουν.....

στον μικρόκοσμο του μπαλκονιού

Αλκυονίδες μέρες κι ένα Κυριακάτικο πρωινό που μοιάζει με άνοιξη..

Εδώ, στο ηλιόλουστο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τον απολαυστικό καφέ -στην Κυριακάτικη φλυτζάνα, παρακαλώ.
Στον μικρόκοσμο του μπαλκονιού, φτάνει αχνή η μουσική από το ράδιο του σαλονιού, ο καφές μοιάζει να ζεσταίνει την ψυχή κι ένα τιτίβισμα θυμίζει ξέγνοιαστες στιγμές.

Γλυκιά ηρεμία του μυαλού, προτού προλάβει να καταπλακωθεί από έγνοιες, σκέψεις και σχέδια για τις υποχρεώσεις της μέρας.
Πόσα τα ονειροπόλα ταξίδια του μυαλού....
Από εκείνες τις στιγμές που ξεδιπλώνουν ομορφιά μέσα από τα πιο απλά, τα πιο λίγα...

.....

Ομιλίες από μέσα που απλώνονται κι έξω.. 

Μπερδεμένη φασαρία της φαμίλιας... χαοτικοί ήχοι από ποδοβολητά και αυτοκινητάκια που τρέχουν και συγκρούονται με ντρίφτ στο πάτωμα του σαλονιού, κυριακάτικοι χαιρετισμοί της γειτονιάς, σκυλάκια που σεργιανίζουν γαβγίζοντας....
Κάθε ήχος μια ιστορία μοναχός του.

Τόσο διήρκησε η γαλήνη κι η ησυχία του πρωινού μου.. Μόλις μερικά λεπτά.... Ας είναι.
Πάω να συμβάλλω στο πρωινό που ετοιμάζει το έτερον ήμισυ, να ανακατευτώ στα ντριφτ, να χαζέψω μαζί με την φαμίλια..

Καλή κι ηλιόλουστη Κυριακή!

Ωρέ βρε καλώς το!

 
Καλώς το, το 2021!

Με μπόλικη χαρά, αφού μοιάζει να ξεφορτωθήκαμε την γκαντεμιά και την μιζέρια του 2020.. 
Με κάμποση επιφύλαξη, γιατί ..ποτέ δεν ξέρεις..

Και με φωτεινή ελπίδα, να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε αυτή την νέα χρονιά -που, κακά τα ψέματα, θα είναι εξίσου δύσκολη με την προηγούμενη, ίσως όμως σε άλλα επίπεδα..

Αν το ξεκίνημα του 2021 ήταν εικόνα, νομίζω θα ήταν κάπως έτσι...
Χιονισμένο, παγωμένο, σαν τον χειμωνιάτικο μήνα του. 
Με χιονιφάδες κάθε μία ξεχωριστή και πολύτιμη, για όλες τις δυσκολίες που μας περιμένουν εκεί έξω, κάθε μία διαφορετική, κι έτοιμη να τεστάρει τις αντοχές μας και να μας δώσει μια καινούρια πρόκληση.
Με μοναχικό τοπίο -σαν όλες εκείνες τις στιγμές που αισθανόμαστε ότι τον γολγοθά μας τον ανεβαίνουμε ο καθένας μόνος του.
Μα με μπόλικο, ζεστό, ελπιδοφόρο, σχεδόν εκτυφλωτικό φως, έτοιμο να ξεχυθεί και να φωτίσει και να ζεστάνει. Τις ανησυχίες μας, τις αγκαλιές μας, τις έγνοιες μας, τις μοναξιές μας.

Κι έτσι, στεκούμενοι κι ηλιόλουστοι, με την θέρμη του ήλιου και την δροσιά του πάγου, θα αντέξουμε, θα δυναμώσουμε, θα προχωρήσουμε, θα ταξιδέψουμε, θα χορέψουμε, θα φλερτάρουμε, θα γίνουμε ένας καλύτερος εαυτός μας.

****//**   **//****

“Remember to look up at the stars and not down at your feet. 

Try to make sense of what you see and wonder about what makes the Universe exist. 

Be curious. 

And however difficult life may seem, there is always something you can do and succeed at. 

It matters that you don’t just give up.”

 -Stephen Hawking

"Να θυμάσαι να κοιτάς πάνω στα αστέρια και όχι κάτω στα πόδια σου. 

Προσπάθησε να βγάλεις νόημα με αυτό που βλέπεις και να αναρωτιέσαι για το τι κάνει το Σύμπαν να υπάρχει. 

Να έχεις περιέργεια. 

Και όσο δύσκολη κι αν μοιάζει η ζωή, πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις και στο οποίο μπορείς να επιτύχεις. 

Αυτό που έχει σημασία είναι να μην παραιτηθείς".

****//**   **//****

Ευχές για ό,τι καλύτερο, αυτή τη νέα χρονιά που ξεκίνησε.. 

Αγάπη -μέσα μας κυρίως, Υγεία -για όλους, Καλοτυχία -για να φέρει κι ευημερία, έμπνευση, υπομονή. Και πολλά χαμόγελα..