Ένα μήνα, ένα Πάσχα, και μια άρση lockdown αργότερα....
Η προηγούμενη εγγραφή, τα σχόλιά σας, και κυρίως οι ε,κάπως πιο ξένοιαστες μέρες του Πάσχα, κάπως βοήθησαν την κατάσταση..
Μικρές, κοντινές εξορμήσεις και ακρογιαλιές..
Και μικρές, απελπισμένες προσπάθειες να μαζέψω τα κομμάτια μου...
Μα τι βάλσαμο τελικά αυτή η θάλασσα....
Πάντα είχε μια μαγική επίδραση σε μένα.. Έναv μαγνητισμό εντελώς απόκοσμο...
Η επιφάνειά της, ένα μοναδικό, αόρατο πέπλο, με σκοπό να υπνωτίζει όσους το κοιτούν, με τις κρυσταλλένιες αντανακλάσεις που παιχνιδίζουν στο φως του δικού μας ήλιου......
Ο παφλασμός στην ακρογιαλιά, ένας τέλειος, γεωμετρικός, κινούμενος σχεδιασμός.. Εκείνο το κυματάκι, που υψώνει, καμπυλώνει, σε μια στιγμή μονάχα τυλίγεται και δημιουργεί την τέλεια σφαίρα, για να σκάσει πάνω στα βότσαλα, και χαϊδεύοντάς τα απαλά, ξανά να αποτραβηχτεί πίσω στην μαγεία της μαμάς-θάλασσας..
Και ξανά μετά. Και πάλι από την αρχή. Αέναα.
Κι η μουσική του; Ωωω.. η μουσική του.. Την ακούτε;....
Κι όταν βαρεθείς τον παφλασμό, ακολουθείς με το βλέμμα την απεραντοσύνη της και βυθίζεσαι στα νερά της.. Εκεί που σε αγκαλιάζει και σε τυλίγει ολάκερο.. Κι ο δικός σου κόσμος, ό,τι σε βασάνιζε, τώρα είναι μακριά, έξω από σένα, γιατί εσύ αιωρείσαι σε μια υδάτινη αγκαλιά..
Κι όταν έχεις πετάξει από πάνω σου ό,τι σε βάραινε, αναδύεσαι ξανά στην κρυσταλλένια επιφάνεια, κι αναπνέεις. Μ' εκείνη την βαθιά, έντονη ανάσα που σε ελευθερώνει.. Κάθαρση...
Κι όπως το κυματάκι στην ακρογιαλιά, όταν γυρίζεις πίσω στην ζωή σου, ξαναρχίζεις κι εσύ, όλα πάλι από την αρχή...
Ελεύθερος.....
