Μια αγκαλιά ακόμα...

 

Πριν κάμποσες μέρες ήταν τα γενέθλια του ..μικρού μου.. 
Το μικρό, γλυκό πιτσικοκάκι έκλεισε πια τα 16.. Αντράκι πια.. 

Κι αναλογιζόμουν πάλι, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.. Αργά και γρήγορα συνάμα, εε;

Τον θυμάμαι όταν ήταν μικρούλης ακόμα.. Ήθελε πάντα να (μπορεί να) κάνει ό,τι και ο μεγαλύτερος αδερφός σου, για όλα. Να 'μπορεί' όσο εκείνος, να είναι ψηλός όσο εκείνος, να πηγαίνει όπου εκείνος..
Τρυφερούλης, αγκαλίτσας, πεισματάρης, ευγενικός, ευαίσθητος, και πολύ σκληρό αντράκι.. Τότε.

Τώρα; 

Τώρα μεγάλωσε. Και προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο που βλέπει σιγά-σιγά να ανοίγεται μπροστά του. 
Είναι τόσο συγκλονιστικό αυτό το συναίσθημα που νιώθεις σαν γονιός κάποιες στιγμές σαν αυτές.. 

Ο αριθμός στα κεράκια της τούρτας δεν είναι το μόνο που άλλαξε...

Όταν σαν να κοιτάς νοερά όλες τις στιγμές της ζωής του μαζί, σαν σε fast-foward, και βλέπεις ..αυτή την σχεδόν μεταμόρφωση από παιδί σε ..μεγάλο...Ένα βήμα πριν την απόλυτη ανεξαρτησία του 'είμαικιεγώενήλικας'.. 

Στιγμές μικρές, ή και μεγάλες.. ξεχασμένες κι αξέχαστες νίκες, παιδικές απογοητεύσεις, δυσκολίες, επιτυχίες, φιλίες, παιχνίδια, λόγια...
Και τι 'ταξίδι' ακόμα μπροστά μας/του..

Και καμιά φορά, το μόνο που σκέφτομαι είναι .. μια αγκαλιά ακόμα..

Σαν μαμίτσα αποζητώ τις αγκαλιές των παιδιών μου. Όταν όμως αυτά έχουν μεγαλώσει κάμποσο πια, ένα τέτοιο εγχείρημα γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο κι απρόβλεπτο.. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις.
(Καλά, δεν μιλάμε και μπροστά σε κόσμο. Εκεί ξέρεις. Απόπειρα γι'αγκαλιά => αντίδραση "ποιος-είσαι-εσύ-ξένε-που-έρχεσαι-κατά-πάνω-μου!" )
Αλλά γενικά, το να αγκαλιάσω τον έφηβο γιο μου, με κάνει να αισθάνομαι ότι πάω να αγκαλιάσω το Άγνωστο..

Ααχχ... κι αυτή είναι μια διαδικασία.. Λογικό. Δεν χρειάζονται πια τα χάδια μας για να συνεχίσουν να μεγαλώνουν.. Χρειάζονται άλλα πια από τους γονείς τους..

 
Κάπου πρόσφατα άκουσα μια έκφραση που αναφερόταν στο πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά: "Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η 'τελευταία' αγκαλιά."... 

Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο στενάχωρο μου φαινόταν.....
Θέλω... θέλω... θέλω να πάω και να τ'αγκαλιάζω και να τα ζουπάω και να τα σφίγγω και να τα πνίγω στα φιλιά, όπως όταν ήταν μικρά παιζάκια και ξελιγώνονταν από τα γέλια όταν το κάναμε παλιά..
Εντάξει. Φυσικά και δεν γίνεται αυτό. Την θεωρία την ήξερα και πριν και την βλέπω και τώρα. 
Απλά τώρα που την ζω, μου κακοφαίνεται λίγο....  

Ας είναι.. Μαμίτσα είμαι και προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. 

Τώρα πια οι αγκαλιές είναι νοερές.. 

Μα για εκείνες τις λίγες φορές που τις καταφέρνω, η αγκαλιά μου πια λέει "ξέρω-πως-μεγάλωσες-και-γίνεσαι-μεγάλος-νεαρός-πια-κι-είμαι-περήφανη-για-σένα-για-αυτό-που-γίνεσαι'

Τελικά η αλήθεια είναι ότι μάλλον απλώς ότι οι αγκαλιές τους απλά σπανίζουν λίγο περισσότερο.. 
Ας είναι.. Μου αρκεί που ακούν τον ψίθυρο της ευχής μου..

Και καθώς τελειώνω αυτό το γράψιμο, ήρθε από το δωμάτιό του που διάβαζε ο έφηβος γιος που λέγαμε.. 
Και με τυλίγει με τα χέρια του σε μια ζεστή αγκαλιά.. έτσι, χωρίς λόγια, χωρίς εξήγηση. Κι έτσι αθόρυβα, ξαναέφυγε..
Σύμπαν, σ'ευχαριστώ! :)