Απόπνοια...

Και να 'μαι εδώ, 
χαμένη στις σκέψεις και πάλι,
όλων αυτών των λιστών, των δουλειών, των πρέπει, των πότε..


Για μια στιγμή, το μυαλό ταξιδεύει
ονειροπολώντας πάλι για εκείνη την αργότερη ζωή...

Εκείνη που θα έρθει, μετά τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, τα τρεχάματα.. 
Εκείνη των ύστερων χρόνων...


Βλέπω τον εαυτό μου εκεί,

Να κάθομαι μπροστά από ένα παράθυρο με θέα τη θάλασσα,
σε κάποιο κυκλαδίτικο, λιτό χωριατόσπιτο,

ατμοσφαιρικό,
λουσμένο με όλο το φως του φθινοπώρου.

Χωρίς τον θόρυβο της καθημερινότητας, και τις ανησυχίες της,
μόνο η γλυκιά ηρεμία μιας πολυαναμενόμενης μοναξιάς
και η ακινησία ενός χειμωνιάτικου, αιγαιοπελαγίτικου νησιού.

Βλέπω τον εαυτό μου εκεί,
να κοιτάζω τη θέα, 
την ατελείωτη, τραχιά θάλασσα,
τους μαγικούς ανοιχτούς ουρανούς,

εμπνευσμένη, 

μπροστά από τα γραπτά μου -εκείνα που πάντα έμεναν εγκλωβισμένα από την ρουτίνα, στις γωνιές του μυαλού μου, 
μπροστά στους πίνακες -με πινελιές που πάντα ήθελα να ελευθερώσω

Ακριβώς όπως ονειρευόμουν..

Ιδανικό, ε;

Μα, αλίμονο! αντ’αυτού... ένας μικρός απόηχος...

..εκεί.. ανάμεσα στα πινέλα, τα μολύβια, τους καμβάδες, 

στιγμιαία αναπολώ τις καλές, παλιές εποχές του τώρα,
τις γεμάτες ζωή και πράγματα να κάνω,
ανθρώπους να μιλήσω,
φίλους ν’αγκαλιάσω,
μέρη να επισκεφθώ.

Tελικά ποιος είναι ο μεγαλύτερός μου καημός;............

Φλεβάρης: το level 2 του χειμώνα κι ένα Νιάου

 

Και να που ήρθε ο Φλεβάρης. 

Και μπήκε ήδη από το Σαββατοκύριακο... σαν να προσπαθεί να μας πάει καλά ο μήνας..

Μικρός, σύντομος, μα τόσο γεμάτος.. 

Νομίζω ότι την ..τσαχπινιά του Φλεβάρη την είχα περιγράψει καλύτερα σε μία (αρκετά) παλαιότερη ανάρτησή μου...

Τώρα όμως, μου φαντάζει αλλιώτικος.. Μάλλον γιατί συνειδητοποιώ -ακόμα μια φορά, πώς μας παρασέρνει ο καιρός.. 

Οι μέρες περνούν γρήγορα, σχεδόν απαρατήρητες.. Πρωί, δουλειά, υποχρεώσεις, βραδιάζει.. 

Οι ατέλειωτες ώρες στην δουλειά, με ευθύνες και απαιτήσεις που γεμίζουν κι εγκλωβίζουν το μυαλό..

Μια ρουτίνα που καταπίνει τις σκέψεις, τα όνειρα, τις μικρές στιγμές που θα έπρεπε να αφιερώσουμε στον εαυτό μας.. (ή εγώ εδώ.. στην μπλογκογειτονίτσα μου..)

Κι όμως.. 

Μέσα στον γκρίζο καμβά των ημερών που έρχονται και φεύγουν, υπάρχουν όντως τελικά, πάντα, εκείνες οι μικρές αφορμές να σταματήσουμε για λίγο..

Ένας ήλιος που ξεγελάει τον χειμώνα, μια κούπα ζεστός, κυριακάτικος καφές δίπλα στο παράθυρο, ένα σαββατόβραδο με αγαπημένους φίλους..

Μια αγκαλιά του μικρού μου πρίγκηπα, εκείνη την έτσι-χωρίς-αφορμή, ή ένα γλυκό χάδι από τον συνοδοιπόρο-μου-στην-ζωή, τον δικό-μου-ήρωα.. (κι ας μου γέμισε πατημασιές το πρωί...)..

Και τώρα πια, ένα ζευγάρι μικρά, σκανταλιάρικα μάτια που παρακολουθούν κάθε μας κίνηση!

Ο νέος μας, μικρός γατούλης μπήκε 'σχεδόν' απρόσμενα στην ζωή μας πριν λίγους μήνες..

Τον βρήκαμε, το αποφασίσαμε και τον πήραμε!

Είναι χνουδωτός, παιχνιδιάρης, αγαπησιάρικος και αγκαλίτσας.

Ένας γατούλης, σαν αφράτος συννεφάκης, με μάτια που λάμπουν από περιέργεια και μια ουρά που χορεύει συνεχώς, σαν να διηγείται τις σκέψεις του..

Τρέχει σαν σίφουνας από το ένα σημείο στο άλλο, παίζει μανιασμένα με τα λούτρινα ή λαστιχένια παιχνιδάκια του, ή ανεβαίνει σε σημεία που έμοιαζαν απρόσιτα....

Χουζουρεύει σε γωνιές που δεν είχαμε προσέξει ποτέ, κουλουριάζεται δίπλα μας και γουργουρίζει απαλά, και με μια νυσταγμένη κίνηση απλώνει το πατουσάκι του πάνω μας..

Η αγάπη του είναι απλή.. Δεν ζητάει πολλά.. λίγο χάδι, λίγη προσοχή (κι αν δεν προσέξουμε) ίσως κι ένα κομματάκι από το φαγητό μας..

Τον χαζεύω μερικές φορές, να τεντώνεται νωχελικά σαν να μην υπάρχει τίποτα επείγον ή σημαντικό στον κόσμο.. 

Έτσι..... 

Μέσα από τα μικρά του νιαουρίσματα, τα απρόσμενα σκαρφαλώματα, τα τρελά παιχνιδίσματα και τις στιγμές που τρίβεται στα πόδια μας με λατρεία, μας θυμίζει κάθε φορά πως η καθημερινότητα αποκτά μια δόση ζεστασιάς, λίγη παραπάνω τρυφερότητα και κάπως μαγικά, γίνεται πιο όμορφη απ' ό,τι πριν....

Ο χρόνος πάντα θα κυλάει.. είτε τον προσέχουμε, είτε όχι.

Το θέμα είναι να βρούμε τρόπους να γεμίζουμε (κάποιες;) από τις στιγμές του..

Και να θυμόμαστε καμιά φορά, ότι οι πιο πολύτιμες, δεν είναι αυτές που σχεδιάζουμε, αλλά εκείνες που απλά συμβαίνουν...

Καλό μήνα!

όταν η επιτυχία του 2025 ξεκινά από το γλάσο της βασιλόπιτας

 

Ναι, όντως.... Η φετινή βασιλόπιτά μου δεν είναι και από τις καλύτερες που έχω φτιάξει ανά τα χρόνια.. 

Η αλήθεια είναι ότι είχα τρομερά όνειρα για αυτό το όμορφο στένσιλ με το φίνο δεντράκι και τα αστεράκια και φανταζόμουν πόσο όμορφο θα γινόταν στο τέλος με το σπρέυ χρυσού γκλίτερ ζαχαροπλαστικής....

Αλλά από την αρχική ιδέα, μέχρι την εκτέλεση, η απόσταση είναι πολύυυυ μεγάλη! Το αποτέλεσμα ήταν μια άμορφη ....σκιά  γκλιτερένια μουτζούρα..... 

Ενα ...χμμμ... στραπατσάρισμα (;) απρόσμενο...

Δεν το άφησα να με καταβάλλει!.. Αλλωστε, μεταξύ μας - μεταξά θα την κόβαμε.. Την στόλισα με όοοο,τι στολιδάκι και χόκους-πόκους είχα, καιιι..... βουαλά! Έτοιμη! και κουκλίστικη!

Κι έτσι, κάπως μπήκε το ...στρογγυλό 2025 στην ζωή μας...

Την Πρωτοχρονιά, την υποδεχθήκαμε σε σπίτι δικών μας κι αγαπημένων να τρώμε, να πίνουμε, να τσουγκρίζουμε, να ευχόμαστε, να γελάμε.. αλλά με τον ..μεγάλο-μου-πρίγκηπα να δουλεύει ακόμα και να κάνει πρωτοχρονιά κουβαλώντας δίσκους (φοιτητάκος, σε δουλειά σερβιτόρος σε καφέ-μπαρ.. Γινόταν υπερ-χαμούλης κι έμεινε λίγο ακόμα να βοηθήσει τα υπόλοιπα παιδιά...).. 

Ας είναι...

Καλώς ήρθες 2025!! Στρογγυλό, καινούριο και ..(πολλά;) υποσχόμενο! (αχααχα! λέμε τώρα!)

Τι κρατάμε; 

Κρατάμε τις αγκαλιές γύρω από ένα πλούσιο, γεμάτο τραπέζι..
Κρατάμε τις ζεστές ευχές στα γελαστά τσουγκρίσματα...

Κρατάμε τα παράφωνα τραγουδίσματα του 'πάει-ο-παλιός-ο-χρόνος' ...και όλων των υπολοίπων του γλεντιού..
Κρατάμε την ..'αγωνία' και την έκπληξη για τα δώρα του Αη-Βασίλη που ανταλλάξαμε.. συμβολικά ή χρήσιμα...
Κρατάμε τα αστεία και τα νευρικά γέλια γύρω από τις παρτίδες της Τριανταμίας, με μάρκες χωρίς αντίκρυσμα, έτσι για την πλάκα και ..τα 'τσιγκάκια' που έλεγε και ο πατέρας μου..
Κρατάμε την διάθεση, την αγάπη και τα γέλια της πρωτοχρονιάτικης παρέας, με τις ελπίδες και τις ευχές για τη νέα αυτή χρονιά που ξεδιπλώνεται μπροστά μας...

Έτσι λοιπόν.

Ευχές για το 2025 με Υγεία, Αγάπη, Καλοτυχία κι Ευημερία! 

Και μία ευχή ακόμα: εκείνη την ολόδική μας, που την κρύβουμε, ο καθένας μας, μέσα στην ψυχή μας.. και μερικές φορές μοιάζει και με προσευχή..... 

Καλή Χρονιά, φίλοι μου...

Μια αγκαλιά ακόμα...

 

Πριν κάμποσες μέρες ήταν τα γενέθλια του ..μικρού μου.. 
Το μικρό, γλυκό πιτσικοκάκι έκλεισε πια τα 16.. Αντράκι πια.. 

Κι αναλογιζόμουν πάλι, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.. Αργά και γρήγορα συνάμα, εε;

Τον θυμάμαι όταν ήταν μικρούλης ακόμα.. Ήθελε πάντα να (μπορεί να) κάνει ό,τι και ο μεγαλύτερος αδερφός σου, για όλα. Να 'μπορεί' όσο εκείνος, να είναι ψηλός όσο εκείνος, να πηγαίνει όπου εκείνος..
Τρυφερούλης, αγκαλίτσας, πεισματάρης, ευγενικός, ευαίσθητος, και πολύ σκληρό αντράκι.. Τότε.

Τώρα; 

Τώρα μεγάλωσε. Και προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο που βλέπει σιγά-σιγά να ανοίγεται μπροστά του. 
Είναι τόσο συγκλονιστικό αυτό το συναίσθημα που νιώθεις σαν γονιός κάποιες στιγμές σαν αυτές.. 

Ο αριθμός στα κεράκια της τούρτας δεν είναι το μόνο που άλλαξε...

Όταν σαν να κοιτάς νοερά όλες τις στιγμές της ζωής του μαζί, σαν σε fast-foward, και βλέπεις ..αυτή την σχεδόν μεταμόρφωση από παιδί σε ..μεγάλο...Ένα βήμα πριν την απόλυτη ανεξαρτησία του 'είμαικιεγώενήλικας'.. 

Στιγμές μικρές, ή και μεγάλες.. ξεχασμένες κι αξέχαστες νίκες, παιδικές απογοητεύσεις, δυσκολίες, επιτυχίες, φιλίες, παιχνίδια, λόγια...
Και τι 'ταξίδι' ακόμα μπροστά μας/του..

Και καμιά φορά, το μόνο που σκέφτομαι είναι .. μια αγκαλιά ακόμα..

Σαν μαμίτσα αποζητώ τις αγκαλιές των παιδιών μου. Όταν όμως αυτά έχουν μεγαλώσει κάμποσο πια, ένα τέτοιο εγχείρημα γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο κι απρόβλεπτο.. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις.
(Καλά, δεν μιλάμε και μπροστά σε κόσμο. Εκεί ξέρεις. Απόπειρα γι'αγκαλιά => αντίδραση "ποιος-είσαι-εσύ-ξένε-που-έρχεσαι-κατά-πάνω-μου!" )
Αλλά γενικά, το να αγκαλιάσω τον έφηβο γιο μου, με κάνει να αισθάνομαι ότι πάω να αγκαλιάσω το Άγνωστο..

Ααχχ... κι αυτή είναι μια διαδικασία.. Λογικό. Δεν χρειάζονται πια τα χάδια μας για να συνεχίσουν να μεγαλώνουν.. Χρειάζονται άλλα πια από τους γονείς τους..

 
Κάπου πρόσφατα άκουσα μια έκφραση που αναφερόταν στο πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά: "Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η 'τελευταία' αγκαλιά."... 

Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο στενάχωρο μου φαινόταν.....
Θέλω... θέλω... θέλω να πάω και να τ'αγκαλιάζω και να τα ζουπάω και να τα σφίγγω και να τα πνίγω στα φιλιά, όπως όταν ήταν μικρά παιζάκια και ξελιγώνονταν από τα γέλια όταν το κάναμε παλιά..
Εντάξει. Φυσικά και δεν γίνεται αυτό. Την θεωρία την ήξερα και πριν και την βλέπω και τώρα. 
Απλά τώρα που την ζω, μου κακοφαίνεται λίγο....  

Ας είναι.. Μαμίτσα είμαι και προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. 

Τώρα πια οι αγκαλιές είναι νοερές.. 

Μα για εκείνες τις λίγες φορές που τις καταφέρνω, η αγκαλιά μου πια λέει "ξέρω-πως-μεγάλωσες-και-γίνεσαι-μεγάλος-νεαρός-πια-κι-είμαι-περήφανη-για-σένα-για-αυτό-που-γίνεσαι'

Τελικά η αλήθεια είναι ότι μάλλον απλώς ότι οι αγκαλιές τους απλά σπανίζουν λίγο περισσότερο.. 
Ας είναι.. Μου αρκεί που ακούν τον ψίθυρο της ευχής μου..

Και καθώς τελειώνω αυτό το γράψιμο, ήρθε από το δωμάτιό του που διάβαζε ο έφηβος γιος που λέγαμε.. 
Και με τυλίγει με τα χέρια του σε μια ζεστή αγκαλιά.. έτσι, χωρίς λόγια, χωρίς εξήγηση. Κι έτσι αθόρυβα, ξαναέφυγε..
Σύμπαν, σ'ευχαριστώ! :)

Στον ρουν του Σεπτέμβρη

Μου λείψατε. 

Κι ευκαιρία έψαχνα, να σας γράψω.

Να την λοιπόν, με αφορμή τον ...σχολικό Σεπτέμβρη! (χιχιχι..) 

Ξανάρθε ο καιρός και το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν, κι έχουμε ξανά στο ..ρεπερτόριό μας, βιβλία, σχολικά προγράμματα, φροντιστήρια και πρωινά εγερτήρια.. 

Λίγο διαφορετικά πάλι φέτος βέβαια, γιατί ο μεγάλος-πρίγκηπας διαβαίνει για 2η χρονιά τις πύλες του Πανεπιστημίου του, ενώ ο ..μικρός εκπαιδεύεται ήδη για να δώσει τις δικές του Πανελλήνιες σε δύο χρονάκια. 

Ναι, έχω καιρό να γράψω νέα μου/μας.. Πολύ καιρό... Όλα καλά πάντως.

Η δουλειά μου είναι ένας από τους βασικούς λόγους που απομακρύνθηκα πάντως... πολλές ώρες και πολλή ενέργεια. Δεν μου αφήνει περιθώρια για πολλά άλλα. Ίσα-ίσα τα βασικά, τα του σπιτιού, παιδιών, κοινωνικές υποχρεώσεις, κτλ.

Αλλά και το ότι σπάνια βρίσκω ευκαιρία να μείνω μ-ό-ν-η-μ-ο-υ...

Στο νου μου όμως, σας γράφω σχεδόν καθημερινά....

Όταν κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό για να πάω στην δουλειά, όταν περπατάω καμιά φορά για εκείνη την ..υποτυπώδη γυμναστική(γκουχ,γκουχ),ή π.χ. όταν ακούω μουσική το πρωί του Σαββάτου κάνοντας την λίστα για τα ψώνια και τις δουλειές...

Τότε, ναι τότε ...σας... μιλάω..

Σας λέω για... για.. χμμμ.. πόσα πολλά... Για να δούμε..

Να, για την δουλειά μου.

Για το βάρος και το άγχος που νιώθω για το meeting και την παρουσίαση εκείνης της ημέρας, ή για την συνάντηση με τον τάδε πελάτη.. πόσο πολλά 'παίζονται' και αν θα προχωρήσει μαζί μας το τάδε πρότζεκτ..

Μεγάλη θέση, μεγάλη ευθύνη. Πώς λέμε, 'μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες;', ε, χωρίς τα λεφτά των καραβιών όμως, έτσι;

Ή για το φάμιλι-πακέτο.

Να, σας λέω για το άγχος-της-μαμίτσας, όταν ο ..μικρός αμελεί κάποιες υποχρεώσεις του με επιτηδευμένες υπεκφυγές.. (έφηβοι, σου λέει ο άλλος μετά..), 

ή για το κορίτσι του ..μεγάλου και εκείνες τις στιγμές που προλαβαίνουμε σαν γονείς 'να τους κλέψουμε'.. εκείνα τα τρυφερά, ιδιωτικά χαμογελάκια, ή εκείνα τα 'σ'αγαπώ' τους, τα στόρι τους σε μια φεγγαράδα...

Σας λέω και για την περηφάνια που νιώθω όταν ο μικρός μου πήρε το δίπλωμα αγγλικών με υψηλή βαθμολογία -και πόσο ακόμα πιο πολύ καμαρώνω και πετάω από την χαρά μου, όταν ο μεγάλος μου έμαθε ότι πέρασε πέρυσι στην πρώτη του επιλογή, στο Οικονομικό Πειραιά! Με τι ευτυχία-σχεδόν μου το ανακοίνωσε! Θα 'λεγε κανείς ότι πιο πολύ, αγαλλίαση ήταν αυτό που ένιωσε, παρά χαρά..

Φέτος λέει να πιάσει και δουλίτσα.. Ε ναι, φτάνει η ντόλτσε βίτα αγόρι μου..  

Λοιπόν, τι άλλο σας λέω; Α, ναι καλέ!

Σας περιγράφω το γέλιο που έριξα όταν -το Πάσχα που είχαμε πάει στο χωριό, προσπάθησαν να οδηγήσουν στο οικόπεδο του σπιτιού (μην πατήσουμε και κανέναν στον δρόμο...)

Ο μεγάλος λέει 'μπααα... άσε. καλό είναι και το μετρό. Αλλωστε ακριβό θα είναι να βγάλω δίπλωμα, μη σας βάζω σε έξοδα' (!) 

ο άλλος κάνει Καλέ! τελικά, αυτό δεν πάει μόνο του, εσύ που οδηγείς πρέπει να τα κάνεις όλα!' 

Λες, εε;;

Ααααχαχαααχααα, εσύ-τα-κάνεις-όλαααχααααχαχαααα!! Playstation νόμιζαν ότι είναι φαίνεται! πατάς κουμπί - οδηγείς αυτοκίνητο!

Και μετά, είναι και όλα τα άλλα που... σας συζητάω..

Όνειρα, σκέψεις, μνήμες..

Ή εκείνα τα διάφορα, τα σημεία των καιρών... 

μα που ποτέ δεν φτάνουν εδώ...

Για να δούμε.. 

Τώρα, τουλάχιστον, είμαι σε μία φάση 'να αλλάξω κάποια πράγματα στην ζωή μου'.. 

Και το να γράφω συχνότερα, είναι ένα από αυτά.. Είδομεν.

Προς το παρόν, θα αφήσω (πάλι) τον ρουν των γεγονότων, θα σας χαιρετήσω, να πάω να κοιμηθώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω.

Γιατί και το έτερον-ήμισυ.. δε λέω, καλός, χρυσός και άγιος, αλλά αυτό το ροχαλητό του ρε φίλε, δεν αντέχεται!...Τες πα.. Ας είναι. 

Κι αύριο θα προϋπαντήσω την καινούρια μέρα με περίσσια δύναμ....(άσε, ό,τι και να πω, άκυρο θα 'ναι. Δευτέρα αύριο, τι περιμένεις;)......

Λοιπόν. Τα ξαναλέμε, παίδες!

Σσσσσςς.....

 

Άκου την μουσική
που παίζει ανάμεσα στα κλαδιά
και το τραγούδι των φύλλων..
Ή και όχι πια.

Πάρε μια βαθιά ανάσα της ζωής
που σε περιτριγυρίζει ολοπράσινη..
Ή και όχι πια..

Είμαστε όλοι ένα με το Δάσος,
συνδεδεμένοι με το πνεύμα του και την ζωή του..
Ή και όχι πια...

....
......

Τα δάση ανασαίνουν, λέει...
Τώρα πια όχι...

2020 Εύβοια

2021 Β.Εύβοια, Αττική/Βαρυμπόμπη-Θρακομακεδόνες, Ηλεία, Μεσσηνία

2022 Πεντέλη, Δαδιά

2023 Ρόδος, Αλεξανδρούπολη, Δαδιά, Πάρνηθα

2024 Σκιάθος, Ρόδος, Σάμος, Αττική.....

Σσσσςς.... 
Σώπασε λίγο... και χαμήλωσε και τα μάτια...
Η φύση πάλι θρηνεί.....

Θα υπάρξει γιατρειά;...

μανταλάκι σε μια Καλησπέρα

 
Τόσες στιγμές, τόσες μνήμες που ήθελα να φέρω εδώ όλο αυτό τον καιρό, τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα.. Γιορτές, εκδρομές, διαβάσματα, βόλτες, γέλια και λύπες...

Όμορφες, στενάχωρες, αγχωμένες στιγμές, μέρες, φάσεις..
Αναζήτηση μιας τρυφερής αγκαλιάς που θα γιατρέψει μια 'κακιά' μέρα στην δουλειά, παρηγοριά σε λίγη μουσική από το ράδιο -the old-fashioned way, ξεγνοιασιά μιας βόλτας με θαλασσινή αύρα, γλυκά οικογενειακά γέλια... τόσα χρώματα που ήθελα να φέρω κι εδώ... στο digitalo-σεντούκι μου..

Μα οι ώρες της μέρας δεν έφταναν ποτέ... κι εκείνες τις λιγοστές φορές που ...εε, όλο και θα χώραγα λίγο μπλογκοσερφάρισμα, είχα την φαμίλια να ζουζουνίζει τριγύρω μου με τα διάφορα...
κι έτσι πέρασαν οι μέρες κι οι εβδομάδες και οι μήνες..

Κι ήρθε ακόμα μια Παρασκευή βραδάκι..

Αλλά σήμερα είπα "όχι, έστω κι έτσι, από το πουθενά, θα στείλω μια Καλησπέρα εκεί έξω. Να πω ότι είμαι καλά, αλλά τρέχω με τα καθημερινά, τα ανούσια-σημαντικά..."
Σήμερα είπα να γράψω μια Καλησπέρα, εδώ στο μπαλκόνι μιας άνοιξης πια, με παρέα ένα καφέ και την μουσική της Χαρούλας Αλεξίου, του Παπακωνσταντίνου, της Πρωτοψάλτη και του Γιάννη Κότσιρα....

Παρασκευιάτικη 'Καλησπέρα!', λοιπόν φίλοι μου!! Γιατί έτσι!