Στιγμές, ευχές, φλουρί, Έτοιμοι!

Τα σπίτια μοσχοβολάνε βασιλόπιτες, οι ντουλάπες γεμίζουν κρυφά δώρα του Άη-Βασίλη και η νέα χρονιά κοντοστέκεται έτοιμη μετρώντας τους χτύπους..

Ξεκούραση και ησυχία ακόμα πριν το βραδινό, γιορτινό ξενύχτι.

Η τέλεια ευκαιρία να αφήσω εδώ μια-δυο ευχές μου για όλους..

Τα πάντα είναι έτοιμα: τα δώρα του ..'Αη-Βασίλη' τυλιγμένα και κρυμμένα, για να τα αφήσει αργά το βράδυ κάτω απο το δέντρο, το γράμμα του προς τον μικρό, έτοιμο κι αυτό μαζί με το δώρο του.
Οπως κάθε χρόνο. Αλλά φέτος θα είναι το ..'αποχαιρετιστήριο' γράμμα του, μια και μεγάλωσε πια..
Ετσι ήταν και στον αδερφό του όταν τελείωνε το Δημοτικό. Του εξηγούσε ο Αη-Βασίλης ότι τώρα πια που μεγάλωνε, θα συνέχιζε το ταξίδι του για μικρότερα παιδάκια.

Και στο μυαλό μου στροβιλίζει η κουβέντα που είχα με τον μεγάλο πιτσικόκο σχετικά με το θέμα Αη-Βασίλης..
- 'Εσύ, τι πιστεύεις ακριβώς;'
- 'Πιστεύω ότι ο Άη-Βασίλης είναι πνεύμα. Πάντα ήταν. Και κάθε τέτοια βραδιά έρχεται σε όλα τα παιδιά και τους δίνει την ευχή του, να είναι καλά και να μεγαλώσουν καλά.
Τα δώρα τα αφήνουν οι γονείς, ..γιατί τα μικρά παιδάκια δεν θα καταλάβουν το Δώρο της Ευχής του.. Οπότε παίρνουν κι ένα δώρο μαζί..'

Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τέτοια απάντηση..όχι..
Τον κοίταξα, τον φίλησα τρυφερά στο μέτωπο και τον αγκάλιασα..

...

Να λοιπόν μία ευχή μου:

Όλη η μαγεία κι η αστερόσκονη που περιβάλλει τον χοντρομπαλούλη santaClaus να ντύσει την ζωή μας αυτή την νέα χρονιά,
και το πνεύμα κι η σοφία του αληθινού, 'δικού μας' Αγιου Βασίλη (εκείνου που τραγουδούν στα κάλαντα, εκείνου που με το παράδειγμά του μας έμαθε να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη), να φωτίζει τον δρόμο μας, με Αγάπη, Πίστη, Γενναιοδωρία, Δικαιοσύνη, Υγεία και χαμόγελα!
Καλή Χρονιά σε όλους μας, φίλοι μου!

μυρωδιές Χριστουγέννων

Είναι κι εκείνες οι μυρωδιές, που σε γεμίζουν ζεστασιά.. απο εκείνη που ευφραίνει την ψυχή.. που δημιουργεί νέες αναμνήσεις..

Ξύπνημα Χριστουγέννων με την μυρωδιά του φρεσκοψημένου, χειροποίητου ψωμιού και του φρεσκοφτιαγμένου ελληνικού καφέ..

Μπορεί η μέρα σήμερα να ήταν 'γεμάτη' και κουραστική λόγω όλων των ετοιμασιών για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με καλεσμένη όλη την οικογένεια (μαζευτήκαμε πάλι πολλοί, ζωή να 'χουμε), αλλά το 'φχαριστηθήκαμε!

Απ'όλα τα καλούδια είχε το τραπέζι μας σήμερα! Γουρουνόπουλο (με σούπερ κρατσανιστή πετσούλα -ευχαριστούμε κύριε caruso, εγγύηση κάθε χρονιά), μοσχαράκι μπουργκινιόν (ή τέλος-πάντων-κάτι-παραπλήσιο), και γέμιση και ρυζάκι, πατατούλες στον φούρνο, κοτοπουλάκι, τέσσερις διαφορετικές σαλάτες, ψητά λαχανικά και άλλα διάφορα συνοδευτικά/ορεκτικά/και συναφή... 

Και νά 'σου οι μυρωδιές να φτάνουν ως το ισόγειο και να έρχονται με την μύτη τεντωμένη, σαν λαγωνικά, οι καλεσμένοι :)

Χαλάλι όλη η κούραση πριν και μετά.
Αλλωστε τα 'παμε. Αυτά έχουν αυτές οι μέρες.
Τα τραπεζώματα, τα τσουγκρίσματα, τις ευχές, τις αγκαλιές, τα ξαφνικά αστεία, τα μαγειρέματα, τα δωρο-τυλίγματα και ξε-τυλίγματα, τα πλουμιστά φωτάκια στο δέντρο, τις πιατέλες με τα χειροποίητα γλυκά που ανταλλάχθηκαν..

Στον απόηχο της γιορτής, οι σκέψεις που ταξιδεύουν..
Ευλογημένο το τραπέζι μας σήμερα..
Με Υγεία -για εμάς και όλους όσους είχαμε κοντά μας,
και Αγάπη -που μας έφερε και πάλι όλους γύρω από το ίδιο τραπέζι να ανταλλάσουμε γέλια και τσουγκρίσματα..

Αυτό εύχομαι κι εγώ..
Ξυπνήματα με υπέροχες μυρωδιές,
Αγκαλιάσματα σφιχτά, γεμάτα Τρυφερότητα,
Αγάπη,
Ευλογία
και Υγεία

Χρόνια Πολλά, από καρδιάς

mood of the day..

Κι έχω μια διάθεση σήμερα για χουχούλιασμα, για καφέ και ζεστή σοκολάτα, για πυτζάμα-day.

Η μόνη μου δουλειά να είναι να αλλάζω θέση στα στολίδια του δέντρου, να κάνω λίστες με τα δώρα χριστουγέννων. 

Να φορέσω αστείες χριστουγεννιάτικες κάλτσες, να κουβαλήσω το επιτραπέζιο ως το τραπέζι για να παίξουμε. 

Να επιθεωρήσω την λίστα του Χριστουγεννιάτικου μενού, να σκεφτώ κι άλλες, καλύτερες ιδέες δώρων για τους πιτσικόκους..

Ενα πρωινό, γλυκό φιλί από τους πρίγκηπες και χριστουγεννιάτικες νότες από το ράδιο.

Για λίγο, ας μη με νοιάξουν οι δουλειές του σπιτιού που πρέπει να γίνουν σήμερα, ή τα διαβάσματα, ή τα ψώνια, ή ό,τι άλλο.

Για λίγο, για τώρα, θα αφεθώ στην ξεγνοιασιά της Κυριακής.
Μια γρήγορη ευκαιρία να γράψω μια κουβέντα κι εδώ --κι ας μην έχει σχέση με όλα όσα θέλω να σας γράψω κάθε μέρα..

We do not need Magic
to transform the world.

We carry all the power we need 

inside ourselves already.

  J.K.Rowling 

(ναι, παρασύρθηκα λίγο από τις ταινίες των παιδιών) 

Αυτή είναι η διάθεση της μέρας.
Καλημέρα σας.

Είμαι ο Δεκέμβρης

Έχω ψηλή, γεροδεμένη, περήφανη κορμοστασιά.

Κι όταν κοιτάω τους τόπους των ανθρώπων,
μου αρέσει η μυρωδιά του καμμένου ξύλου στο τζάκι τους
και οι μαζεμένες παρέες κι οικογένειες κοντά στην φωτιά του.
για αυτό και στέλνω τους βοριάδες μου στους τόπους.

Κι όταν έχω κέφια, αφήνω τις πρώτες, πλουμιστές χιονονιφάδες να πέσουν,
άλλοτε λίγες (γιατί η κυρά-Θάλασσα δεν τις αφήνει να το χαρούν πολύ),
κι άλλοτε τόσο πολλές, που καλύπτουν βουνά ολάκερα!
Και στις χιονονιφάδες μου, αρέσει πολύ να ντύνουν σε παχιά λευκά τους τόπους,
γιατί τότε οι άνθρωποι βγαίνουν έξω και παίζουν μαζί τους!
Χιονοπόλεμο το λένε, και σκι, και χιονάνθρωπους!
(Εγώ ξέρω όμως και τις δυσκολίες που προκαλούνται από τα πολλά χιόνια, κι ας μην μου το λένε οι χιονονιφάδες μου!
Ξέρω όμως επίσης, πως κάμποσους μήνες μετά, θα φέρουν πλούσια νερά, να θρέψουν την γη και τους ανθρώπους, οπότε, ας είναι).

Ο πολύς κόσμος, με το που θα με δει, θα στολιστεί.

Εγώ όμως, ντύνομαι γιορτινά κάπως αργούτσικα, γιατί έχω βαριά αποστολή.

Εκεί, κάπου στο τέλος της βάρδιάς μου, έχω τρία αστέρια που λάμπουν ιδιαίτερα. Και απλώνω το φως τους στους ανθρώπους, για να δουν και να τιμήσουν μια βαθιά, θρησκευτική στιγμή τους, την Γέννηση του Θεανθρώπου.
Γιατί κάποτε, σε μια φτωχική φάτνη, γεννήθηκε ο Σωτήρας τους. Και παρά την μεγαλοπρέπεια που του άρμοζε, Εκείνος θέλησε να τους διδάξει καλύτερα την ταπεινοφροσύνη.
Και προς τιμήν Του, οι άνθρωποι γιορτάζουν από μέρες πριν, ετοιμάζουν κεράσματα γλυκά, γεμίζουν με πλουμιστά, πολύχρωμα, γυαλιστερά στολίδια τα σπίτια τους, ανταλλάσουν δώρα, μαζεύονται οικογένειες και φίλοι για χρόνια πολλά, λένε τραγούδια και κάλαντα!

Έχω όμως κι άλλη μεγάλη αποστολή!

Έχω να ξεπροβοδίσω το Έτος που τελειώνει. Να προετοιμαστώ σωστά, να ετοιμάσω τη νέα πύλη, και την μία, συγκεκριμένη στιγμή να την ανοίξω, να βγω εγώ και να έρθει το νέο Έτος..

Για αυτή την αλλαγή, οι άνθρωποι φτιάχνουν άλλα γλυκά, και λένε άλλα τραγούδια και κάλαντα!
(Ευκαιρία για γιορτή, ψάχνουν αυτοί!) :)

...

Πράσινα έλατα, τοσοδούλικα, λαμπυρίζοντα φωτάκια, στρογγυλές ασημόσκονες μπάλες, κρεμαστά πλουμίδια,

χιονισμένες βουνοκορφές, λευκά δέντρα, γελαστοί χιονάνθρωποι, ζεστά χνώτα και ζωντανά φουγάρα από τζάκια,
πολύχρωμες συσκευασίες, χάρτινες ευχές, υφασμάτινοι φιόγκοι κι αγιοβασιλιάτικα σκουφιά,
ζεστές, χρωματιστές κάλτσες, παχιά κασκόλ και παιδικές γαλότσες,
παραμυθένιες μπαλαρίνες, μολυβένια στρατιωτάκια και κουρδιστά παιχνίδια,

πουπουλένια, λευκά αγγελάκια, ξύλινες φάτνες και νότες από κάλαντα,

πολύτιμα φακελάκια με παιδικά γράμματα που κλείνουν αθώους απολογισμούς και ευχές για πολυπόθητα δώρα,

ρολόγια που μετρούν ανάποδα, μελωμένα γλυκά και παιδάκια που ανυπομονούν κάτω απ'το τζάκι.....


Είμαι ο Δεκέμβρης κι ήρθα.

Καλώς σας βρήκα!

ευχές στ' αστέρια κι ένα δυνατό φουυου..!

Όχι, δεν ήταν μια μέρα όπως οι άλλες.
Ήταν η μέρα ήρθες στην ζωή μας.
Εκείνη η ευχή στ' αστέρια, που πραγματοποιήθηκε.
Και άλλαξαν όλα.

Και να, σήμερα. Κλείνεις τα 14. Πιτσικόκος ακόμα. Ψηλολελεκάκης.
Να αλλάζεις καθημερινά, μέρα με την μέρα, κι εγώ να προσπαθώ να σε προλάβω.

Σου χαρίζω τον κόσμο όλο.
Πάρε τον.
Μαζί μ' αυτόν έχεις και την αγάπη μου,
απέραντη, ανείπωτη.
Για εκείνα τα σπινθηροβόλα μάτια,
για το πιο γλυκό, απλόχερο χαμόγελο,
για αυτό το πνευματώδες χιούμορ,

για όλα όσα διυλίζει, αναλύει κι ανακαλύπτει το ευφυέστατο μυαλό σου. 

Γιατί εσύ είσαι ο κόσμος μου.

Και θέλω πάντα να πετάς
όπως τώρα,
τον ουρανό ν' αγγίξεις,
όπως την καρδιά μου.
Σήκωσε τα χέρια,
φτάσε ως τ' αστέρια!
Χαρά μου, αγάπη μου, ζωή μου... 


Χρόνια σου πολλά πρίγκηπά μου...

απόδραση σαν παραμύθι..

Ήταν μια εκδρομή του Σαββατοκύριακου.. 
Μια οικογενειακή απόδραση από την πόλη για λίγο έξτρα οξυγόνο και λίγη παραπάνω παρέα μεταξύ μας.
Που έτσι, έμελλε να μας εκπλήξει όλους..

Ταξίδι, κάπου εκεί ανάμεσα στα βουνά, σε μικρό, φιδίσιο δρόμο, που ξετυλιγόταν μπροστά μας στροφούλα-στροφούλα, ενώ στ'ανοιχτά απέναντί μας απλώνονταν πολύχρωμες πεδιάδες, αγροτοχώραφα τετράγωνα σαν παζλ έτοιμα να παίξεις,
ή πυκνοπράσινες βουνοπλαγιές, με έλατα, καρυδιές, σφενδάμια, βελανιδιές..
Όπου κι αν κοιτούσαμε, η φύση μια πολύχρωμη παλέττα: πράσινες αποχρώσεις όλων των λογιών, φθινοπωρινά χρυσαφένια, φανταχτερά πορτοκαλί.

Ο προορισμός συγκεκριμένος: Φενεός, Λίμνη Δόξας. Εκεί στο μικρό, γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου.
Σαν ακουμπισμένο με ευλάβεια, στην άκρη ενός λεπτού ακρωτηριού, στο κέντρο μιας μαγικής λίμνης, προστατευμένο από άρχοντες-βουνά..

Ετσι έμοιαζε όταν φτάσαμε.. Σχεδόν μαγικό, απόλυτα μυστηριακό..
Αρχικά κρυμμένο κάτω από ένα παχύ, αδιάφανο πέπλο νεφών που σκέπαζε όλη την λίμνη.. 

Μα σιγά-σιγά τα σύννεφα σηκώνονταν, μόνο και μόνο για να αποκαλύψουν τις κιτρινοκόκκινες ακτογραμμές της λίμνης..
Και μετά να αιωρούνται εκεί.
Σαν σύντροφος μακρινός, αέρινος που αποπνέει γαλήνη και σέβας σ'ένα τέτοιο τόπο.
Και πιο μετά ν'αποχωρούν, ως φίλος αλλοτινός, και να αφήνουν να θαυμάσεις όλη την ομορφιά του τοπίου..

Πήραμε μαζί μας όση πιο πολλή μαγεία μπορούσαμε να κρύψουμε στην ψυχή μας.
Πλατσουρίσαμε λίγο στα βότσαλα, ανακαλύψαμε μικροσκοπικά μανιτάρια και κλέψαμε μερικά πλατανόφυλλα..
Κι όταν γυρίσαμε, μείναμε όλοι για κάμποσο ακόμα, κρυμμένοι στ' όνειρο..

Ήταν μέρες που σκεφτόμασταν αυτή την εκδρομή.
Δεν κάναμε συγκεκριμένα σχέδια, απλά λέγαμε πόσο θα θέλαμε να πάμε. Όλα εξαρτιόνταν απο τον καιρό, τα διαβάσματά τους, την παρέα που θα βρίσκαμε να πάμε 'τσούρμο', το αν θα βόλευε Σάββατο ή Κυριακή..
Το Σάββατο τελικά ξυπνήσαμε κάπως αργούτσικα, νωχελικά, με διάθεση ρέκλας, ξεκούρασης και χουχουλιάσματος..
Κι εκεί που ψηνόταν ο πρώτος καφές της μέρας, κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έπεσε το ερώτημα των πιτσικόκων: 'Τελικά, τι θα κάνουμε σήμερα;'
Αυτό ήταν. Δεν θέλαμε πολύ. Κοιταχτήκαμε κι επιβεβαιώσαμε.
'Τσούρμο, ντυνόμαστε και φεύγουμε!'
Ντυθήκαμε, κάναμε μερικά σαντουιτσάκια για αυτοκινητο-κολατσιό, μισοήπιαμε τον καφέ και βουρ!

Η εκδρομούλα, μακρινή, μα ο προορισμός δεν θα άλλαζε, παρά το ..καθυστερημένο ξεκίνημα. Τι μας ένοιαζε; Δική μας όλη η μέρα!

Είχαμε χρόνια να πάμε, και μόνο για εκεί θα ξεκινούσαμε αυτή τη φορά.

Και ναι. Είχαμε δίκιο. Ήταν ίσως από τις πιο όμορφες, μονοήμερες αποδράσεις που έχουμε κάνει..

Η φύση, με σύμμαχο τον καιρό, μας μάγεψαν όσο τίποτε άλλο..
Σαν ένας κόσμος μυστηρίου, σαν όνειρο..


Εις το επανειδείν..

στον καμβά του Νοέμβρη

Αυτό είναι ο Νοέμβρης.
Κάτι να πλανιέται, μεταξύ του χειμώνα που κι ολοένα πλησιάζει κι ενός γλυκόκαιρου φθινοπώρου που απομακρύνεται..

Ένα ημιδιάφανο πέπλο, τόσο χαμηλά, σαν να σου κρύβεται ένα μυστήριο, μια λίγη μαγεία που θα έρθει να σου αποκαλυφθεί αργότερα, σε σένα μόνο..

Ισχνά σύννεφα που κατεβαίνουν κοντά σου, φέρνοντας μαζί τους -όχι τόσο μακριά- έναν χειμώνα, έναν Δεκέμβρη..

Κι οι αχτίνες του ήλιου να περνούν λιγοστές μέσα από φυλλωσιές και σύννεφα, σαν χορδές που θα τις πιάσεις για να παίξεις μαζί τους.

Και παρηγοριέσαι από το αιώνιο πράσινο του βουνού, καθαρό ακόμα, πριν το σκεπάσει ο χειμώνας.

Κρυμμένος κάτω από την ξύλινη στέγη, νιώθεις ένα ρίγος, ένα κρύο, ξεγελασμένος από την γλυκάδα του φθινοπώρου.
Ψάχνεις μια ζεστή παρηγοριά στην χνουδωτή κουβερτούλα, σ' ένα φλυτζάνι αχνιστού καφέ που θ 'αρωματίσει το καταφύγιό σου..
Και καθώς κουλουριάζεσαι δίπλα στο παγωμένο παράθυρο, κοιτάζεις έξω την νεοφερμένη αγριάδα κι αναγαλλιάζεις..

Να, κάπως έτσι έρχεται ο Νοέμβρης..

Καλό μας μήνα..

στη γιορτή σου

Ήταν μια μέρα σαν αυτές. Σαν χθες, του Αγίου Δημητρίου.
Που άνοιγε το σαλόνι μας κι ολόφωτο από φυσικό φως και καθαριότητα, ξεπρόβαλλε μπροστά μας, έτοιμο, για την ονομαστική γιορτή.
Θα ερχόταν όλη η οικογένεια! Ο παππούς Αντώνης κι η γιαγιά Αγγέλα, διάφοροι θείοι και θείες, φίλοι των γονιών.
Ολη η μέρα περνούσε με ετοιμασίες όλων των ειδών: στην κουζίνα προετοιμασίες και μαγειρέματα, στην αυλή τραβήγματα των τραπεζο-καρεκλών --να χωρέσουμε όλοι, μήπως έχει καλό καιρό και κάτσουμε έξω.
Και τηλέφωνα.
Κι ήταν τότε, που δεν υπήρχαν κινητά ή ασύρματα, και το -ένα- τηλέφωνο του σπιτιού, εκείνο με το στρογγυλό καντράν και το 'κατσαρό', κοντό καλώδιο του ακουστικού, χτύπαγε για να τ'ακούσουμε όλοι 'Ντρρριιιιιννννν!'
Και τρανταχτές, χαμογελαστές φωνές που δέχονταν ευχές.. 'Ναι, εδώ είναι, κάτσε να σου τον φωνάξω! Ελα Δημήτρη! Η Ευτυχία είναι από το χωριό, να σου ευχηθεί!'..
Και κάπου εκεί, μπλεκόμασταν κι εμείς στα πόδια τους, να ζουζουνίζουμε, να χαζεύουμε και να παίζουμε στο ανοιχτό κι ολόφωτο σαλόνι μέχρι να 'ρθει ο κόσμος  -γιορτή σήμερα ντε!, να μιλάμε κι εμείς στο τηλέφωνο με συγγενείς μακριά, να χαιρόμαστε το κλίμα της μέρας.
Και μοσχοβόλαγε το σπίτι σπιτικές, μαγειρευτές μυρωδιές, που προορίζονταν για το βράδυ..


Και τα χρόνια πέρασαν.. Κι 'ήρθε' ο μικρός μας πιτσικόκος που πήρε τ'όνομά του --κι άλλα πολλά (!)...
Κι ήταν διπλή η γιορτή...Και οι ευχές..
Κι ήταν οι στιγμές που όλα ήταν με διάπλατα χαμόγελα.. Δυο σπίτια μ' ολόφωτα σαλόνια και πλούσια σ' αγκαλιές κι αγάπη..



...

Μα οι καιροί πέρασαν... Και τα 'φερε έτσι, που το ένα σπίτι σώπασε.... 

Κι είναι μια τέτοια μέρα, που το μοναχό σαλόνι σιωπά, εκεί, μαζί με το καντηλάκι του..

Και η γιορτή δεν είναι πια διπλή.. Και οι ευχές φέρνουν μαζί και τη μνήμη εκείνου, του αγαπημένου μας, μια μνήμη -ή μάλλον πολλές, που σφίγγουν τα μέσα μας..

Σαν χθες Γιόρταζες...

Κι εμείς 'ανοίξαμε' το σπίτι, φωτίσαμε τα σαλόνια, μαγειρεύαμε όλη μέρα, απαντούσαμε σε τηλέφωνα και το βραδάκι μαζευτήκαμε στην βεράντα μας πια όλοι μαζί, και γεμίσαμε πάλι με χαρές το σπιτικό μας, και μ' ευχές και αγκαλιές τον μικρό πιτσικόκο!

Κι όπως όλα τα χρόνια, η γιορτή αυτή θα ..συνεχιστεί για μια-δυο μέρες ακόμα, μέχρι και την 28η, που γιορτάζει κι ο υπόλοιπος κόσμος!..

Μα εκεί, κάπου ανάμεσα στις γιορτινές μουσικές, κάπου εκεί ανάμεσα στις ευχές, πάλι μας έλειπες πολύ..

. ♫..Μέτρησα τα αστέρια, όμως κάποια λείπουνε.. ♫....

κεκάκι κανείς;

Ανάλαφρη Κυριακή η σημερινή..
Σε ..καινούριο σπίτι. Σχεδόν.

Πήραμε την μεγάλη απόφαση επιτέλους και πριν από καμιά δεκαριά μέρες βάψαμε το σπίτι μέσα.
Όοοοοολο.

Δωμάτιο-δωμάτιο. 

Η διαδικασία ήταν απλή: τραβάμε τα έπιπλα στην μέση του δωματίου, τα σκεπάζουμε, βάφουμε, στεγνώνουμε, τελειώσαμε.
Στην εκτέλεση όμως.. ξεπατ@θήκαμε...
Είναι πολύ δύσκολο να οργανωθεί κάτι τέτοιο με παιδιά και διαβάσματα.

Η διαδικασία είπαμε, ήταν απλή:) Όλα (τα έπιπλα, πράγματα, συμπράγκαλα) έξω, τα δυσκίνητα έπιπλα στο κέντρο του δωματίου, κάλυψη, ευκαιρία και για καθάρισμα σε σημεία δυσπρόσιτα, βάψιμο, στέγνωμα, ξανά βάψιμο, γωνίες, 'κοψίματα', ξανά στέγνωμα. Καθάρισμα, τακτοποίηση επίπλων, συμπραγκάλων, κτλ, στην θέση τους και σιγά-σιγά συμμάζεμα των τελευταίων λεπτομερειών.
'Πλακωθήκαμε' στην δουλειά όλοι μαζί, ζήσαμε και ολίγον τσιγγάνοι (κάθε βράδυ και σ' άλλο κρεβάτι/στρωματσάδα/οι-μισοί-εδώ-οι-άλλοι-μισοί-αλλού) αλλά...!

Τέσσερις μέρες μετά, (τα βαψίματα) τελείωσαν. Τα μαζέματα (κουρτίνες, πλυντήρια, σιδερώματα έξτρα, αλλαγή ντεκόρ) συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες. Κάναμε 'γενναίες' επιλογές σε χρώματα, διχρωμίες, συνδυασμούς κτλ, και το φοβόμασταν λίγο στην αρχή.

Αλλά άξιζε τον κόπο.
Και φτάσαμε εδώ.
Τελειότητα!
Χαζεύω τριγύρω και απολαμβάνω το ..'νέο' σπίτι:)


Και σαν (ξεκούραστη) Κυριακή που είναι, είπα να κάνω κι ένα choco κεκάκι.

Έβαλα όλη μου την τέχνη και την πιο ξένοιαστη διάθεση!

Να σας τρατάρω λίγο;

πάμε για ύπνο!

Βραδάκι πάλι, κάθισα λίγο να σερφάρω στην μπλογκογειτονιά, εδώ στην ησυχία του μπαλκονιού, με απόηχους μιας πόλης που σιγά-σιγά κοιμάται.
Βρήκα ευκαιρία να πω μια καλησπέρα σε φιλικά σπιτικά, μια και είναι όμορφη βραδιά και η φαμίλια κοιμήθηκαν κι αυτοί νωρούτσικα σήμερα..

Λίγο πριν κλείσω το πισι, πέρασα μια βόλτα να σκάσω μερικά φιλούδια στα μικρά (είπαμε, η τέλεια ευκαιρία για κουτσούνεμα!)..

Και καθώς τα χάζευα, θυμήθηκα μια ιδιαίτερη ιστορία σχετικά με τον ύπνο..

Γιατί κοίτα, είναι όλα εκείνα που γεμίζουν την μέρα μας, εκείνα τα σημαντικά, αλλά είναι κι εκείνα τα άλλα, που καθόλου δεν τους δίνουμε σημασία..

Ή τα θεωρούμε το αντίθετο από αυτά που μετράμε ως σημαντικά..

Μέχρι να συναντήσεις κάτι –να, όπως εγώ αυτήν την παρακάτω ιστορία…


Λέει ο άλλος, εγώ, εσύ, όλοι μας:
‘Θα πάω στην δουλειά  -  θα βγω βόλτα – θα σερφάρω στο ίντερνετ – θα χαζέψω τηλεόραση – θα συναντηθώ με φίλους – θα πλύνω το αυτοκίνητο –θα βγω για ποτό - θα μαζέψω το σπίτι – θα διαβάσω – θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο – θα ΚΑΝΩ κάτι..
Και το αντίθετο όλων αυτών :  Θα κοιμηθώ.

Και πότε ήταν η τελευταία φορά που θεώρησες τον ύπνο σημαντικό;
Οι άνθρωποι συνήθως λένε «τώρα θα πάω για ύπνο», σαν να μην σημαίνει τίποτα.

Αλλά στ’ αλήθεια είναι μία πολύ παράξενη δραστηριότητα.
«Για τις επόμενες λίγες ώρες, αφού πέσει ο ήλιος, θα χάσω τις αισθήσεις μου, χάνοντας προσωρινά τη δυνατότητα να ορίζω ό,τι γνωρίζω και καταλαβαίνω.
Κι όταν ξαναεπιστρέψει ο ήλιος, θα ξαναεπανέλθω στην κανονική μου ζωή».

Αν δεν γνωρίζατε τι ακριβώς είναι ο ύπνος, και το είχατε δει μόνο σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, θα νομίζατε ότι είναι πολύ παράξενο, και θα λέγατε σε όλους τους φίλους σας για αυτή την ταινία που είδατε.

«.. Είχαν κάτι ανθρώπους, ξέρεις. Και αυτοί περπατούσαν από ‘δω κι από ‘κει όλη μέρα, εντάξει; Και μετά, μια φορά τη μέρα, συνήθως όταν σκοτείνιαζε, αυτοί ξάπλωναν πάνω σε κάτι ειδικές πλατφόρμες και έχαναν τις αισθήσεις τους!! Σταματούσαν να λειτουργούν σχεδόν εντελώς, εκτός από το μυαλό τους, βαθιά, που ζούσαν περιπέτειες και εμπειρίες που ήταν εντελώς αδύνατες στην πραγματική ζωή!!
Και καθώς ήταν ξαπλωμένοι εκεί, εντελώς εκτεθειμένοι κι ευάλωτοι προς τους εχθρούς τους, οι μόνες τους κινήσεις ήταν πού και πού να γυρίσουν από τη μια μεριά στην άλλη!! Ή, αν καμιά από τις «περιπέτειες του μυαλού τους» έμοιαζε υπερβολικά αληθινή, αυτοί ανακάθονταν και φώναζαν και χαίρονταν που είχαν πια τις αισθήσεις τους!
Και μετά έπιναν πολύ καφέ.»


Οπότε.. την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να κοιμάται, προσποιηθείτε ότι βλέπετε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Και ψιθυρίστε «Το πλάσμα ξαναγεννιέται, μόνο του!»

πόσα κεράκια να βάλω πιτσικόκε;

Σαν σήμερα, ένα πρωινό μιας Πέμπτης, βγήκαμε από το σπίτι με μια βαλιτσούλα γεμάτη με τα πιο όμορφα συναισθήματα, ελπίδες και αγωνίες.
Σαν σήμερα, εκείνο το πρωινό της Πέμπτης, ήρθες στην οικογένειά μας, μια μερίδα ανθρωπάκι και μας κοιτούσες όλους με μάτια διάπλατα.
Ήσουν μπεμπάκι, πιτσικόκι, ο βενιαμινάκος μας.
Το copy-paste του αδερφού σου (ειδικά στις ζαβολιές).

Οι καιροί πέρασαν κι εσύ μεγάλωνες..

Κι έφτασες τώρα να τελειώνεις το δημοτικό. Και να 'χεις γίνει ολόκληρο αγοράκι.
Είσαι ζουζούνος, πεισματάρης κι αγκαλίτσας.
Είσαι έξυπνος, τολμηρός κι έξω καρδιά. Πονόψυχος και γενναιόδωρος.
Είσαι εκείνος, που μόλις στα τρία σου, έτρεξες να 'υπερασπιστείς' το ποδήλατο του αδερφού σου, όταν ένα άλλο παιδάκι που έπαιζε εκεί κοντά το ζήλεψε και πήγε να κάνει λίγο..
Είσαι εκείνος που, σε επιστροφή από διακοπές μας, πλησίασες μόνος σου την κυρία που ζητιάνευε κι από το καινούργιο σου πορτοφολάκι ('δώρο' από κάποιο καλοκαιρινό πανηγύρι), έβγαλες το πιο ακριβό χαρτονόμισμα που είχες χαρτζηλίκι από συγγενείς και της το πρόσφερες.
Κι όταν εκείνη διστάζοντας σου είπε 'να ρωτήσεις πρώτα τον μπαμπά σου;' που στεκόταν μόλις παραδίπλα, εσύ απάντησες κοφτά 'δικά μου είναι, εγώ στα δίνω'..
Είσαι εκείνος που θα σταθεί και θα βοηθήσει όποιον συμμαθητή σου χρειαστεί κάτι..
Όμως δεν χαρίζεσαι εύκολα. Γιατί είσαι και σκληρό αντράκι.
Και τώρα έκλεισες τα 11..


Η ευχή μου είναι απλή..
Να έχεις την καλύτερη ζωή που μπορείς να φανταστείς,
Ν'αγαπήσεις, να γελάσεις, αλλά και να κλάψεις όταν θες..
Να παίξεις τόσο δυνατά όσο θα δουλέψεις.
Κι όταν κοιμάσαι, τα όνειρά σου να σε κάνουν να χαμογελάς..
Και να μην ξεχνάς ποτέ ποτέ-ποτέ-ποτέ-ποτέ-ποτέ πόσο απέραντα σε αγαπάμε!

Η μαμίτσα σου.

βουρ ξανά σχολείο!

Νέα ξεκινήματα από αύριο - ανοίγουν τα σχολεία!
Πίσω στα θρανία ξανά τα πριγκηπάκια -και όχι μόνο.

Λίγο ανόρεχτα, που χάνουν τις ανέμελες μέρες των διακοπών, λίγο αγχωμένα για τις νέες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, λίγο ανυπόμονα για τους φίλους που θα ξαναδούν και την νέα δασκάλα ή τους καθηγητές που θα έχουν..
Ό,τι ακριβώς συνοδεύει τις λέξεις 'νέο ξεκίνημα'...

Ντύσαμε τα καινούρια τετράδια και βιβλία..
Ετοιμάσαμε τις κασετίνες, με τα μολύβια και τα στυλό, συμμαζέψαμε και το βαλιτσάκι Καλλιτεχνικών, με όλες τις νερό-κηρό-λαδομπογιές που θα χρειαστούν και φέτος..
Κρεμάσαμε τον ολοκαίνουριο λευκό πίνακα για σημειώσεις, και στήσαμε τις νέες σχολικές τσάντες, ετοιμοπόλεμους φρουρούς, στο πλάι του γραφείου τους.
Βουρ σε νέες γνώσεις φέτος πάλι!!

Θα ζωγραφίσουμε, θα μάθουμε Ιστορία για μάχες και συνομωσίες, θα διαβάσουμε λογοτεχνίες, θα ταξιδέψουμε στ' αρχαία, θα αναλύσουμε αναλύσεις, θα διασπάσουμε τα άτομα, θα ενώσουμε στοιχεία στην χημεία και θα προβληματιστούμε σε σύνθετες εξισώσεις επιπέδου ΜΙΤ (έτσι φαντάζουν νομίζω τα μαθηματικά σε κάθε γονιό!).
Θα εμπνευστούμε, θα εκπαιδευτούμε, θα δημιουργήσουμε, θα αγχωθούμε, θα μας περάσει, θα ξανασυνεχίσουμε!

Για εκείνους που δεν έχουν ακόμα παιδιά, αυτά φαντάζουν ..'των-βαρετών-ιστορίες-πόσο-μακριά-στο-μέλλον'..

Για εκείνους που μεγάλωσαν πια αρκετά τα παιδιά τους, αυτά ακούγονται σαν ..γλυκές, παλιές ιστορίες, τίγκα στα κλισέ, που ξανα-ματά-επιβεβαιώθηκαν και για εκείνους, όπως και για τόσες άλλες γενιές πριν από αυτούς.

Κι έπειτα είμαστε κι εμείς που το ζούμε.. Που υπάρχουν φορές να μοιάζει ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στα ίδια (ρουτίνα-σχολείο-δουλειά-σπίτι-διαβάσματα-εξωσχολικά-σπίτι-φτου-κι-απ-την-αρχή).
Που τα απογεύματα στο σπίτι θα μετριούνται με ..τα μαθήματα --και στο τι υπολείπεται ακόμα για διάβασμα για την επόμενη μέρα σχολείου.


Μα είναι κι εκείνες, οι άλλες, που ο χρόνος μοιάζει να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας, σαν την άμμο στην κλεψύδρα..

Τελικά το πόσο μεγάλωσαν δεν μετριέται με τα κεράκια στην τούρτα.. Οχι..

Το βλέπεις στις επιγραφές της 'τάξης' των βιβλίων τους και στο μέγεθος των ρούχων την ώρα του σιδερώματος.
Το μπλουζάκι που κάποτε έστρωνα ίσιο κι έφτανε στο πλάτος της σιδερώστρας, τώρα την ξεπερνάει και στο φάρδος του..
Το μικρό ζουζούνι που έβλεπες να σηκώνεται στις μύτες των ποδιών

για να φτάσει την βρύση να βάλει νερό στο ποτήρι, τώρα ξεπερνάει το ύψος του πάσου.. Και το ψηλό αγοράκι -που ήταν απλά ένα ψηλό αγοράκι, τώρα με περνάει σε ύψος --και μάλλον έχει ήδη περάσει και τον πατέρα του..

Κινούνται στους χώρους του σπιτιού, και ξαφνικά το σπίτι ..μίκρυνε..

Και φυσικά είναι πολύ μεγάλος πια ο ..μεγάλος, για να τον συνοδεύσω στον αγιασμό...

Ας είναι.. θα πάω το μικρό πριγκηπάκι.
Καλή αρχή να έχουν και φώτιση να τα πάνε καλά! :)


Βουτάω γι' αγκαλίτσες, τώρα που κοιμούνται. 
Τα κατσιάζω, τα φιλάω, τα χαζεύω κι αναρωτιέμαι..

Αλήθεια, πόσο λίγα 'παιδικά' χρόνια και πόσοι ..'αγιασμοί' μου/τους απομένουν ακόμα;

ο κόσμος -ένας καμβάς

Όταν μερικές βίδες φοριούνται στην πλάτη ενός σκαντζόχοιρου,
Όταν μ' ένα μπισκότο, έχεις τον κόσμο όλο στα χέρια σου,
κι ένα τσαμπάκι σταφύλια σε ταξιδεύει ψηλά.

Όταν σε μια '90s floppy δισκέτα συστήνεις την νέα SD καρτούλα,
Όταν μ' ένα πέταλο λουλουδιού παίζεις δίσκους στον φωνόγραφο,
και μ' ένα συνδετήρα παίζεις τρομπέτα.

Όταν μ' ένα τετράδιο σπιράλ, σε αγριοκοιτάει ένας κροκόδειλος 
και με μια μπάλα νήμα φτάνεις στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα,

...τότε,.. ποιος είπε ότι τα καθημερινά αντικείμενα είναι βαρετά;

Καλό μήνα, καλά νέα, εμπνευσμένα ξεκινήματα!

ο θρύλος λέει..

Με νέο, λίγο αλλαγμένο look, και σε καλοκαιρινό ακόμα mood, ήθελα από μέρες να μοιραστώ μαζί σας ένα, παλιό μεν, αγαπημένο δε, κομμάτι.

Με μουσική που 'ντύνει' το πάθος, τον έρωτα, την ζήλεια, την αφοσίωση, την παντοτινή προσμονή, μια ιστορία αγάπης, ένας θρύλος της θάλασσας, από εκείνους που σε κάνουν να ταξιδεύεις νοερά στα βάθη της..

The sun has not come out yet
and Ana and Miguel
are already on fire.
She's on him,
a man and a woman
making a jumble of their bed.

And the sea - that is mad about Ana -
prefers not to look;
jealousy does not spare
neither the water, nor the seaweed, nor the salt.

By dawn
Miguel is already
in his boat
"Kiss me my love,"
he says, "and stand still on the beach
awaiting my return."

The sea murmurs in its language,
"Wretched fisherman!,
do say goodbye to her.
I don't want to share her heart."
 
And she cries and cries and cries for him.
She stands on the beach
waiting and waiting and waiting for Miguel.

Some say in the village
that that white rock is Ana.
She still waits on the beach
her body covered with salt and corals.

"Don't wait any longer, stone girl.
Miguel will not return.
The sea took him prisoner
because he did not want to let him have his woman."

And she cries and cries and cries for him.
She stands on the beach
waiting and waiting and waiting for Miguel.

Some people even say
that when there is a storm
it is Miguel who stirs the waves
fighting to death against the sea.

And she cries and cries and cries for him.
She stands on the beach
waiting and waiting and waiting for Miguel.

*******

Ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα
και η Ana και Miguel έχουν ήδη πάρει φωτιά.
Είναι μαζί του,

ένας άνδρας και μια γυναίκα κάνοντας έρωτα. 

  

Και η θάλασσα - που είναι τρελή για την Ana - προτιμά να μην κοιτάζει.
H ζήλια δεν χαρίζεται ούτε στο νερό, ούτε στα φύκια, ούτε στο αλάτι.

   

Από την αυγή ο Miguel είναι ήδη στην βάρκα του
"Φίλα με αγάπη μου," λέει,
"Να στέκεσαι στην παραλία περιμένοντας την επιστροφή μου. "  

Κι η θάλασσα μουρμουρίζει στη γλώσσα της,

"Παλιό-ψαρά! Πες της αντίο!. Δεν θέλω να μοιραστώ την καρδιά της. "  

Και δακρύζει και δακρύζει και δακρύζει γι 'αυτόν.
Μένει πάντα στην παραλία περιμένοντας και περιμένοντας τον Miguel.  

Κάποιοι λένε στο χωριό ότι αυτός ο λευκός βράχος είναι Ana.
Εξακολουθεί να περιμένει στην παραλία
το σώμα της καλυμμένο με αλάτι και κοράλλια. 

"Μην περιμένεις άλλο, πέτρινο κορίτσι.
Ο Miguel δεν θα επιστρέψει.
Η θάλασσα τον πήρε φυλακισμένο 

γιατί δεν ήθελε να τον αφήσει να έχει τη γυναίκα του."  

Και δακρύζει και δακρύζει και δακρύζει γι 'αυτόν.

Μένει πάντα στην παραλία περιμένοντας και περιμένοντας τον Miguel.  

Μερικοί άνθρωποι λένε ακόμη ότι όταν υπάρχει καταιγίδα
είναι ο Miguel που ανταρεύει  τα κύματα 

πολεμώντας μέχρι θανάτου με την θάλασσα.   

Και δακρύζει και δακρύζει και δακρύζει γι 'αυτόν.

Μένει πάντα στην παραλία περιμένοντας και περιμένοντας τον Miguel…

Κόκκινο, σωμόν, βαθύ δαμασκηνί και μωβ..

Είναι τώρα εκείνη η στιγμή μετά το λιόγερμα κι εκείνη η ησυχία του νησιού, που ζωγραφίζει τα όνειρα..

Αφουγκράζομαι τις μουσικές της θάλασσας.. Υπνωτιζει αυτό το απαλό κυματάκι που σκάει στα βότσαλα.. γάργαρο και ρυθμικό.. πτυχές που ξεδιπλώνονται κι αφήνονται νωχελικά..

Και μπροστά απλώνεται ο ορίζοντας, γεμάτος μ' όλα τα χρώματα που χωράνε στην φαντασία..
Κόκκινο, σωμόν, βαθύ δαμασκηνί και μωβ..
Και νιώθεις να ζηλευεις λίγο που δεν είσαι κι εσύ ποιητής ή ζωγράφος..
Και προσπαθείς να κρατήσεις αυτή την στιγμή και την εικόνα - που ήταν μοναδική στα πέρατα του κόσμου κι αισθάνεσαι ευλογημένος που ήσουν εκεί, μάρτυράς της...

Τα χρώματα σκούρηναν, οι σκιές μεγάλωσαν.. κι εσύ ακόμα χαζεύεις εκεί, μαζί με το υπνωτισμένο, απαλό κυματάκι...

στο βεραντάκι του χωριού

Εκεί, απλωμένο ανάμεσα σε χωράφια, σπαρτά, μαντριά και κάμπους, ένα μικρό, αγροτικό, ταπεινό χωριό.
Με ασβεστωμένα ισόγεια σπίτια και κεραμιδένιες στέγες.
Με αυλές, μπαχτσέδες και κοτούλες αμολητές να τσιμπολογάνε.
Αυλές με αχλαδιές, μουσμουλιές και βασιλικούς.
Μπαχτσέδες με λογιών-λογιών λαχανικά και φρούτα.

Στο βεραντάκι του χωριού.
Τα λιγοστά πρωινά των διακοπών, παρέα με το έτερον ήμισυ, ένα καφέ κι ένα βιβλίο.
Εκεί, στην ησυχία..
Θροϊσματα των φύλλων και ζεστό αεράκι νεοφερμένο απ' τις άκρες του χωριού.
Θαμπές ομιλίες από τον πέρα καφενέ και απόηχοι των αυτοκινήτων της εθνικής, στο βάθος.
Που-και-που, κάνα τρακτέρ.

Στην μουσμουλιά που στέκεται εμπρός μου, ένας μεγάλος, περίτεχνος ιστός αράχνης, που ενώνει κλαδιά με κάγκελα.
Αόρατος, τον ανακαλύπτεις σιγά-σιγά, ανάλογα με το πώς πέφτει το φως πάνω του -κι όσο πιο πολύ το χαζεύεις, τόσο πιο πολύ θαυμάζεις το άρτιο, απόλυτα ισορροπημένο έργο ενός τοσοδούλικου εντόμου..
Κι η φίλτατη αράχνη παραμονεύει στην κορφή, τα θύματά της: μύγες, κουνούπια κτλ. (Φίλη μας).

Κοίτα! Στην ξύλινη κολώνα της ΔΕΗ κοντοστάθηκε ένας πελαργός. Όμορφο, μεγάλο, λεπτοκαμωμένο, περήφανο πουλί.
Λελέκια τα λένε εδώ.
Κροταλίζει με το μακρύ ράμφος του κι αντηχεί παντού.. Ανοίγει διάπλατα φτερά κι απογειώνεται ξανά.


Στο βεραντάκι του χωριού.
Ο όποιος περαστικός, θα χαιρετήσει εγκάρδια και θα έρθει να κεραστεί καφέ.
Και κάποιοι μερικοί θα 'ρθούν με γιομάτα χέρια. Ντομάτες, πιπέρια, κολοκύθια απ'τον μπαχτσέ τους, φρέσκα αυγά απ'το κοτέτσι τους, φτιαχτό κατίκι, ζεστές λαλαγγίτες με βούτυρο, τυλιχτά μιλινάκια με τυρί.
Κι όλα προσφερμένα με αγάπη, βροντερή φωνή και ανοιχτές αγκάλες.
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι εδώ.
Απλόχεροι και γενναιόδωροι. Σε όλα τους. Είτε στους μπαχτσέδες τους, είτε στις αγκαλιές τους.

Τα μικρά προσπαθούν ακόμα να συνηθίσουν ..την ηρεμία του τόπου..
Κι ας είναι τόσο γραφικό το βεραντάκι του χωριού...
Τους πέφτει κάπως βαριά η παντελής έλλειψη τεχνολογίας εδώ.
Βλέπεις, το σπίτι στο χωριό είναι απλό, λιτό κι απέριττο. Οι πιο sci-fi συσκευές είναι ο ανεμιστήρας και το ψυγείο.
Οπότε το όποιο κινητό ή ό,τι άλλο gadget στα χέρια τους αποκτά την χρησιμότητα ενός πρώιμου Νόκια..

Και πάλι όμως.
Οι μέρες περνάνε γρήγορα εδώ.
Λίγο οι εξορμήσεις στην (όχι-και-τόσο-κοντινή) παραλία, λίγο οι σιφουνο-επισκέψεις στους θείους-θείες κτλ, κτλ, όλο και περνάνε την ώρα τους.

Τα βραδάκια μαζευόμαστε οι τέσσερίς μας σ'ένα ήρεμο καφέ με παραδοσιακά, σπιτικά, δικά τους γλυκά, διαλέγουμε το πιο άνετο τραπέζι κι απλώνουμε τα επιτραπέζιά μας, δίπλα στα εκμέκ, τα γαλακτομπούρεκα και τους μπακλαβάδες..
Κάθε βράδυ δοκιμάζουν κι από ένα 'νέο' γλυκό.
Και μετά βουρ σε παιχνίδια. Ζωγραφομαχίες, κόντρες των 5δευτερολέπτων, μπιρίμπα, ονόματα-φυτά-ζώα-πράγματα, κτλ..
Οι ομάδες σχεδόν πάντα ίδιες: εγώ με τον μεγάλο μας κι ο σύζυγος με τον μικρό μας.

Ειδικά εχθές, παίζαμε σε ομάδες Ζωγραφομαχίες -κι εγώ με τον μεγάλο μου, σαρώναμε!
Βρίσκαμε τις λέξεις εύκολα, φέρναμε μεγάλες ζαριές, πηγαίναμε για τρελή νίκη!
Παραμίλαγε το έτερον-ήμισυ:
-Πωω-πω, ρε τι ζαριές φέρνουνε;! Πριν πέντε κι έξι, τώρα εξάρες! Μας σκίζουνε!..
Και ο μικρός απαντώντας στην αναστάτωση του πατέρα του:
-Τι;; Πλάκα κάνεις; Δεν βλέπεις που τόσην ώρα προχωράνε το λάθος πούλι;;;

...........

Φσσσσςςςςτ! Μπόινγκ!


..Στο βεραντάκι του χωριού.. κι ακόμα λιώνω απ'τα γέλια...…...

Το δικό μας road trip

Να περιοδεύεις στις αχανείς στέπες του Αμέρικα, με τα μαλλιά (και το φουλάρι) να ανεμίζουν στο ανοιχτό κάμπριο, η σκέψη να τρέχει ακόμα πιο μακριά, καθώς διασχίζεις την μισή χώρα από τις παλιές εθνικές, τις καυτές ερήμους και τις ξεχασμένες από το χρόνο καουμπόικες κωμοπόλεις..
Ετσι είναι τα road trip στις ταινίες.

Στην δική μου οικογένεια, το road trip το λέγαμε 'πάμε στο χωριό', κι ως ένα βαθμό, κάπως έμοιαζε με τις ταινίες --αλλά σε ελληνική version.

Το Αθήνα-Αλεξανδρούπολη με αυτοκίνητο, ακούγεται κάπως τρομερό για κάποιον που δεν κάνει μεγάλα ταξίδια.
Για μένα, είναι σχεδόν κομμάτι του DNA μου.. παλιές και νεότερες αναμνήσεις. Και κάθε νέα πρόοδος της εθνικής οδοποιίας χάραζε μια νέα εποχή..


Ταξίδι στο χωριό. 
Μια ιεροτελεστία από μόνο του, μαζί με το πριν και το μετά.
Πάντα θυμάμαι, μικρή, τις ετοιμασίες τελευταίας στιγμής, και το φόρτωμα των μπαγκαζιών στο αυτοκίνητο.
Να δένει ο πατέρας μου στην σχάρα τις μεγάλες αποσκευές, γιατί ο Σκαραβαίος δεν χώραγε πολλά στο καμπυλωτό πορτ-μπαγκάζ του.

Και πάντα ξεκινάγαμε το ταξίδι βράδυ.

Στρωνόμασταν στο πίσω κάθισμα η αδερφή μου κι εγώ, με τα σεντονάκια μας, τα μαξιλάρια μας, τις κούκλες μας -σκέτη κατασκήνωση. (Τίγκα αποσκευές εκεί που θα βάζαμε τα πόδια μας, άρα δεν 'έπαιζε' να πέσουμε στο κενό)..

Όταν δεν κοιμόμουν, χάζευα το φεγγάρι. Μας έπαιρνε από πίσω κάθε φορά! 

Εμάς ακολουθούσε!! 

Κι ένιωθα τυχερή, που κάτι (τόσο διάσημο και σημαντικό όσο το Φεγγάρι), προσέχει εμάς στο ταξίδι μας...

Πρώτη στάση, Άγιος Κωνσταντίνος, κοντά μεσάνυχτα. Για λίγο τέντωμα κι ένα καφέ για τον οδηγό.
Το υπόλοιπο βραδυνό ταξίδι κυλούσε με μουσική από το ράδιο -ό,τι έπιανε, αρκεί να ήταν Διονυσίου ή Καζαντζίδης -άντε και Νέο Κύμα για πιο light μουσική..

Τα Τέμπη, λόγω ώρας τα προσπερνούσαμε στο 'πήγαινε' - σταματούσαμε όμως κάθε φορά στο 'γύρνα' - και δωσ' του φωτογραφίες στην γέφυρα.. και χάζεμα στα μαγαζάκια που έχει κάτω. Πάντα, σιγοτραγουδώντας 'στης Λαρίιιισσης το ποτάαααμι / που το λέεεενε Πηνειόοοοο.....'

(Μην νομίζετε, κάπως έτσι έμαθα αρκετά νωρίς την Γεωγραφία της Βόρειας Ελλάδας.. από τις στάσεις και τα λαϊκά άσματα...)

Χαράματα πια Θεσσαλονίκη -για μπουγάτσα και πρωινό.

Αγουροξυπνημένη, ... και με λίγη γκρίνια.. --γιατί το σοκολατούχο γαλατάκι του μπουγατσά δεν ήταν το ίδιο με αυτό που πίναμε σπίτι.. και γιατί έξω ήταν σκοτάδια ακόμα.. και γιατί να κατέβουμε αφού ωραία κοιμόμαστε (τέλος πάντων, άμα νυστάζεις, όλο και κάτι βρίσκεις για να γκρινιάξεις).

Όταν πια ..στανιάραμε όλοι, ξαναξεκινούσαμε.

Τώρα θα ξεκίναγε το δύσκολο κομμάτι: 

η Eθνική Θεσ/κης - Αλεξ/λης, κάποτε, δεν ήταν παρά ένας στενός, μικρός κι ασήμαντος επαρχιακός δρόμος, που ανέβαινε βουνά, κατέβαινε πεδιάδες και ούτω καθεξής.

Για αυτό ήθελε πάντα ο πατέρας μου να φεύγουμε βράδυ από Αθήνα: ώστε εκείνα τα κομμάτια να τα κάνουμε με το φως της ημέρας.

Δρόμο παίρναμε, δρόμο αφήναμε. 

Και κάθε φορά μας έλεγε σε ποιο χωριό πλησιάζουμε -όλα τα θυμόταν!

Και να 'σου τα τρακτέρ και ό,τι άλλο αργοκίνητο μπροστά μας. Και πού χώρος για προσπέραση; Μετά το τελείωμα του εκάστοτε χωριού, κι αν λοξοδρομήσει γρήγορα για τα χωράφια του.

Και πέρα, να απλώνεται απέραντη σχεδόν η επαρχία..

- Φτάνουμε μπαμπά;  

- Να, σε λίγο. Μετά από εκείνο το βουνό.

κι έδειχνε το βουνό που σηκωνόταν αγέρωχο μακριά μας.

Ανεβαίναμε βουνό, στροφές από 'δω, στροφές από 'κει.

- Τώρα; φτάνουμε μπαμπά;

- Οχι ακόμα, είπαμε μετά από εκείνο να, το βουνό', 

κι έδειχνε πάλι το βουνό (άλλο προφανώς, αλλά πού να το αποδείξεις; )

Και κάπου μεταξύ βουνών, μετράγαμε ανηφοριές, κατεβαίναμε λαγκάδια, χαζεύαμε χωριά, ποτάμια, λίμνες κι ουρανό.

Σύντομα σταματήματα στην άκρη του δρόμου για διάφορα.. Να φτιάξει ένα γρήγορο φραπέ η μητέρα μου στον οδηγό μας, να τσιμπήσουμε κάτι, μέχρι και πικ-νικ θυμάμαι να στρώναμε.. 

   

Επόμενη στάση, κοντά στην Καβάλα, σ'ένα μικρό χωριό, το Μεσσορόπι, εκεί, στους πρόποδες του Παγγαίου..

Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, μονάχα έναν καφενέ στις παρυφές του χωριού. 

Μα ήταν -κι ακόμα είναι- η καλύτερη στάση του ταξιδιού!

Παραδοσιακός καφετζής του χωριού, με το μουστάκι του και την ποδίτσα του, μας έκανε πάντα ιδιαίτερη περιποίηση!
Η ξεχωριστή γνωριμία με τον πατέρα μου, από τα στρατιωτικά του χρόνια σαν φαντάρος, μετέτρεπε αυτόν τον παραδοσιακό, χωριάτικο καφενέ στο καλύτερο εστιατόριο!
'Κάνα αυγουλάκι για τα παιδιά' -του χωριού κιόλας! θυμάμαι πάντα να λένε με την Κυρά του, στην κουζίνα μέσα..
'Κάνα λουκανικάκι' -παραδοσιακό, δικό τους! πατατούλες, σαλατούλα, απ'όλα τα καλούδια!

Σερβιρισμένα με ανοιχτές αγκαλιές κι αγάπη..

Μα το πιο τέλειο, αυτό για το οποίο ανυπομονούσαμε τρελά η αδερφή μου κι εγώ σε όλο το ταξίδι, ήταν ο καταρράκτης στο πλάι του μαγαζιού!!
Με τα μάτια ενός 'μεγάλου' δεν ήταν παρά ένα μεγάλο ρέμα που κατέβαζε τα χιόνια του Παγγαίου που έλιωναν...
Ομως όχι στα δικά μας!

Στα δικά μας, παιδικά μάτια, ήταν ένας καταρράκτης που έτρεχε με ορμή! 

Κι άπλωνε μοσχοβολιές από δροσιά και πράσινη φύση σ' όλο το σύμπαν!

Και κάπου-κάπου, σε μιαν ακρούλα, μπορούσες να σκύψεις αρκετά και να ακουμπήσεις τα νερά που πια ηρεμούσαν...
Τι ευτυχία όταν καταφέρναμε να βρέξουμε εκεί τα χέρια μας!...

Μα το ταξίδι έχει συνέχεια, μας περίμενε ο παππούς..

Θυμάμαι να περνάμε από το 'πλακόστρωτο' κέντρο της Καβάλας -γιατί από εκεί περνούσε η τότε-Εθνική.

Κι όσο αργά και να πηγαίναμε, πάλι σαν σούστες πηγαίναμε..

Και ξανά μετά ανοιχτοί ορίζοντες.. χωράφια με ηλιόσπορους ή βαμβάκια.. συστοιχίες δέντρων πέρα μακριά, σαν να ορίζουν τα σύνορα των χωραφιών..

..Ξάνθη, ..Κομοτηνή..

Και πάλι ανυπομονησία να φτάσουμε.. 

Κι όλως παραδόξως, η απάντηση του πατέρα μου για το επόμενο βουνό, έμενε πάντα η ίδια..

Να, να!! Ταμπέλες που γράφουν σε πόσα χιλιόμετρα είναι η Αλεξανδρούπολη! Σε τόσα! Μετά ξανά σε τόσα!

Να, να! Φτάνουμε! 

- Μπαμπά, θα κάνουμε στάση στην θεία Αντωνούλα;;

(Κι όσο και να ήθελε ο έρμος μια τελευταία στάση να δει την αδερφή του.. αποκαμωμένος μετά από ήδη 15ώρες ταξίδι, του έμειναν ακόμα 45λεπτά απόσταση να φτάσει, να τελειώνει, να ξεφορτώσει, να ξεμουδιάσει, να ξεκουραστεί καλά...)

- Δεν μπορούμε τώρα βρε παιδάκια μου -αφήστε, περιμένει κι ο παππούς. Πάμε τώρα στο χωριό κι ερχόμαστε άλλη ώρα στην θεία.

Η απογοήτευση έφευγε γρήγορα όταν ξεπρόβαλλε μπροστά μας από μακριά το χωριό...
Και κολλάγαμε στα παράθυρα, σαν για να φτάσουμε πιο γρήγορα!..

Να! Φτάσαμε! 

Τι κι αν ξυπνάγαμε τον παππού, που είχε πια ξαπλώσει!..

Ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου η φωνή του όταν μας καλωσόριζε..

Βαθιά, γεροντική από την κούραση μιας ολόκληρης ζωής, μα γεμάτη ενθουσιασμό κι ευτυχία που μας ξανάβλεπε μετά από έναν χρόνο, τόσο που έλαμπαν τα μάτια του!

Τα χρόνια πέρασαν.. 
Οι δρόμοι έφτιαξαν, άνοιξαν, πλάτυναν και κόντυναν..
Κι εγώ μεγάλωσα και γνώρισα το έτερον ήμισυ. Και το ταξίδι τότε, είχε γίνει πιο εύκολο, πιο σύντομο.. 

Τώρα πια, με την Εγνατία, ακόμα πιο πολύ.. Το ταξίδι διαρκεί μόλις κάνα 10ωρο στο σύνολο.

Όμως η θέα άλλαξε..
Δεν περνάμε πια μέσα από τα χωριά.. κι έχω ξεχάσει τα ονόματά τους και τις φιγούρες τους..
Η διαδρομή δεν μυρίζει βαμβάκι, καρπούζια και ήλιους..
Ούτε ανεβαίνει-κατεβαίνει πια τόσα βουνά..


Μα κάποιες στάσεις, τις κρατάμε ίδιες..

Πάλι θα σταματήσουμε στα Τέμπη να περπατήσουμε. Και θα βγούμε φωτογραφία, εμείς πια, όλοι μαζί, στην κρεμαστή γέφυρα.
Και θα χαζέψουμε τα μαγαζάκια..

Πάλι θα σταματήσουμε στο Μεσσορόπι να γευματίσουμε.
Και ο καφετζής κι αν έχει γεράσει τόσο, πάλι μας υποδέχεται με χαμόγελο κι ανοιχτές αγκάλες. Και μάλλον χαίρεται κι αυτός που βλέπει την οικογένεια εκείνου του φαντάρου που κάποτε γνώρισε, να μεγαλώνει έτσι..
Και θα δείξω, κάθε φορά, στα μικρά μου τον 'καταρράκτη' κι ας είναι πια ένα απλό ρέμα...

Και θα τους πω για τα χωριά που πια δεν βλέπουμε. Κι ας βαριούνται αυτά..
Και πάλι θα ρωτάνε 'πότε φτάνουμε;' - και πάλι θα απαντάω 'Να, μετά από εκείνο το βουνό...'