Μια αγκαλιά ακόμα...

 

Πριν κάμποσες μέρες ήταν τα γενέθλια του ..μικρού μου.. 
Το μικρό, γλυκό πιτσικοκάκι έκλεισε πια τα 16.. Αντράκι πια.. 

Κι αναλογιζόμουν πάλι, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.. Αργά και γρήγορα συνάμα, εε;

Τον θυμάμαι όταν ήταν μικρούλης ακόμα.. Ήθελε πάντα να (μπορεί να) κάνει ό,τι και ο μεγαλύτερος αδερφός σου, για όλα. Να 'μπορεί' όσο εκείνος, να είναι ψηλός όσο εκείνος, να πηγαίνει όπου εκείνος..
Τρυφερούλης, αγκαλίτσας, πεισματάρης, ευγενικός, ευαίσθητος, και πολύ σκληρό αντράκι.. Τότε.

Τώρα; 

Τώρα μεγάλωσε. Και προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο που βλέπει σιγά-σιγά να ανοίγεται μπροστά του. 
Είναι τόσο συγκλονιστικό αυτό το συναίσθημα που νιώθεις σαν γονιός κάποιες στιγμές σαν αυτές.. 

Ο αριθμός στα κεράκια της τούρτας δεν είναι το μόνο που άλλαξε...

Όταν σαν να κοιτάς νοερά όλες τις στιγμές της ζωής του μαζί, σαν σε fast-foward, και βλέπεις ..αυτή την σχεδόν μεταμόρφωση από παιδί σε ..μεγάλο...Ένα βήμα πριν την απόλυτη ανεξαρτησία του 'είμαικιεγώενήλικας'.. 

Στιγμές μικρές, ή και μεγάλες.. ξεχασμένες κι αξέχαστες νίκες, παιδικές απογοητεύσεις, δυσκολίες, επιτυχίες, φιλίες, παιχνίδια, λόγια...
Και τι 'ταξίδι' ακόμα μπροστά μας/του..

Και καμιά φορά, το μόνο που σκέφτομαι είναι .. μια αγκαλιά ακόμα..

Σαν μαμίτσα αποζητώ τις αγκαλιές των παιδιών μου. Όταν όμως αυτά έχουν μεγαλώσει κάμποσο πια, ένα τέτοιο εγχείρημα γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο κι απρόβλεπτο.. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις.
(Καλά, δεν μιλάμε και μπροστά σε κόσμο. Εκεί ξέρεις. Απόπειρα γι'αγκαλιά => αντίδραση "ποιος-είσαι-εσύ-ξένε-που-έρχεσαι-κατά-πάνω-μου!" )
Αλλά γενικά, το να αγκαλιάσω τον έφηβο γιο μου, με κάνει να αισθάνομαι ότι πάω να αγκαλιάσω το Άγνωστο..

Ααχχ... κι αυτή είναι μια διαδικασία.. Λογικό. Δεν χρειάζονται πια τα χάδια μας για να συνεχίσουν να μεγαλώνουν.. Χρειάζονται άλλα πια από τους γονείς τους..

 
Κάπου πρόσφατα άκουσα μια έκφραση που αναφερόταν στο πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά: "Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η 'τελευταία' αγκαλιά."... 

Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο στενάχωρο μου φαινόταν.....
Θέλω... θέλω... θέλω να πάω και να τ'αγκαλιάζω και να τα ζουπάω και να τα σφίγγω και να τα πνίγω στα φιλιά, όπως όταν ήταν μικρά παιζάκια και ξελιγώνονταν από τα γέλια όταν το κάναμε παλιά..
Εντάξει. Φυσικά και δεν γίνεται αυτό. Την θεωρία την ήξερα και πριν και την βλέπω και τώρα. 
Απλά τώρα που την ζω, μου κακοφαίνεται λίγο....  

Ας είναι.. Μαμίτσα είμαι και προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. 

Τώρα πια οι αγκαλιές είναι νοερές.. 

Μα για εκείνες τις λίγες φορές που τις καταφέρνω, η αγκαλιά μου πια λέει "ξέρω-πως-μεγάλωσες-και-γίνεσαι-μεγάλος-νεαρός-πια-κι-είμαι-περήφανη-για-σένα-για-αυτό-που-γίνεσαι'

Τελικά η αλήθεια είναι ότι μάλλον απλώς ότι οι αγκαλιές τους απλά σπανίζουν λίγο περισσότερο.. 
Ας είναι.. Μου αρκεί που ακούν τον ψίθυρο της ευχής μου..

Και καθώς τελειώνω αυτό το γράψιμο, ήρθε από το δωμάτιό του που διάβαζε ο έφηβος γιος που λέγαμε.. 
Και με τυλίγει με τα χέρια του σε μια ζεστή αγκαλιά.. έτσι, χωρίς λόγια, χωρίς εξήγηση. Κι έτσι αθόρυβα, ξαναέφυγε..
Σύμπαν, σ'ευχαριστώ! :)

Στον ρουν του Σεπτέμβρη

Μου λείψατε. 

Κι ευκαιρία έψαχνα, να σας γράψω.

Να την λοιπόν, με αφορμή τον ...σχολικό Σεπτέμβρη! (χιχιχι..) 

Ξανάρθε ο καιρός και το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν, κι έχουμε ξανά στο ..ρεπερτόριό μας, βιβλία, σχολικά προγράμματα, φροντιστήρια και πρωινά εγερτήρια.. 

Λίγο διαφορετικά πάλι φέτος βέβαια, γιατί ο μεγάλος-πρίγκηπας διαβαίνει για 2η χρονιά τις πύλες του Πανεπιστημίου του, ενώ ο ..μικρός εκπαιδεύεται ήδη για να δώσει τις δικές του Πανελλήνιες σε δύο χρονάκια. 

Ναι, έχω καιρό να γράψω νέα μου/μας.. Πολύ καιρό... Όλα καλά πάντως.

Η δουλειά μου είναι ένας από τους βασικούς λόγους που απομακρύνθηκα πάντως... πολλές ώρες και πολλή ενέργεια. Δεν μου αφήνει περιθώρια για πολλά άλλα. Ίσα-ίσα τα βασικά, τα του σπιτιού, παιδιών, κοινωνικές υποχρεώσεις, κτλ.

Αλλά και το ότι σπάνια βρίσκω ευκαιρία να μείνω μ-ό-ν-η-μ-ο-υ...

Στο νου μου όμως, σας γράφω σχεδόν καθημερινά....

Όταν κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό για να πάω στην δουλειά, όταν περπατάω καμιά φορά για εκείνη την ..υποτυπώδη γυμναστική(γκουχ,γκουχ),ή π.χ. όταν ακούω μουσική το πρωί του Σαββάτου κάνοντας την λίστα για τα ψώνια και τις δουλειές...

Τότε, ναι τότε ...σας... μιλάω..

Σας λέω για... για.. χμμμ.. πόσα πολλά... Για να δούμε..

Να, για την δουλειά μου.

Για το βάρος και το άγχος που νιώθω για το meeting και την παρουσίαση εκείνης της ημέρας, ή για την συνάντηση με τον τάδε πελάτη.. πόσο πολλά 'παίζονται' και αν θα προχωρήσει μαζί μας το τάδε πρότζεκτ..

Μεγάλη θέση, μεγάλη ευθύνη. Πώς λέμε, 'μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες;', ε, χωρίς τα λεφτά των καραβιών όμως, έτσι;

Ή για το φάμιλι-πακέτο.

Να, σας λέω για το άγχος-της-μαμίτσας, όταν ο ..μικρός αμελεί κάποιες υποχρεώσεις του με επιτηδευμένες υπεκφυγές.. (έφηβοι, σου λέει ο άλλος μετά..), 

ή για το κορίτσι του ..μεγάλου και εκείνες τις στιγμές που προλαβαίνουμε σαν γονείς 'να τους κλέψουμε'.. εκείνα τα τρυφερά, ιδιωτικά χαμογελάκια, ή εκείνα τα 'σ'αγαπώ' τους, τα στόρι τους σε μια φεγγαράδα...

Σας λέω και για την περηφάνια που νιώθω όταν ο μικρός μου πήρε το δίπλωμα αγγλικών με υψηλή βαθμολογία -και πόσο ακόμα πιο πολύ καμαρώνω και πετάω από την χαρά μου, όταν ο μεγάλος μου έμαθε ότι πέρασε πέρυσι στην πρώτη του επιλογή, στο Οικονομικό Πειραιά! Με τι ευτυχία-σχεδόν μου το ανακοίνωσε! Θα 'λεγε κανείς ότι πιο πολύ, αγαλλίαση ήταν αυτό που ένιωσε, παρά χαρά..

Φέτος λέει να πιάσει και δουλίτσα.. Ε ναι, φτάνει η ντόλτσε βίτα αγόρι μου..  

Λοιπόν, τι άλλο σας λέω; Α, ναι καλέ!

Σας περιγράφω το γέλιο που έριξα όταν -το Πάσχα που είχαμε πάει στο χωριό, προσπάθησαν να οδηγήσουν στο οικόπεδο του σπιτιού (μην πατήσουμε και κανέναν στον δρόμο...)

Ο μεγάλος λέει 'μπααα... άσε. καλό είναι και το μετρό. Αλλωστε ακριβό θα είναι να βγάλω δίπλωμα, μη σας βάζω σε έξοδα' (!) 

ο άλλος κάνει Καλέ! τελικά, αυτό δεν πάει μόνο του, εσύ που οδηγείς πρέπει να τα κάνεις όλα!' 

Λες, εε;;

Ααααχαχαααχααα, εσύ-τα-κάνεις-όλαααχααααχαχαααα!! Playstation νόμιζαν ότι είναι φαίνεται! πατάς κουμπί - οδηγείς αυτοκίνητο!

Και μετά, είναι και όλα τα άλλα που... σας συζητάω..

Όνειρα, σκέψεις, μνήμες..

Ή εκείνα τα διάφορα, τα σημεία των καιρών... 

μα που ποτέ δεν φτάνουν εδώ...

Για να δούμε.. 

Τώρα, τουλάχιστον, είμαι σε μία φάση 'να αλλάξω κάποια πράγματα στην ζωή μου'.. 

Και το να γράφω συχνότερα, είναι ένα από αυτά.. Είδομεν.

Προς το παρόν, θα αφήσω (πάλι) τον ρουν των γεγονότων, θα σας χαιρετήσω, να πάω να κοιμηθώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω.

Γιατί και το έτερον-ήμισυ.. δε λέω, καλός, χρυσός και άγιος, αλλά αυτό το ροχαλητό του ρε φίλε, δεν αντέχεται!...Τες πα.. Ας είναι. 

Κι αύριο θα προϋπαντήσω την καινούρια μέρα με περίσσια δύναμ....(άσε, ό,τι και να πω, άκυρο θα 'ναι. Δευτέρα αύριο, τι περιμένεις;)......

Λοιπόν. Τα ξαναλέμε, παίδες!

Σσσσσςς.....

 

Άκου την μουσική
που παίζει ανάμεσα στα κλαδιά
και το τραγούδι των φύλλων..
Ή και όχι πια.

Πάρε μια βαθιά ανάσα της ζωής
που σε περιτριγυρίζει ολοπράσινη..
Ή και όχι πια..

Είμαστε όλοι ένα με το Δάσος,
συνδεδεμένοι με το πνεύμα του και την ζωή του..
Ή και όχι πια...

....
......

Τα δάση ανασαίνουν, λέει...
Τώρα πια όχι...

2020 Εύβοια

2021 Β.Εύβοια, Αττική/Βαρυμπόμπη-Θρακομακεδόνες, Ηλεία, Μεσσηνία

2022 Πεντέλη, Δαδιά

2023 Ρόδος, Αλεξανδρούπολη, Δαδιά, Πάρνηθα

2024 Σκιάθος, Ρόδος, Σάμος, Αττική.....

Σσσσςς.... 
Σώπασε λίγο... και χαμήλωσε και τα μάτια...
Η φύση πάλι θρηνεί.....

Θα υπάρξει γιατρειά;...

μανταλάκι σε μια Καλησπέρα

 
Τόσες στιγμές, τόσες μνήμες που ήθελα να φέρω εδώ όλο αυτό τον καιρό, τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα.. Γιορτές, εκδρομές, διαβάσματα, βόλτες, γέλια και λύπες...

Όμορφες, στενάχωρες, αγχωμένες στιγμές, μέρες, φάσεις..
Αναζήτηση μιας τρυφερής αγκαλιάς που θα γιατρέψει μια 'κακιά' μέρα στην δουλειά, παρηγοριά σε λίγη μουσική από το ράδιο -the old-fashioned way, ξεγνοιασιά μιας βόλτας με θαλασσινή αύρα, γλυκά οικογενειακά γέλια... τόσα χρώματα που ήθελα να φέρω κι εδώ... στο digitalo-σεντούκι μου..

Μα οι ώρες της μέρας δεν έφταναν ποτέ... κι εκείνες τις λιγοστές φορές που ...εε, όλο και θα χώραγα λίγο μπλογκοσερφάρισμα, είχα την φαμίλια να ζουζουνίζει τριγύρω μου με τα διάφορα...
κι έτσι πέρασαν οι μέρες κι οι εβδομάδες και οι μήνες..

Κι ήρθε ακόμα μια Παρασκευή βραδάκι..

Αλλά σήμερα είπα "όχι, έστω κι έτσι, από το πουθενά, θα στείλω μια Καλησπέρα εκεί έξω. Να πω ότι είμαι καλά, αλλά τρέχω με τα καθημερινά, τα ανούσια-σημαντικά..."
Σήμερα είπα να γράψω μια Καλησπέρα, εδώ στο μπαλκόνι μιας άνοιξης πια, με παρέα ένα καφέ και την μουσική της Χαρούλας Αλεξίου, του Παπακωνσταντίνου, της Πρωτοψάλτη και του Γιάννη Κότσιρα....

Παρασκευιάτικη 'Καλησπέρα!', λοιπόν φίλοι μου!! Γιατί έτσι!

Νέα Χρονιά. Ένα χρόνο μεγαλύτεροι, ένα χρόνο πιο όμορφοι..

 

Ήταν με δυνατές μουσικές, μυρωδάτες γεύσεις, κροταλίσματα των πιρουνιών και  με κουβέντες γύρω από το μακρύ-στρωμένο πλουσιοπάροχο, πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι που αποχαιρετούσαμε το 2023.
Αντίστροφη μέτρηση όταν ήρθε η ώρα και σφιχτές αγκαλιές κι ευχές για το ολοκαίνουριο νέο έτος που υποδεχτήκαμε με φωνές και τραγούδια.

Κι ήρθε και η ώρα της μεγαλόπρεπης βασιλόπιτας. 

Φτιαγμένη και στολισμένη με ό,τι τέχνη και χάρη μπόρεσα να επιστρατεύσω ήδη από την προηγούμενη μέρα.
- Φλουρί, βάλαμε;
- Ε, πώς; Δεν βάλαμε; Φυσικά!
Χαραγματιά-χαραγματιά, κομμάτι-κομμάτι, 20 ερευνητικά βλέμματα αποζητούσαν το τυχερό φλουρί. 
- Να, να, αυτό είν..... Μπααα, λάθος!
- Το βρήκαμε τελικά ρε παιδιά;
- Α, να το! Στα δύο τελευταία κομμάτια μαζί!! 
Το φλουρί 'κέρδιζε' ένα συμβολικό δωράκι, έτσι για το καλό, ως είθισται..

Γλυκά; Γλυκάαα;...
Ουουουυυ!... Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ροξάκια, κανταϊφάκια, εκμέκ, τούρτα, κορμός!..

Τα τσουγκρίσματα για τη νέα χρονιά συνόδευσαν εγκάρδιες ευχές, ανταλλαγή δώρων, δυνατή μουσική και χοροί.. 

Ενα από τα δώρα που φέτος χάρισα, το ξεχωρίζω ιδιαίτερα.. Ήταν ένας κύβος, όπου μπορούσες να βάλεις φωτογραφία σε κάθε πλευρά του. Και αυτός μπορούσε να 'σταθεί' σε μία μίνι-βασούλα σε μία απο τις κορυφές του και να περιστρέφεται.
Εβαλα φωτογραφίες λοιπόν των ..μικρών μου (είπαμε, μεγάλων πια!) και το πρόσφερα στην μητέρα μου (η οποία, να αναφέρω, καημό το έχει πια που με τις ψηφιακές φωτογραφίες δεν τις έχει σε ..χαρτί).
Μόλις το άνοιξε και το είδε, έλαμψε το πρόσωπό της! Τ' αγκάλιασε, σαν να χώραγε στην αγκαλιά της εκείνη την στιγμή όλα της τα παιδιά κι εγγόνια μαζί...
Ήξερα οτι θα της αρέσει, αλλά δεν φανταζόμουν να συγκινηθεί τόσο πολύ.. 
Όταν της έδειξα και οτι στέκεται και περιστρέφεται..!! Εκεί να δεις!
'Καλή Χρονιά, μαμά!'...
Ναι. Ήταν μια σπάνια και δυνατή στιγμή και για τις δυο μας... 


Κάπου εκεί, ανάμεσα στις μουσικές και τα τραγούδια, κάποιος από την παρέα πρότεινε ...'αλλαγή προγράμματος':
- Ε, τι, δεν θα παίξουμε;
- Ας παίξουμε! Επιτραπέζια, Τριανταμία ή Εικοσιμία;
- Τριανταμία, μέρα-που-ναι! 

Το τραπέζι μαζεύτηκε και από τα τελευταία γλυκά και ποτά, στρώθηκε η πράσινη τσόχα κι ετοιμάστηκαν τα χαρτιά και οι μάρκες. Για το θεαθήναι και τα εφέ, μην φαντάζεστε!... 
Ο πατέρας μου έλεγε 'με τσιγκάκια, έτσι; για το καλό'!
Οπότε κι εμείς θα παίζαμε με 'τσιγκάκια' τις πολύχρωμες μάρκες. Κάποιες είναι τόσο παλιές που έχουν ακόμα αξία σε δραχμές! Αλλά τις παίζουμε γιατί είναι εφετζίδικες!
Η νεότερη γενιά φυσικά μέτραγαν περισσότερα ..μηδενικά απ'όσα περίμεναν σε τέτοιες μάρκες..
- Μα καλά, τι είναι αυτά; Τι λέει εδώ '5.000';; 
- Αααχαχαχαααα!!! Γιατί αυτό το μικρούλι που λέει '200';; 
- Και τι αξία θα τα μετράμε;
- Τι αξία καλέ; όλα ένα, το ίδιο θα τα έχουμε, αφού ούτως ή άλλως δεν παίζουμε με λεφτά!
- Πάμε! 'Μάνα' εγώ. Μοιράζω. Άντε, για ποντάρετε να σας δω!
- Ωωω... Εγώ πήρα φιγούρα! πάμε για 31!
- Eγώ πήρα 4! μ' ένα 10άρι, πιάνω 14 κι είμαι βασιλιάς!
Τζιφος φυσικά! Μόνο τα μικρά κέρδιζαν -γιατί 'τράβαγαν' χαρτί απο τα 28 και τους τύχαινε 2 ή 3...! Οπότε κι εμείς μετά τραβάγαμε τα μαλλιά μας!
Το πραγματικό 'τζογάρισμα' γινόταν στο ποιος θα 'έκοβε' πριν τη νέα μοιρασιά.. 
Συγκεκριμένη συμπαίκτρια (αδερφή μου, σου λέει ο άλλος μετά!) όταν 'έκοβε', τύχαινε η μάνα να φέρνει 31 ή 30.. Αχαστα.
Οπότε μετά απο λίγο ήμασταν όλοι 'ΜΗΗηηηη!!!! Οχι εσύ! Αλλος θα 'κόψει'!'!! προσπαθώντας να μην πέσουμε κάτω από τα γέλια...
Και να σου το έτερον-ήμισυ που έκανε την 'μάνα' να λέει 'μην τους ακούς εσύ καλέ, έλα να κόψεις εδώ μαζί μου, κι εγώ μετα ό,τι θες! Θες κι άλλο κανταϊφι να σου φέρω;' και δωσ'του να μην κρατιόμαστε απ' τα γέλια!..

Κάπως έτσι, με δυνατά γέλια και καλή παρέα περάσαμε τις πρώτες ώρες του 2024..
Και λίγο πριν το πρώτο φως του, χαιρετηθήκαμε..

Και κάπως έτσι τελειώνουν οι ταινίες και τα μυθιστορήματα..Στην πραγματική ζωή, κάπως έτσι αρχίζει μετά το μάζεμα..... 

(μαντεύετε γιατί, έτσι; Σαλονοτραπεζαρία χαμός, κουζίνα ακόμα πιο χαμός, πιάτα-ποτήρια-φαγητά χάος... Τι να σου κάνει κι αυτό το πλυντήριο μόνο του;)

Ας είναι. Αύριο (λέμε-τώρα, όταν σηκωθώ εννοούμε), θα είναι όλα μαζεμένα, καθαρά και στολισμένα. 
Πάμε για το πρώτο cleanup της χρονιάς.

Χαλάλι η απίστευτη-ατέλειωτη-πολυήμερη κούραση για τις προετοιμασίες του ρεβεγιόν... Χαλάλι τα άπειρα μαζέματα και ξανα-τακτοποιήσεις μετά..

Ποιος θυμάται την κούραση μετά;
Εγώ κρατάω τις όμορφες στιγμές. 

Τις σφιχτές αγκαλιές. Τα γαϊδουροτραγουδίσματα του 'Πάει ο παλιός ο χρόοοονοοοος...'. Την τέλεια-κρατσανιστή πετσούλα από τέλειο χοιρινό του τραπεζώματος..
Τα γέλια στο παιχνίδι. Την συγκίνηση της μητέρας μου για το δώρο της. Τον χορό του κουμπάρου μου στο 'Ζεμπέκικο της Ευδοκίας'..

Άλλωστε, είπαμε: Δεν έχει σημασία τι έχει κάτω από το δέντρο, αλλά ποιοι είναι γύρω του..

Νέα Χρονιά λοιπόν, νέο κεφάλαιο.

Πρώτ' απ' όλα, ΥΓΕΙΑ. Αγάπη. Χαμόγελα.
Νέα Συναισθήματα.
Νέες Ευκαιρίες.
Νέα Όνειρα.
Νέες Περιπέτειες.
Καινούργια Ξεκινήματα.

Οι μέρες των γιορτών πέρασαν όλες σχεδόν. 
Από αύριο πίσω στην καινούρια ρουτίνα και καθημερινότητα.
Με πείσμα, έμπνευση, ισορροπία και λιγότερο άγχος. 

Με καφέ στο ένα χέρι και αυτοπεποίθηση στο άλλο.

Καλό ξεκίνημα.

Γάμος: Επικίνδυνες Αποστολές -τόμος XXI

 

Σήμερα είναι η μέρα μας.. Η επέτειός μας..
(Αν εσείς εκεί έξω αναρωτιέστε για τον τίτλο, μπορείτε να ρίξετε μια κλεφτή ματιά εδώ...)

Δύσκολη μέρα σήμερα στο γραφείο.
Εσύ όμως με υποδέχτηκες από την δουλειά με λουλούδια... Τόσα χρόνια μετά...
20+1 χρόνια.. 

Όπως λέμε... 20+1 λόγους που σε αγαπώ...

1. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να γελάω.
2. Σ 'αγαπώ που ανέχεσαι τα ξεσπάσματα και το άγχος μου.
3. Σε αγαπώ που με αγαπάς με όλα μου τα ελαττώματα. 
4. Αγαπώ το πώς αγαπάς βαθιά και είσαι τόσο στοργικός με τα παιδιά μας.
5. Μου αρέσει το πώς δοκιμάζουμε νέα πράγματα μαζί.
6. Σ 'αγαπώ για το υπέροχο χιούμορ σου.
7. Σ 'αγαπώ για την εξυπνάδα σου και το πνεύμα σου.
8. Μου αρέσει που είσαι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλω να μιλήσω όταν ακούω καλά ή κακά νέα (ή οποιαδήποτε νέα).
9. Μου αρέσει που δεν παίζεις παιχνίδια.
10. Μου αρέσει το πώς με συγχωρείς γρήγορα με τη γιγαντιαία καρδιά σου.
11. Αγαπώ την ακεραιότητά σου, την ειλικρίνειά σου και τις αξίες που έχεις ως άτομο.
12. Μου αρέσει το πώς είσαι ανιδιοτελής και γενναιόδωρος.
13. Μου αρέσει το πώς πάντα με φροντίζεις.
14. Μου αρέσει το πώς με κάνεις να νιώθω ασφαλής.
15. Μου αρέσει το πώς με αγκαλιάζεις σφιχτά όποτε σε χρειάζομαι. 
16. Αγαπώ την ευγενική καρδιά σου.
17. Σ 'αγαπώ που είσαι ο φωτογράφος μου.
18. Σ 'αγαπώ που είσαι πάντα πρόθυμος με θελήματα και δουλειές που χρειάζονται στο σπίτι. 
19. Μου αρέσει το πώς με κάνεις περήφανη. 
20. Μου αρέσει το πώς η φωνή σου αντηχεί βαθιά στην ψυχή μου. 
21. Μου αρέσει το πόσο εύκολο το κάνεις να κάνω μια τέτοια λίστα……

Ενα γλυκό φιλί, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, να μας θυμίσει ότι 'είμαστε μαζί' σε όλο αυτό.
MAZI.

Αγαπημένε Έτερον-ήμισυ,
είσαι Υπέροχος. (Όχι για τα λουλούδια, όχι).
Γιατί είσαι αυτός που είσαι. Τελεία. 

Αγκαλιάζοντας τον ρυθμό της ζωής

Λίγες μέρες μόλις πέρασαν από τα κλεισίματα των σχολείων και των εξετάσεων και ήδη μοιάζουν τόσο μακρινά.. 

Ξέρεις γιατί; Γιατί μεγάλωσαν κι άλλο! Γι' αυτό. 

Μεγάλωσαν πολύ και γρήγορα. 

Χμ. Η Λογική κοιτάει στραβά και με μισό μάτι αυτά τα λόγια.. Μα ναι.. Πώς γίνεται δύο παιδιά να μεγαλώσουν τόσο απότομα σε τόσο λίγες μέρες; 

Και μετά τα μάτια, απαντούν: "Μα, κοίτα τα.".. Νεαροί πια και οι δύο!

Ο ..μικρός τελείωσε (κιόλας;) το γυμνάσιο!
Η αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου είχε όλες τις τιμές! 
Στην παράδοση του Απολυτηρίου μία από τις καθηγήτριες που είχαν, είχε μια όμορφη κουβέντα να πει για κάθε έναν τους, που σηκωνόταν να παραλάβει το χαρτί.
Τα λόγια της έδειχναν έναν σεβασμό αληθινό, για το κάθε ένα παιδί -(όχι πλαστό, θεατρικό, για τις εντυπώσεις της βραδιάς)..
Αναφερόμενη σε ενδεικτικά παραδείγματα κάθε φορά, μάθαμε ότι έχουν ωριμότητα, σεβασμό, είναι ευαισθητοποιημένα, με σωστή κρίση και σοφές αντιδράσεις στα δύσκολα.
Και κάθε γονιός συγκινούταν και κορδωνόταν από περηφάνια -ο καθένας για το δικό του παιδί.
Ενα νεαρούδι, που... που από του χρόνου θα είναι Λύκειο!...

Κι ο μεγάλος;
Ολοκλήρωσε τις Εξετάσεις Πανελληνίων και αποχαιρέτησε το σχολείο του με μια γιορτή και θεατρικό που έστησαν εξ'ολοκλήρου συμμαθητές του! Σενάριο, διάλογοι, θεατρική παρουσία, μουσική υπόκρουση, όλα εκείνοι!
Ναι, ήταν καλοδουλεμένο όλο και μια όμορφη ιστορία.
Τ' άτιμα!! Πώς κατάφεραν 'σκουπιδάκια στα μάτια' ολωνών μας...

Ο νεαρός μας μεγάλωσε.. Σωστό αντράκι. 
Ανυπομονεί για το επόμενο βήμα των σπουδών (καλά τα πήγε και στους βαθμούς)...

Κι εμείς, οι γονείς του, εδώ. Να γινόμαστε όλο και περισσότερο θεατές της ζωής του.. 

Τελικά, καλά τα λέει το τραγούδι..
"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω..
Φταίει η ζωή που είναι μικρή..."

Προς το παρόν, ας απολαύσω με μια μπυρίτσα την απαλή, ροκ μουσικούλα που ακούγεται από διπλανό μπαλκόνι κι ας αγναντεύσω το καλοκαιράκι που (επιτέλους) ξεδιπλώνεται..
Κι οσονούπω, με το έτερον-ήμισυ, θα ..ξαναγυρίσουμε και θα ξαναθυμηθούμε των νιάτων μας, το 'λίγος ήλιος, λίγη θάλασσα και τ' αγόρι μου'!... 
Ε;

...Αχ, αυτός ο κύκλος της ζωής......