Γάμος: Επικίνδυνες Αποστολές -τόμος XXI

 

Σήμερα είναι η μέρα μας.. Η επέτειός μας..
(Αν εσείς εκεί έξω αναρωτιέστε για τον τίτλο, μπορείτε να ρίξετε μια κλεφτή ματιά εδώ...)

Δύσκολη μέρα σήμερα στο γραφείο.
Εσύ όμως με υποδέχτηκες από την δουλειά με λουλούδια... Τόσα χρόνια μετά...
20+1 χρόνια.. 

Όπως λέμε... 20+1 λόγους που σε αγαπώ...

1. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να γελάω.
2. Σ 'αγαπώ που ανέχεσαι τα ξεσπάσματα και το άγχος μου.
3. Σε αγαπώ που με αγαπάς με όλα μου τα ελαττώματα. 
4. Αγαπώ το πώς αγαπάς βαθιά και είσαι τόσο στοργικός με τα παιδιά μας.
5. Μου αρέσει το πώς δοκιμάζουμε νέα πράγματα μαζί.
6. Σ 'αγαπώ για το υπέροχο χιούμορ σου.
7. Σ 'αγαπώ για την εξυπνάδα σου και το πνεύμα σου.
8. Μου αρέσει που είσαι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλω να μιλήσω όταν ακούω καλά ή κακά νέα (ή οποιαδήποτε νέα).
9. Μου αρέσει που δεν παίζεις παιχνίδια.
10. Μου αρέσει το πώς με συγχωρείς γρήγορα με τη γιγαντιαία καρδιά σου.
11. Αγαπώ την ακεραιότητά σου, την ειλικρίνειά σου και τις αξίες που έχεις ως άτομο.
12. Μου αρέσει το πώς είσαι ανιδιοτελής και γενναιόδωρος.
13. Μου αρέσει το πώς πάντα με φροντίζεις.
14. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να νιώθω ασφαλής.
15. Μου αρέσει το πώς με αγκαλιάζεις σφιχτά όποτε σε χρειάζομαι. 
16. Αγαπώ την ευγενική καρδιά σου.
17. Σ 'αγαπώ που είσαι ο φωτογράφος μου.
18. Σ 'αγαπώ που είσαι πάντα πρόθυμος με θελήματα και δουλειές που χρειάζονται στο σπίτι. 
19. Μου αρέσει το πώς με κάνεις περήφανη. 
20. Μου αρέσει το πώς η φωνή σου αντηχεί βαθιά στην ψυχή μου. 
21. Μου αρέσει το πόσο εύκολο το κάνεις να κάνω μια τέτοια λίστα……

Ενα γλυκό φιλί, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, να μας θυμίσει ότι 'είμαστε μαζί' σε όλο αυτό.
MAZI.

Αγαπημένε Έτερον-ήμισυ,
είσαι Υπέροχος. (Όχι για τα λουλούδια, όχι).
Γιατί είσαι αυτός που είσαι. Τελεία. 

Αγκαλιάζοντας τον ρυθμό της ζωής

Λίγες μέρες μόλις πέρασαν από τα κλεισίματα των σχολείων και των εξετάσεων και ήδη μοιάζουν τόσο μακρινά.. 

Ξέρεις γιατί; Γιατί μεγάλωσαν κι άλλο! Γι' αυτό. 

Μεγάλωσαν πολύ και γρήγορα. 

Χμ. Η Λογική κοιτάει στραβά και με μισό μάτι αυτά τα λόγια.. Μα ναι.. Πώς γίνεται δύο παιδιά να μεγαλώσουν τόσο απότομα σε τόσο λίγες μέρες; 

Και μετά τα μάτια, απαντούν: "Μα, κοίτα τα.".. Νεαροί πια και οι δύο!

Ο ..μικρός τελείωσε (κιόλας;) το γυμνάσιο!
Η αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου είχε όλες τις τιμές! 
Στην παράδοση του Απολυτηρίου μία από τις καθηγήτριες που είχαν, είχε μια όμορφη κουβέντα να πει για κάθε έναν τους, που σηκωνόταν να παραλάβει το χαρτί.
Τα λόγια της έδειχναν έναν σεβασμό αληθινό, για το κάθε ένα παιδί -(όχι πλαστό, θεατρικό, για τις εντυπώσεις της βραδιάς)..
Αναφερόμενη σε ενδεικτικά παραδείγματα κάθε φορά, μάθαμε ότι έχουν ωριμότητα, σεβασμό, είναι ευαισθητοποιημένα, με σωστή κρίση και σοφές αντιδράσεις στα δύσκολα.
Και κάθε γονιός συγκινούταν και κορδωνόταν από περηφάνια -ο καθένας για το δικό του παιδί.
Ενα νεαρούδι, που... που από του χρόνου θα είναι Λύκειο!...

Κι ο μεγάλος;
Ολοκλήρωσε τις Εξετάσεις Πανελληνίων και αποχαιρέτησε το σχολείο του με μια γιορτή και θεατρικό που έστησαν εξ'ολοκλήρου συμμαθητές του! Σενάριο, διάλογοι, θεατρική παρουσία, μουσική υπόκρουση, όλα εκείνοι!
Ναι, ήταν καλοδουλεμένο όλο και μια όμορφη ιστορία.
Τ' άτιμα!! Πώς κατάφεραν 'σκουπιδάκια στα μάτια' ολωνών μας...

Ο νεαρός μας μεγάλωσε.. Σωστό αντράκι. 
Ανυπομονεί για το επόμενο βήμα των σπουδών (καλά τα πήγε και στους βαθμούς)...

Κι εμείς, οι γονείς του, εδώ. Να γινόμαστε όλο και περισσότερο θεατές της ζωής του.. 

Τελικά, καλά τα λέει το τραγούδι..
"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω..
Φταίει η ζωή που είναι μικρή..."

Προς το παρόν, ας απολαύσω με μια μπυρίτσα την απαλή, ροκ μουσικούλα που ακούγεται από διπλανό μπαλκόνι κι ας αγναντεύσω το καλοκαιράκι που (επιτέλους) ξεδιπλώνεται..
Κι οσονούπω, με το έτερον-ήμισυ, θα ..ξαναγυρίσουμε και θα ξαναθυμηθούμε των νιάτων μας, το 'λίγος ήλιος, λίγη θάλασσα και τ' αγόρι μου'!... 
Ε;

...Αχ, αυτός ο κύκλος της ζωής......

αυτό το αλλιώτικο ξεπροβόδισμα...

Και ναι. Ήρθε. Εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς (ακόμα μια φορά) ότι το μικρό σου πριγκηπάκι μεγάλωσε. Και κάνει ακόμα ένα βήμα να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει..

Και σήμερα είναι μια τέτοια στιγμή. Που του ανοίγεις την πόρτα, τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς γλυκά στο μέτωπο (άμα σκύψει αρκετά, γιατί έχει ψηλώσει και δυο μέτρα) και τον ξεπροβοδίζεις μ' ένα 'Καλή Επιτυχία!' καθώς φεύγει για να ξεκινήσει τις Πανελλήνιες..

Και σε αυτό το ξεπροβόδισμα κλείνεται όλη εκείνη η αγάπη που χωράει μέσα της όλες τις αγωνίες του, τις ευχές μας, τα όνειρα να βρει τον δρόμο του ό,τι-και-να-γίνει..

Τι βάρος στους ώμους τους.. Να πρέπει σε μια κόλλα χαρτί να κλείσουν όλο εκείνο το αδιάκοπο διάβασμα, όλα εκείνα τα 'σσςς-μη-μιλάς-δυνατά-διαβάζει-ακόμα', όλα εκείνα τα άγουρα-ακόμα σχέδια και όνειρα για το μέλλον που χάραξαν μετρώντας σελίδες, ώρες και προκαταρκτικούς βαθμούς..

Φυσικά και αυτές οι εξετάσεις δεν είναι ο μόνος δρόμος... Στην τελική όμως, δυο χρόνια προετοιμασίας οδηγούν εδώ..

Και το μόνο που μπορείς να κάνεις τώρα είναι να του δώσεις την ευχή σου. Να είναι ΚΑΛΑ και να έχει μία Καλή Επιτυχία...

εκείνο το απρόσμενο..

 

Ήταν η προηγούμενη Δευτέρα, που ο μικρός μου γύρισε από το σχολείο, κρατώντας ένα υπέροχο μπουκέτο με λουλούδια. 

Τουλίπες.
Πολύχρωμες. 

Ακριβώς όπως μου αρέσουν!

Δούλευα από το σπίτι κι ευτυχώς είχα την ευκαιρία να τον υποδεχθώ την στιγμή που μπήκε.
Τι υπέροχη έκπληξη!!
"Για την γιορτή της μητέρας!" μου λέει κάπως ντροπαλά κι αμέσως εξαφανίστηκε μέσα!
- "Αχ αγάπη μου! Πόσο όμορφα είναι! Σ'ευχαριστώ!! 
Μα πού βρήκες τα λεφτάκια να τα πάρεις;" [του είχα δώσει χαρτζιλίκι το πρωί 5ευ για την καντίνα του σχολείου των επόμενων ημερών]
- "Δεν πήρα να φάω τίποτα."

Θεωρούσα τετριμμένο, βαρετό και ...ανέμπνευστο το να χαρίζεις λουλούδια σε κάποιον..
Τι ήταν αυτό όμως τώρα; Σε μια στιγμή χάθηκαν τα λόγια, χάθηκαν κι οι ταμπέλες και η απρόσμενη μικρή-μεγάλη ευτυχία αποζητούσε να τον κλείσει σε μια αχανή, μαμαδίστικη, σφιχτή αγκαλιά....

Αχ, μικρέ μου πρίγκηπα...

Πόση αγάπη χωράει τελικά σε ένα λουλούδι;......

Βλέμμα στον χρόνο..

Και οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια πέρασαν.. Έτσι, σαν φύσημα του αέρα..

Και στην εκπνοή του Απρίλη, βρήκα τον χρόνο, την ησυχία και το θάρρος να ξανα-γράψω στο μπλογκ μου..
Όχι, δεν είχε γίνει 'κάτι' που με απέτρεπε να γράψω.. 
'Έγινε' η ζωή.. η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι δουλειές...

Πόσα να πω.. πόσα να θυμηθώ.. πόσα να σχολιάσω..


Τα παιδιά μεγάλωσαν.. Μεγάλωσαν πολύ.. 
Την μια στιγμή τους αγόραζα βιβλία, ντύματα και τετράδια.. και την άλλη, αντράκια πια, ετοιμάζονται για εξετάσεις, για Πανελλήνιες, για το μέλλον τους...
Ενα βλεφάρισμα του χρόνου..

Κάτι τέτοιες στιγμές, σαν αυτή, θυμάμαι μια ιστορία που είχα γράψει στο πρώτο μου μπλογκ --εκείνο που έχασα..
Η ιστορία μου τότε κοιτούσα το 'τώρα μου'.. 
Πόσο παράξενο...
Ο 'τότε εαυτός μου' κρατούσε ένα μωρό αγκαλιά και το κοίμιζε.. και του μιλούσε για χρωματιστά όνειρα, για ουράνια τόξα, για μαγικές μουσικές, για να μεγαλώσει ευτυχισμένο.. 
Και καθώς το μωρό κοιμόταν στην αγκαλιά, εκείνη φανταζόταν το μέλλον.. 
Εβλεπε τον εαυτό της στο ίδιο σαλόνι, να καμαρώνει το μωρό που έγινε αντράκι και ετοιμάζεται να βγει την έξοδό του..

Κοίτα να δεις...

Γυρίζω για λίγο πίσω στον χρόνο, να βρεθώ κοντά στον αλλοτινό εαυτό μου.. Τους χαϊδεύω απαλά στα μαλλιά, σκύβω και τους ψιθυρίζω ευχές... Γίνομαι ασημόσκονη και γυρίζω στο τώρα..
Κλείνω την στιγμή στο μικρό Σεντούκι Των Στιγμών και το ξανακρύβω στην ψυχή μου..

Ξημερώνει Πρωτομαγιά κι ας βρέχει.. 
Νέα διαμαντάκια οικογενειακών τραπεζωμάτων θα φτιαχτούν, με την φαμίλια που θα μαζευτεί..
Ανοίγουμε ξανά το Σεντούκι των Στιγμών, κλείνουμε το μάτι συνωμοτικά κι ετοιμαζόμαστε!...