τυπικότητες, μνήμες και στιγμές

Ζεστή Κυριακή η σημερινή. 
Από εκείνες που θέλεις να ξυπνάς δίπλα στην θάλασσα..

Κι όμως.. Αυτό το Σαββατοκύριακο είχε σύννεφα πάνω του…
από εκείνα που σκιάζουν κρυφά την ψυχή, και δεν φαίνονται απ' τους άλλους..

Είναι σαν τέτοιες μέρες, πριν 3 χρόνια,  που είχε ‘φύγει’ ο πατέρας μου.
Και είναι κάτι τέτοιες μέρες, 3χρόνια μετά, που καλείσαι να κάνεις εκείνες τις διαδικασίες τις πεζές, τις ψυχρές και άκαρδες, σχεδόν ασεβείς, μα προφανώς απαραίτητες..
Ένας δικός σου άνθρωπος που έφυγε.. Τελικά, καλείσαι να αντιμετωπίσεις πολλά περισσότερα από την απώλεια του – ένα κενό που ποτέ δεν γεμίζει.
Γιατί κάπου μετά, εκεί που αρχίζεις να ξεγελιέσαι ότι ο χρόνος ‘γιάνει’  τόσο όσο λένε, έρχεται και μια τέτοια διαδικασία, για να τα ξαναπεράσεις όλα –και μερικά καινούρια επίσης.
Είχες ακουμπήσει εκεί με τον θρήνο σου και την αγάπη σου, μαζί μια μνήμη και μια ανάμνηση –και τώρα πρέπει να τα πάρεις όλα από εκεί.

you drew memories in my mind

I could never erase

you painted colours and scents in my heart

I could never replace

Ο κέρσορας αναβοσβήνει στο κενό, μα το μυαλό τρέχει..
Σαν σε λαβύρινθο, τρέχει χαμένο ανάμεσα στις γλυκές αναμνήσεις του πριν, τις απρόσμενες απώλειες του μετά, και τα απροετοίμαστα κουράγια του τώρα..
Κι εκείνος;
Εκείνος θα στεκόταν αγέρωχος, βράχος, για να πάρουν δύναμη οι υπόλοιποι.
Να. Έτσι θα γίνει λοιπόν.
Θα πάμε στο προκαθορισμένο ραντεβού, θα διευθετήσουμε τις τυπικότητες που πρέπουν, με όσο κουράγιο χρειαστεί.

Άλλωστε, όταν τον σκεφτόμουν, πάντα τον φανταζόμουν ‘εκεί ψηλά’, να γαληνεύει, να κάνει πλακίτσες και πειράγματα, να χαζολογάει σαν σε καφενέ, και να λέει καλαμπούρια με νέα φιλαράκια που βρήκε 'εκεί'… (και να ρίχνει και καμιά ματιά σε εμάς, να είμαστε καλά..)

(Αναρωτιέμαι όμως, λες να τους καταφέρνει και καμιά ζαβολιά στο ταβλάκι,..ε; )…...