μανταλάκι σε μια Καλησπέρα

 
Τόσες στιγμές, τόσες μνήμες που ήθελα να φέρω εδώ όλο αυτό τον καιρό, τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα.. Γιορτές, εκδρομές, διαβάσματα, βόλτες, γέλια και λύπες...

Όμορφες, στενάχωρες, αγχωμένες στιγμές, μέρες, φάσεις..
Αναζήτηση μιας τρυφερής αγκαλιάς που θα γιατρέψει μια 'κακιά' μέρα στην δουλειά, παρηγοριά σε λίγη μουσική από το ράδιο -the old-fashioned way, ξεγνοιασιά μιας βόλτας με θαλασσινή αύρα, γλυκά οικογενειακά γέλια... τόσα χρώματα που ήθελα να φέρω κι εδώ... στο digitalo-σεντούκι μου..

Μα οι ώρες της μέρας δεν έφταναν ποτέ... κι εκείνες τις λιγοστές φορές που ...εε, όλο και θα χώραγα λίγο μπλογκοσερφάρισμα, είχα την φαμίλια να ζουζουνίζει τριγύρω μου με τα διάφορα...
κι έτσι πέρασαν οι μέρες κι οι εβδομάδες και οι μήνες..

Κι ήρθε ακόμα μια Παρασκευή βραδάκι..

Αλλά σήμερα είπα "όχι, έστω κι έτσι, από το πουθενά, θα στείλω μια Καλησπέρα εκεί έξω. Να πω ότι είμαι καλά, αλλά τρέχω με τα καθημερινά, τα ανούσια-σημαντικά..."
Σήμερα είπα να γράψω μια Καλησπέρα, εδώ στο μπαλκόνι μιας άνοιξης πια, με παρέα ένα καφέ και την μουσική της Χαρούλας Αλεξίου, του Παπακωνσταντίνου, της Πρωτοψάλτη και του Γιάννη Κότσιρα....

Παρασκευιάτικη 'Καλησπέρα!', λοιπόν φίλοι μου!! Γιατί έτσι!