Παρασκευή 23 Απριλίου 2021

Σαν τις πεσμένες νότες



The Sound of Silence.
Αυτό ακριβώς. 
Ο Ήχος της Ησυχίας.



Νομίζω ότι είναι ίσως το μόνο που θα έλεγα ότι με περιγράφει εδώ και καιρό.

Η 'ησυχία' εγγραφών εδώ.. 
Εγώ η ίδια..  
Άδεια. 

Από νότες, από όμορφα, από ελπίδα..

Σαν τις πεσμένες νότες της εικόνας. Οι νότες είναι εκεί. Αλλά όχι εκεί που θα 'πρεπε...
Πεσμένες σ' ένα μάτσο. Κατάχαμα.
Έχοντας χάσει τον ιερό σκοπό τους.
Στραπατσαρισμένες. Μουγκές. Απογυμνωμένες από κάθε ομορφιά κι ελπίδα..

Έτσι αισθάνομαι. Αυτή είμαι τώρα εδώ και καιρό.

Είμαστε όλοι καλά -από υγεία. Αυτό είναι το θετικό. Και μέχρι εκεί.
Γιατί από όλα τα άλλα, όχι.
Σχεδόν όλοι μας, έχουμε πια ξεπεράσει τα όριά μας με όλη την κατάσταση.
Πολλή δουλειά και ο καθένας μας σε διαφορετικά δωμάτια, μπροστά σε μια οθόνη όλη μέρα, λόγω περιστάσεων. Μήνες τώρα. 


Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετές εκείνες οι φορές που ήταν αληθινά όμορφες και πολύτιμες.
Απ' την μία, είναι αυτές που μας 'κράτησαν' τόσο καιρό. Αλλά δεν φτάνουν, τελικά.
Το 'λίγη υπομονή ακόμα' (σαν φθηνή παρηγοριά), πια μου χτυπάει στ' αυτιά σαν κόκκινο πανί σε ταύρο.

Υπήρχε κι εκείνη η ελπίδα της απόδρασης για το Πάσχα που εξαϋλώθηκε.. 

Μας φανταζόμουν να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να φεύγουμε για τα βόρεια σαν τους κυνηγημένους. 
Να φτάσουμε στο σπίτι του χωριού, να πατήσουμε σε χώμα, σε χορτάρια, να κοιτάξουμε στην ευθεία και να βλέπουμε τον ουρανό και τον ορίζοντα. 
Όχι την απέναντι πολυκατοικία στα 2μέτρα.
Πάσχα στα τσιμέντα πάλι. 
Κι από μέσα μου πνίγομαι κι ουρλιάζω. Ουρλιάζω!

Γιατί τα όρια δεν κρατάνε άλλο. 
Και τώρα σιγά-σιγά ξεχύνονται κι απλώνουν και κατακλύζουν στο πέρασμά τους..


Προσπαθώ να πιαστώ από κάτι, οτιδήποτε, όσο μικρό.. Λίγο ακόμα...


Κοιτάω το άδειο πεντάγραμμο της εικόνας..
Και τις πεσμένες νότες...
Τουλάχιστον είναι ακόμα εκεί... 
Μήπως;.... Ίσως.. Ίσως να 'ναι αυτό...

..Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα....
...Οι νότες είναι ακόμα εκεί...
.....Χρειάζονται απλώς ένα 'κάτι' και θα αρχίσουν πάλι να σκαρφαλώνουν διστακτικά για να αγκαλιάσουν το πεντάγραμμό τους... 
Και (γιατί όχι; ) να ξαναλάμψουν.....