σε πρωτόγνωρα μονοπάτια...

Μα, μα τι ζαριά είναι αυτή...;!

Ενα μεγάλο χάος στο μυαλό των περισσότερων, που προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξη, κάπως.
Με ένα μεγάλο ερωτηματικό -κι ένα θαυμαστικό μαζί να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, αναρωτιόμαστε όλοι πώς φτάσαμε ως εδώ, τι κάνουμε, τι συμβαίνει, πώς το ξεπερνάμε και χίλια μύρια άλλα τέτοια..

Είναι κι εκείνη η φωνή μέσα μου, που ουρλιάζει κλαίγοντας. Ουρλιάζει θρηνώντας τα μέχρι τώρα θύματα..
Δεν είναι νούμερα αυτό. Είναι άνθρωποι. Σπίτια, που το καθένα έχει τώρα κι από ένα πένθος.
Δεν είναι νούμερα αυτό. Είναι ξεκλήρισμα..


Μα..
Μα, στην εποχή τέτοιας τεχνολογίας, που τα μηνύματα και η πληροφόρηση φθάνει στιγμιαία από την μία ακρη του κόσμου στην άλλη.. Πώς πρόλαβε ένα πραματάκι του νανομικροεκατοστού να μας σαρώσει όλους;! Ολους!;...


Η Λογική παίρνει θέση: "μα, χάρην αυτής της τεχνολογίας, η χώρα σου το έμαθε έγκαιρα και παίρνει μέτρα".
Ναι, σωστά. Τα μέτρα που πάρθηκαν στην χώρα μας πρόσφατα ήταν -μέχρι τώρα- καίρια και εκτελέστηκαν αμέσως.

..Ερχεται η Άρνηση και σπρώχνει την Λογική : 'Μωρέ τι κάθεσαι και ακούς τώρα; Υπερβολές πια! Αμάν! Αλλωστε αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους, ποτέ σε σένα!'
Τσουπ, από δίπλα και το Πνεύμα Αντιρησίας : 'Καλέ ναι! Ακου εκεί να κλειστούμε μέσα! Θεωρίες συνομωσίας καλέ, μην τα πιστεύεις!'
Κάπου εκεί, το Άγχος τρέχει γύρω-γύρω, πάνω-κάτω, ανάμεσα σε όλους, κάνοντας φασαρία, προκαλώντας περισσότερες εντάσεις, μεγαλύτερη σύγχυση.
Προσπαθεί να βάλει και τον μικρούλη Πανικό στον χορό του, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακόμα τελείως -μερικές φορές του ξεφεύγει και τον χάνει, και μένει μόνος του.

Κι από πάνω τους, πλανάται σκοτεινός κι απειλητικός ο Φόβος.
Όχι για κάτι συγκεκριμένο, φόβος για το οτιδήποτε! Φόβος για τον ιό, φόβος για τα όποια περιοριστικά μέτρα, φόβος για το μέλλον, φόβος για την γκρίνια, φόβος για τον δίπλα, φόβος, φόβος, φόβος!

Το δίδυμο Αισιοδοξίας-Απαισιοδοξίας κάθεται και κοιτάει την μάχη. Ποιον να πιστέψουν; Τι να κάνουν; Ποιος θα πάρει θέση; ..
Παραπίσω από την Απαισιοδοξία, κρύβεται ο Μεγάλος Πανικός και η Κατάθλιψη.. Λες και περιμένουν το σύνθημα να πεταχτούν και να κυριαρχήσουν σε όλα.
Η Κατάθλιψη όμως κυρίως, φοβάται την λαμπερή Αισιοδοξία και την δυνατή Λογική..

Στρέφει το βλέμμα της η Λογική και τους αγριοκοιτάει όλους. Τους εξηγεί πώς έχουν τα πράγματα.
Οργανωμένα και ήρεμα. Τους βάζει στην θέση τους έναν-έναν, με επιχειρήματα, με ειδήσεις, με πληροφόρηση, με σχεδιαγράμματα, να σταματήσουν να λένε ανοησίες και να βοηθήσουν κι εκείνοι να γίνει αυτό που πρέπει.
Δεν τους έδιωξε. Μόνο τους μάλωσε πως εστίαζαν στα λάθος πράγματα.
Άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά πως μόνη της η Λογική δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Οχι, τους χρειάζεται όλους! Και αυτό τους εξήγησε.
Να, για παράδειγμα είπε στην Άρνηση πως όντως, 'Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι αυτό θα μας νικήσει. Θα το πολεμήσουμε όλοι μαζί, και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε.'
Το Πνεύμα Αντιρρησίας είπε 'Μία;;; ΔΥΟ φορές εγώ θα πλένω τα χέρια μου! Ακου εκεί! Μου ζητάνε μόνο μία!'
Στο Αγχος ζήτησε να γυρνοβολάει εκεί γύρω, αλλά χωρίς μεγάλες φασαρίες και χωρίς τον Πανικό. Ίσα-ίσα για να μην ξεχνιόνται οι άλλοι.

Η Λογική μίλησε και στην Ευαισθησία, που έκλαιγε όλη την ώρα βλέποντας στις ειδήσεις τι συμβαίνει στον κόσμο και κυρίως στην γειτονική μας χώρα.

Προσπάθησε να την ηρεμήσει -δύσκολο, αλλά τελικά την ησύχασε. Της θύμισε ότι εκείνη μπορεί να είναι υπεύθυνη ώστε να παίρνουμε τηλέφωνο την Μητέρα -που λόγω ιατρικού ιστορικού (αν και δεν την λες και ηλικιωμένη), απομονώθηκε στο σπίτι για ασφάλεια από την μέρα που έκλεισαν τα σχολεία.
Μόνη της τόσες μέρες -χωρίς άλλη συντροφιά, το τηλέφωνο και η τηλεόραση είναι η μόνη της επικοινωνία με τον έξω κόσμο..
Της είπε λοιπόν της Ευαισθησίας, να παίρνει τηλέφωνο όσο πιο συχνά γίνεται. Γενικά στους παπουδογιαγιάδες μας. (Γιατί η Μοναξιά είναι περίεργο πράμα -δεν είναι να το εμπιστεύεσαι πολύ..)

Και η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερε όλα αυτά μόνη της.
Είχε και την Ελπίδα εκεί δίπλα της. Μικρή μεν, αλλά φεγγοβολούσα. Την έβλεπαν κι οι άλλοι κι αναθάρρευαν..

Το βλέμμα έμεινε απλανές πάνω από το πληκτρολόγιο..
Μια παιδική φωνή από το μέσα δωμάτιο με επαναφέρει.. Παίζει ο μικρός με τα παιχνίδια του -κι ο μεγάλος παραδίπλα στο ηλεκτρονικό..
Ευτυχώς που υπάρχουν (τελικά) οι τεχνολογίες αυτές, κι ο εγκλεισμός των παιδιών γίνεται πιο υποφερτός (για αυτά)..
Ο σύζυγος ψάχνει να δει στο ίντερνετ, πώς θα κάνουμε αυτό με την βεβαίωση για να μπορέσουμε αύριο να φτάσουμε έστω ως τις δουλειές μας, χωρίς τον κίνδυνο προστίμου..
Θα την βρούμε την άκρη....

Μέχρι τότε, η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι 'Κουράγιο'.......