ιστορίες της ταράτσας

 

Κυριακή πια στην γειτονιά.

Με την κούπα καφέ στο ένα χέρι και μια ξύλινη σπαστή καρέκλα στο άλλο, ανέβηκα στην ταράτσα. 

Ετσι.

Και αγνάντευσα. 

Χμμ... Ναι. 

Να εκεί, όλο το μπλε στο βάθος, θάλασσα. Το Ειρήνης-και-Φιλίας μπροστά της.

Ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός οπότε διακρίνεται εύκολα ο ιερός ναός της Ακρόπολης.
Τι περίεργο.. Ακόμα και από τόσο μακριά, δέος κι ομορφιά....

Γυρίζω από την άλλη πλευρά.. 

Ένας λόφος και τα σπίτια που σκαρφαλώνουν στην πλαγιά του. Ευτυχώς όχι όλη.. 

Έχει ακόμα κάμποσα δεντράκια του για συντροφιά..

Χαζεύω τις πολυκατοικίες.. 

Τι αστείο.. Κάθε ταράτσα 'ντυμένη' με ηλιακούς.. 

Στέκουν εκεί, σαν αμίλητοι φρουροί, καθένας να φροντίζει τους δικούς του ανθρώπους.

Κι όλοι κοιτούν προς μία κατεύθυνση.. Της Ανατολής. 

Γυρίζω κι εγώ το κεφάλι προς τα εκεί. Υπέρλαμπρος ο ήλιος όντως, πώς ν'αντισταθούν;

Παρατηρώ καλύτερα τα σπίτια.. 

Τέντες χρωματιστές, άλλες κατεβασμένες, άλλες όχι, μπαλκόνια πνιγμένα σε γλάστρες και λογής-λογής φυτά, απλωμένες, πολύχρωμες μπουγάδες..

Κάθε μπαλκόνι, κάθε ταράτσα κι ένας ξεχωριστός μικρόκοσμος.. 

Κάθε ένα, μια δική του ιστορία. Χαρές και λύπες, έγνοιες και προβλήματα, προσωπικά κατορθώματα και μικρά επιτεύγματα του καθενός..

Μα πόσα άπειρα μπορούν να χωρέσουν σ' αυτά τα μπαλκόνια;

Αφουγκράζομαι τα λιγοστά τα τιτιβίσματα της γειτονιάς και γεμίζω ήλιο..

Λίγη γαλήνη ακόμα..

Πέρασε η ώρα κι ο καφές τελείωσε. 

Ας κατέβω κι εγώ στον μικρόκοσμό μου.. Να κρυφτώ κι εγώ πίσω από τις μπεζ, κατεβασμένες τέντες.. Εκεί που με περιμένουν οι δικές μου έγνοιες, αλλά και οι δικές μου μικρές-μεγάλες ευτυχίες..

Όμορφη Κυριακή, φίλοι μου...