The Sound of Silence.
Αυτό ακριβώς.
Ο Ήχος της Ησυχίας.
Αυτό ακριβώς.
Ο Ήχος της Ησυχίας.
Νομίζω ότι είναι ίσως το μόνο που θα έλεγα ότι με περιγράφει εδώ και καιρό.
Η 'ησυχία' εγγραφών εδώ..
Εγώ η ίδια..
Άδεια.
Εγώ η ίδια..
Άδεια.
Από νότες, από όμορφα, από ελπίδα..
Σαν τις πεσμένες νότες της εικόνας. Οι νότες είναι εκεί. Αλλά όχι εκεί που θα 'πρεπε...
Πεσμένες σ' ένα μάτσο. Κατάχαμα.
Έχοντας χάσει τον ιερό σκοπό τους.
Στραπατσαρισμένες. Μουγκές. Απογυμνωμένες από κάθε ομορφιά κι ελπίδα..
Έχοντας χάσει τον ιερό σκοπό τους.
Στραπατσαρισμένες. Μουγκές. Απογυμνωμένες από κάθε ομορφιά κι ελπίδα..
Έτσι αισθάνομαι. Αυτή είμαι τώρα εδώ και καιρό.
Είμαστε όλοι καλά -από υγεία. Αυτό είναι το θετικό. Και μέχρι εκεί.
Γιατί από όλα τα άλλα, όχι.
Σχεδόν όλοι μας, έχουμε πια ξεπεράσει τα όριά μας με όλη την κατάσταση.
Πολλή δουλειά και ο καθένας μας σε διαφορετικά δωμάτια, μπροστά σε μια οθόνη όλη μέρα, λόγω περιστάσεων. Μήνες τώρα.
Είμαστε όλοι καλά -από υγεία. Αυτό είναι το θετικό. Και μέχρι εκεί.
Γιατί από όλα τα άλλα, όχι.
Σχεδόν όλοι μας, έχουμε πια ξεπεράσει τα όριά μας με όλη την κατάσταση.
Πολλή δουλειά και ο καθένας μας σε διαφορετικά δωμάτια, μπροστά σε μια οθόνη όλη μέρα, λόγω περιστάσεων. Μήνες τώρα.
Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετές εκείνες οι φορές που ήταν αληθινά όμορφες και πολύτιμες.
Απ' την μία, είναι αυτές που μας 'κράτησαν' τόσο καιρό. Αλλά δεν φτάνουν, τελικά.
Το 'λίγη υπομονή ακόμα' (σαν φθηνή παρηγοριά), πια μου χτυπάει στ' αυτιά σαν κόκκινο πανί σε ταύρο.
Απ' την μία, είναι αυτές που μας 'κράτησαν' τόσο καιρό. Αλλά δεν φτάνουν, τελικά.
Το 'λίγη υπομονή ακόμα' (σαν φθηνή παρηγοριά), πια μου χτυπάει στ' αυτιά σαν κόκκινο πανί σε ταύρο.
Υπήρχε κι εκείνη η ελπίδα της απόδρασης για το Πάσχα που εξαϋλώθηκε..
Μας φανταζόμουν να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να φεύγουμε για τα βόρεια σαν τους κυνηγημένους.
Να φτάσουμε στο σπίτι του χωριού, να πατήσουμε σε χώμα, σε χορτάρια, να κοιτάξουμε στην ευθεία και να βλέπουμε τον ουρανό και τον ορίζοντα.
Όχι την απέναντι πολυκατοικία στα 2μέτρα.
Πάσχα στα τσιμέντα πάλι.
Πάσχα στα τσιμέντα πάλι.
Κι από μέσα μου πνίγομαι κι ουρλιάζω. Ουρλιάζω!
Γιατί τα όρια δεν κρατάνε άλλο.
Και τώρα σιγά-σιγά ξεχύνονται κι απλώνουν και κατακλύζουν στο πέρασμά τους..
Και τώρα σιγά-σιγά ξεχύνονται κι απλώνουν και κατακλύζουν στο πέρασμά τους..
Προσπαθώ να πιαστώ από κάτι, οτιδήποτε, όσο μικρό.. Λίγο ακόμα...
Κοιτάω το άδειο πεντάγραμμο της εικόνας..
Και τις πεσμένες νότες...
Τουλάχιστον είναι ακόμα εκεί...
Τουλάχιστον είναι ακόμα εκεί...
Μήπως;.... Ίσως.. Ίσως να 'ναι αυτό...
..Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα....
...Οι νότες είναι ακόμα εκεί...
...Οι νότες είναι ακόμα εκεί...
.....Χρειάζονται απλώς ένα 'κάτι' και θα αρχίσουν πάλι να σκαρφαλώνουν διστακτικά για να αγκαλιάσουν το πεντάγραμμό τους...
Και (γιατί όχι; ) να ξαναλάμψουν.....
Και (γιατί όχι; ) να ξαναλάμψουν.....
Σμαραγδούλα μου καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά με σοκάρει η συναισθηματική σου φόρτιση, την οποία θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένη. Θα ήθελα να σου στείλω τη στήριξη όλων και να πω ότι δεν κάνεις καλά με την απομόνωση. Οι καταστάσεις αυτές, απαιτούν παρέα κάθε μορφής. Και δραστηριότητα κάθε μορφής. Υπάρχει κόσμος που σε αγαπά, σε εκτιμά και θέλει να μοιραστείς μαζί του τις ανησυχίες σου.
Δεν ξέρω αν βγαίνετε έξω. Είναι σημαντικό να το κάνετε. Δεν γνωρίζω τις ιδιαιτερότητες και τις σέβομαι αλλά διαλείμματα με έξοδο τα θεωρώ δεδομένα ότι πρέπει να γίνονται.
Καλή δύναμη κορίτσι μου σε όλη σου την οικογένεια.
Είμαστε εδώ σε κάθε κουβέντα.
Καλημέρα Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφα τα λόγια σου και μ'αγγίζουν αληθινά..
Γεγονός είναι πως έχω κοντά μου την οικογένειά μου (τα πιτσικόκια, το έτερον ήμισυ) οπότε ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο..
Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η απόδραση τις μέρες του Πάσχα μου έδινε ιδιαίτερη δύναμη, μέχρι τώρα. Γιατί με τους περιορισμούς τελικά, ήταν σαν να ξεχείλισε το ποτήρι, κι ό,τι λίγο και μικρό βάραινε τόσο καιρό, ξαφνικά τα κάλυψε όλα κι ορμητικά σκοτείνιασε τα πάντα..
Οχι, δεν βγαίναμε πολύ. Σχεδόν καθόλου.. Ο χρόνος πολύ περιορισμένος, άφηνε μια Κυριακή σχεδόν να κάνουμε ένα βήμα, αλλά ακόμα πιο σπάνια ήταν και η διάθεση... με ποιον;.. πού;...γιατί;... κι άλλα τέτοια ανώφελα....
Ευτυχώς τα πιτσικόκια είχαν τις κοντινές εξορμήσεις τους πολύ προσεκτικά με κάνα-δυό φίλους... Πάλι καλά..
Νομίζω το ένα βήμα το έκανα. Το μοιράζομαι. Και παίρνω στήριξη.. Απο το έτερον ήμισυ, από εσάς.. Κι ας έχετε κι εσείς όλοι τα δικά σας βάρη..
Κρατώ τα λόγια σου Γιάννη μου, ως απαλό βάλσαμο. Μικρές-μεγάλες συμβουλές να επανέλθουμε στα βασικά..
Να, ευκαιρία να περάσω πάλι από το εμπνευσμένο σπιτικό σου, να ταξιδέψω αλλιώς... ;)
Να είσαι πάντα καλά!
Ομορφη Κυριακή να έχεις!
Και εγώ σε ευχαριστώ για κάθε σου σκέψη καλή μου φίλη. Κάθε της ικμάδα. Στέλνω φιλιά.
ΔιαγραφήΠως με νευριάζει όταν μου λένε ειδικά αυτόν τον καιρό "και εγώ το ίδιο, άσε δε λες καλά που, πάντως όλοι στο ίδιο καζάνι είμαστε μην σε παίρνει από κάτω... " κλπ κλπ τι να μην με παίρνει από κάτω, κάτω είμαι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε πουλάκι μου δεν είναι πως δεν ξέρω πως είμαστε στην ίδια κατάσταση, λέω πως δεν θέλω πια να είμαι και κυρίως να είσαι στην ίδια κατάσταση, γιατί άμα είσαι εσύ και όλοι οι φίλοι μου, είμαι και εγώ... ουφ...
λοιπόν έχεις απόλυτο δίκιο, είναι μεγάλη αδικία που δεν σας αφήνουν να φύγετε και να πάτε μακριά από οθόνες και τσιμέντα. Δηλαδή τι δεν κολλάει στις οθόνες και στα τσιμέντα αλλά κολλάει στην ύπαιθρο??? Επίσης έχεις και δίκιο που βλέπεις τις νότες, δηλαδή πως υπάρχουν και απλά περιμένουν μια νέα σύνθεση.
Μικρή μου είσαι καλή στην σύνθεση, κλείσε την οθόνη, πάρε επίσημη άδεια και εσύ και το ήμισυ, κλείστε μελιά και γκλιν γκλιν... και ξεκίνα ... κουλούρια τσουρέκια λαμπάδες ταράτσα ... γιατί όχι και στρωματσάδα στην ταράτσα ... άντε καλά κάνε ότι σου έρθει.
Είμαι μια νότα, η πρώτη νότα που σηκώνεται, θυμήσου όπως κάνετε κάθε χρόνο και σας διαβάζω... άρθρον πρώτον κλείνουν ταμπλετ κινητά πισιά κλπ κλπ μόνο που τώρα ισχύει για μικρούς και μεγάλους.
κάπως έτσι σε φιλώ και εύχομαι να περάσετε πανέμορφα :)
Μανιούσκα μου - Ξανθιά θεά, καλά τα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πήρα απόφαση λοιπόν ότι εδώ πια ξεμείναμε, Πειραιάς και τέλος.
Κι άρχισα να κάνω το ίδιο με τα 'κρεμαστάρια της Αλεπούς'.. 'και πού να κάνεις τσουρέκια στο χωριό, αφού δεν έχω τάπερ', και 'κρύο θα έχει εκεί το βράδυ', και κάτι τέτοια άλλα άκυρα κι ανόητα, μπας και με ξεγελάσω... (Μεταξύ μας, δεν πιάνει)...
Οπότε ναι. Θα εφαρμόσω το 'κλείνω πισιά και γκλιν-γκλον' και πιάνω κουλουράκια, τσουρέκια, αυγά, μαγειρίτσες, κτλ.κτλ..
Και με την άκρη του ματιού μου, θα γλυκοκοιτάω τις πεσμένες νότες.. μήπως τις καταφέρω λίγο-λίγο....
Βαρύ το σφίξιμο στο στήθος Μάνια μου και για εσάς -που περνάτε κι εσείς τα δικά σας...
Tomorrow is another day -που έλεγε και η Σκάρλετ Ο'Χάρα λοιπόν.
Κάπως έτσι σου στέλνω την Καλησπέρα μου και πολλά, αέρινα φιλούδια!!
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!