Και να που ήρθε ο Φλεβάρης.
Και μπήκε ήδη από το Σαββατοκύριακο... σαν να προσπαθεί να μας πάει καλά ο μήνας..
Μικρός, σύντομος, μα τόσο γεμάτος..
Νομίζω ότι την ..τσαχπινιά του Φλεβάρη την είχα περιγράψει καλύτερα σε μία (αρκετά) παλαιότερη ανάρτησή μου...
Τώρα όμως, μου φαντάζει αλλιώτικος.. Μάλλον γιατί συνειδητοποιώ -ακόμα μια φορά, πώς μας παρασέρνει ο καιρός..
Οι μέρες περνούν γρήγορα, σχεδόν απαρατήρητες.. Πρωί, δουλειά, υποχρεώσεις, βραδιάζει..
Οι ατέλειωτες ώρες στην δουλειά, με ευθύνες και απαιτήσεις που γεμίζουν κι εγκλωβίζουν το μυαλό..
Μια ρουτίνα που καταπίνει τις σκέψεις, τα όνειρα, τις μικρές στιγμές που θα έπρεπε να αφιερώσουμε στον εαυτό μας.. (ή εγώ εδώ.. στην μπλογκογειτονίτσα μου..)
Κι όμως..
Μέσα στον γκρίζο καμβά των ημερών που έρχονται και φεύγουν, υπάρχουν όντως τελικά, πάντα, εκείνες οι μικρές αφορμές να σταματήσουμε για λίγο..
Ένας ήλιος που ξεγελάει τον χειμώνα, μια κούπα ζεστός, κυριακάτικος καφές δίπλα στο παράθυρο, ένα σαββατόβραδο με αγαπημένους φίλους..
Μια αγκαλιά του μικρού μου πρίγκηπα, εκείνη την έτσι-χωρίς-αφορμή, ή ένα γλυκό χάδι από τον συνοδοιπόρο-μου-στην-ζωή, τον δικό-μου-ήρωα.. (κι ας μου γέμισε πατημασιές το πρωί...)..
Και τώρα πια, ένα ζευγάρι μικρά, σκανταλιάρικα μάτια που παρακολουθούν κάθε μας κίνηση!
Ο νέος μας, μικρός γατούλης μπήκε 'σχεδόν' απρόσμενα στην ζωή μας πριν λίγους μήνες..
Τον βρήκαμε, το αποφασίσαμε και τον πήραμε!
Είναι χνουδωτός, παιχνιδιάρης, αγαπησιάρικος και αγκαλίτσας.
Ένας γατούλης, σαν αφράτος συννεφάκης, με μάτια που λάμπουν από περιέργεια και μια ουρά που χορεύει συνεχώς, σαν να διηγείται τις σκέψεις του..
Τρέχει σαν σίφουνας από το ένα σημείο στο άλλο, παίζει μανιασμένα με τα λούτρινα ή λαστιχένια παιχνιδάκια του, ή ανεβαίνει σε σημεία που έμοιαζαν απρόσιτα....
Χουζουρεύει σε γωνιές που δεν είχαμε προσέξει ποτέ, κουλουριάζεται δίπλα μας και γουργουρίζει απαλά, και με μια νυσταγμένη κίνηση απλώνει το πατουσάκι του πάνω μας..
Η αγάπη του είναι απλή.. Δεν ζητάει πολλά.. λίγο χάδι, λίγη προσοχή (κι αν δεν προσέξουμε) ίσως κι ένα κομματάκι από το φαγητό μας..
Τον χαζεύω μερικές φορές, να τεντώνεται νωχελικά σαν να μην υπάρχει τίποτα επείγον ή σημαντικό στον κόσμο..
Έτσι.....
Μέσα από τα μικρά του νιαουρίσματα, τα απρόσμενα σκαρφαλώματα, τα τρελά παιχνιδίσματα και τις στιγμές που τρίβεται στα πόδια μας με λατρεία, μας θυμίζει κάθε φορά πως η καθημερινότητα αποκτά μια δόση ζεστασιάς, λίγη παραπάνω τρυφερότητα και κάπως μαγικά, γίνεται πιο όμορφη απ' ό,τι πριν....
Ο χρόνος πάντα θα κυλάει.. είτε τον προσέχουμε, είτε όχι.
Το θέμα είναι να βρούμε τρόπους να γεμίζουμε (κάποιες;) από τις στιγμές του..
Και να θυμόμαστε καμιά φορά, ότι οι πιο πολύτιμες, δεν είναι αυτές που σχεδιάζουμε, αλλά εκείνες που απλά συμβαίνουν...
Καλό μήνα!
