Και ναι. Ήρθε. Εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς (ακόμα μια φορά) ότι το μικρό σου πριγκηπάκι μεγάλωσε. Και κάνει ακόμα ένα βήμα να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει..
Και σήμερα είναι μια τέτοια στιγμή. Που του ανοίγεις την πόρτα, τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς γλυκά στο μέτωπο (άμα σκύψει αρκετά, γιατί έχει ψηλώσει και δυο μέτρα) και τον ξεπροβοδίζεις μ' ένα 'Καλή Επιτυχία!' καθώς φεύγει για να ξεκινήσει τις Πανελλήνιες..
Και σε αυτό το ξεπροβόδισμα κλείνεται όλη εκείνη η αγάπη που χωράει μέσα της όλες τις αγωνίες του, τις ευχές μας, τα όνειρα να βρει τον δρόμο του ό,τι-και-να-γίνει..
Τι βάρος στους ώμους τους.. Να πρέπει σε μια κόλλα χαρτί να κλείσουν όλο εκείνο το αδιάκοπο διάβασμα, όλα εκείνα τα 'σσςς-μη-μιλάς-δυνατά-διαβάζει-ακόμα', όλα εκείνα τα άγουρα-ακόμα σχέδια και όνειρα για το μέλλον που χάραξαν μετρώντας σελίδες, ώρες και προκαταρκτικούς βαθμούς..
Φυσικά και αυτές οι εξετάσεις δεν είναι ο μόνος δρόμος... Στην τελική όμως, δυο χρόνια προετοιμασίας οδηγούν εδώ..
Και το μόνο που μπορείς να κάνεις τώρα είναι να του δώσεις την ευχή σου. Να είναι ΚΑΛΑ και να έχει μία Καλή Επιτυχία...
